... λέξεις, ήχοι, εικόνες, παλινδρόμηση, συνέχεια, ύπαρξη....

για την παράσταση
 του φασιστικού θιάσου της περιοχής μας 
στην οδό Φυλής στις 9 Απρίλη 2011 

Tο Σάββατο 9 Απρίλη, από το μεσημέρι ως το βράδυ, η οδός Φυλής (στο ύψος της συμβολής της με την οδό Ηπείρου) αποτέλεσε το σκηνικό, όπου εμφανίστηκε για άλλη μια φορά ο φασιστικός θίασος της περιοχής μας, γνωστός και ως επιτροπή κατοίκων Αγ. Παντελεήμονα ή πλ. Αττικής ή Αγ. Νικολάου ή ... Μουσείου, όπως επέλεξε να υπογράψει στη συγκεκριμένη παράστασή του. Με την ίδια υπογραφή είχαν «ανεβάσει» πριν από λίγο καιρό άλλη μια παράσταση έξω από το υπουργείο υγείας στην οδό Αριστοτέλους. Πρωταγωνιστές όπως πάντα οι ίδιοι: μερικές δεκάδες από επαγγελματίες «αγανακτισμένους κάτοικους και καταστηματάρχες», γερο-χουντικούς και κυρίες, που στο πρόσωπο του Καρατζαφέρη βλέπουν το νέο Αϊ-Γιώργη, φασίστες έφεδρους αξιωματικούς, παρακρατικούς νεοναζί της χρυσής αυγής, μπράβους, νταβατζήδες και ξαναμμένα φασιστοχουλιγκάνια. Η αφρό-κρεμα δηλαδή των «περήφανων» ελλήνων, ο απόπατος από το βούρκο του εθνικού κορμού. Στο στόχαστρό τους αυτήν τη φορά βρέθηκαν οι σομαλοί μετανάστες της γειτονιάς μας και τα γραφεία της κοινότητάς τους, που βρίσκονται στην οδό Φυλής 10. Καλυπτόμενοι από τους γνωστούς συμ-πρωταγωνιστές (ή μήπως σκηνοθέτες;) της παράστασής τους, τους ένστολους και μη «προστάτες του πολίτη», οι πιο «γενναίοι» απ’ αυτούς, τους κατά φαντασία άρειους νεολαίους, επιτέθηκαν επανειλημμένα στα γραφεία της σομαλικής κοινότητας, σπάζοντας, γράφοντας φασιστικά συνθήματα, απειλώντας και τραυματίζοντας τους μετανάστες, που βρίσκονταν στο χώρο, και τους ντόπιους που βρέθηκαν εκεί για να τους συμπαρασταθούν. Οι γηραιότεροι τους εμψύχωναν ξερνώντας υστερικά τη ρατσιστική τους χολή. Και όλα αυτά για ώρες. Με την ελληνική αστυνομία να «συγκρατεί» και ν’ «ανέχεται»  τα χαϊδεμένα της. Οι ίδιοι οι μετανάστες επέλεξαν ν’ υπερασπιστούν το χώρο τους, χωρίς να αποχωρήσουν απ’ αυτόν, αλλά και χωρίς ν’ απαντήσουν δυναμικά για να μη δώσουν την αφορμή για μια αστυνομική εισβολή. Άλλοι πάλι μετανάστες, οργισμένοι μ’ αυτό το εμετικό θέαμα, αποφάσισαν κάποια στιγμή ν’ αντεπιτεθούν από την οδό Αχαρνών για να προσφέρουν σ’ αυτό το περιφερόμενο θίασο το ελάχιστο που του αναλογεί: μερικές χούφτες πέτρες. Μόνο τότε το κράτος, με τις διμοιρίες και τις μηχανοκίνητες συμμορίες του, αποφάσισε να παρελάσει και να κάνει αισθητή την παρουσία του στρατοπεδεύοντας, εκδιώκοντας και προσαγάγωντας μετανάστες στην ευρύτερη περιοχή. Και κάπου εκεί η παράσταση έλαβε τέλος. Προς το παρόν...     

Το πρόσχημα γι’ αυτή την παράσταση ήταν και πάλι το ίδιο: η «εγκληματικότητα των ξένων». Βέβαια, οι σεναριο-γράφοι αποκρύπτουν συστηματικά το γεγονός ότι οι συγκεκριμένοι δρόμοι και οι συγκεκριμένες πλατείες δεν περίμεναν τους μετανάστες για να γίνουν οι τόποι όπου άνθισαν και συνεχίζουν ν’ ανθούν η σωματεμπορία και η εκπόρνευση, τα κυκλώματα «προστασίας» και εμπορίας ναρκωτικών, η στυγνή και απάνθρωπη εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Άλλωστε, πολλοί απ’ αυτούς τους «αγανακτισμένους και καθαρούς» έλληνες, που τραυλίζουν τη ρατσιστική προπαγάνδα και εφαρμόζουν τις φασιστικές πρακτικές, έχουν συνεισφέρει, ώστε η Φυλής, η Αχαρνών και η ευρύτερη περιοχή να γίνουν συνώνυμα με τα μπουρδέλα, τα κωλόμπαρα, τα μπραβιλίκια και τα «ξεκαθαρίσματα λογαριασμών»...  Όμως όπως τους έχει διδάξει και το ίνδαλμά τους ο Γκέμπελς, «πες πες κάτι θα μείνει...».

Εμείς πάλι από την πλευρά μας, το έχουμε ξαναγράψει, αλλά δε θα κουραστούμε να το επαναλαμβάνουμε: βρισκόμαστε συνειδητά απέναντι και ενάντια σε κάθε εθνικότητας εκμεταλλευτή, μπράβο, νταβατζή, πρεζέμπορο. Όμως, γνωρίζουμε επίσης ότι αυτό που λείπει δεν είναι ούτε η αστυνομία (αυτή περισσεύει...), ούτε η απαίτηση για τάξη και ασφάλεια, ούτε βέβαια η ρατσιστική προπαγάνδα και η φασιστική βία. Αυτό που λείπει είναι το θάρρος της επαφής και της συναναστροφής με τον διαφορετικό, ο αλληλο-σεβασμός και η αξιοπρέπεια, οι απόπειρες για διαπολιτισμική συνύπαρξη και (ουσιαστική και όχι παρακρατική...) αυτοοργάνωση, που μπορούν να επουλώσουν πολλές απ’ τις πληγές των πολυεθνικών-προλεταριακών γειτονιών μας.  

Στους καιρούς της καπιταλιστικής κρίσης, το πιο εύκολο, δηλαδή το πιο θρασύδειλο, που έχουν να κάνουν οι από κάτω, είναι να στρέψουν την οργή τους ενάντια σ’ αυτούς που βρίσκονται ακόμα πιο κάτω, και όχι ενάντια σ’ αυτούς που κάθονται στο σβέρκο μας και μας γδέρνουν για τη «σωτηρία της πατρίδας και της εθνικής οικονομίας». Αυτό το γνωρίζει καλά κάθε θαυμαστής του Χίτλερ. Έτσι η εκλογή του δικού τους φύρερ, του Μιχαλολιάκου, στο Δήμο Αθηναίων και του εκπροσώπου τους Αθανασάκου στο 6^ο διαμερισματικό συμβούλιο (όπου συνοδευόμενοι από «φουσκωτή» συνοδεία χαιρετούν ναζιστικά) τους έχει αποθρασύνει. Έτσι επιβάλλουν - με την ανοχή του οικείου τους αστυνομικού τμήματος - ένα καθεστώς απαρτχάιντ στην πλατεία Αττικής και τον Άγιο Παντελεήμονα, ξυλοκοπούν και μαχαιρώνουν μεμονωμένους μετανάστες και πρόσφυγες, σπάνε καταστήματα μεταναστών, στοχοποιούν τους ντόπιους -τραυματίζοντας ακόμα και ηλικιωμένες- που στέκονται στο πλευρό τους, και προσ-παθούν με όλους τους τρόπους να ριζώσουν, όσο ευρύτερα μπορούν, τη μισάνθρωπη ιδεολογία τους. Το φαινόμενο φυσικά δεν αφορά μόνο τις γειτονιές μας. Ο διάχυτος ρατσισμός και εκφασισμός δεν περικλείεται σε μερικά οικοδομικά τετράγωνα. Τα πρόσφατα μαχαιρώματα και οι ξυλοδαρμοί μεταναστών στην Νίκαια και την Πετρούπολη, τα πτώματα μεταναστών που ανακαλύπτονται όλο και πιο συχνά σε κάδους απορριμμάτων, τα ρατσιστικά πογκρόμ της αστυνομίας και η ασταμάτητη καθεστωτική προπαγάνδα, τα διάσπαρτα σ’ όλη την επικράτεια στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι εξαγγελίες για φράχτες στον Έβρο και για πλωτές φυλακές στο Αιγαίο αποτελούν κομμάτια από την ίδια απάνθρωπη πραγματικότητα.

Οι άνθρωποι που ζούμε, δημιουργούμε και δραστηριο-ποιούμαστε στην Κατάληψη Villa Amalias έχουμε δείξει επανειλημμένα, εδώ και πάνω από 20 χρόνια, από ποια πλευρά αυτής της πραγματικότητας βρισκόμαστε. Και αυτό νομίζουμε ότι το γνωρίζουν καλά, τόσο οι καλόπιστοι γείτονες μας, όσο και οι (με ή χωρίς στολή, με ή χωρίς εθνόσημο και αγκυλωτούς σταυρούς) εχθροί μας. Και αυτό θα συνεχίσουμε να κάνουμε.

αυτοοργανωμένα, αδιαμεσολάβητα και αντιιεραρχικά.

ενάντια στην εξουσία και τους προστάτες της.

ενάντια στους φασίστες και τους ακολουθητές τους.

εσείς, τι λέτε να κάνετε;

Κατάληψη Villa Amalias

Αχαρνών 80 & Χέυδεν

"Η ΥΛΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΦΤΙΑΓΜΕΝΑ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΚΑΙΓΕΤΑΙ"

Ανακοίνωση της κατάληψης Ελαία σχετικά με την εμπρηστική επίθεση που δέχθηκε το κτίριο στις 11/4/2011:

Τα ξημερώματα της Δευτέρας 11/4, η κατάληψη Ελαία δέχθηκε εμπρηστική επίθεση. Οι δράστες εισέβαλαν στο κτίριο, το οποίο την ώρα εκείνη ήταν κλειστό, και έβαλαν φωτιά στο κέντρο του χώρου. Ευτυχώς, η φωτιά έγινε αντιληπτή εγκαίρως από συντρόφους και αποφεύχθηκε η ολοκληρωτική καταστροφή, αν και οι ζημιές που προκλήθηκαν είναι μεγάλες.

Θεωρούμε ότι η συγκυρία της επίθεσης δεν είναι καθόλου τυχαία. Στον ένα (και κάτι) χρόνο ζωής της, η κατάληψη Ελαία αποτελεί ένα ζωντανό πολιτικό χώρο, όπου στεγάζονται πολλές δραστηριότητες (αγροκολεκτίβα, μαθήματα ελληνικών, μαθήματα χορού, θεατρικές ομάδες, χαριστικό παζάρι, δανειστική βιβλιοθήκη) και έχουν πραγματοποιηθεί πολλές πολιτικές εκδηλώσεις. Είναι ένα εγχείρημα που λειτουργεί αυτοοργανωμένα, χωρίς ιεραρχίες και διαμεσολαβήσεις, ενάντια σε κάθε μορφής εξουσία. Η προσπάθεια αυτή έχει επισφραγιστεί τους τελευταίους μήνες με ακόμα μεγαλύτερη μαζικότητα στις συμμετοχικές διαδικασίες της κατάληψης. Είναι το χρονικό σημείο που ένας τέτοιος πολιτικός και κοινωνικός χώρος αρχίζει να ενοχλεί. Να ενοχλεί αυτούς που μας θέλουν έρμαια των αφεντικών, αυτούς που επιδιώκουν και διαιωνίζουν την απάθεια και τη δουλοπρέπεια στην κοινωνία, τους πάσης φύσεως εξουσιαστές και τα δεκανίκια τους.

Οι μαφιόζικες επιθέσεις δεν μπορούν να μας καταστείλουν, αντίθετα μας εξοργίζουν και μας οπλίζουν με πείσμα για να συνεχίσουμε. Άλλωστε, η καρδιά της κατάληψης Ελαία δεν είναι το κτίριο που τη στεγάζει, αλλά οι ίδιοι οι άνθρωποι που συμμετέχουμε σ’ αυτή, αλληλεπιδρούμε, αναπτύσσουμε σχέσεις συντροφικότητας και παίρνουμε τις ζωές μας στα χέρια μας.

Η ΥΛΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΦΤΙΑΓΜΕΝΑ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΚΑΙΓΕΤΑΙ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ -ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ 12/4, ΣΤΙΣ 18.00 ΜΕ ΠΡΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΓΕΩΡΓΑΚΗ

ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΕΝΙΣΧΥΣΗΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ - ΣΑΒΒΑΤΟ 9/4/2011

Τον παγωμένο χρόνο της μητρόπολης,

κάποιοι τον λιώνουν και τον κάνουν ζωή

       Πάνε πλέον 21 χρόνια από τότε που μια ομάδα πεισματάρηδων punk αποφάσισαν να καταλάβουν ένα πρώην εγκατελειμένο σχολείο,  που είχε αφεθεί στη φθορά του χρόνου, για να στεγάσουν την punk κουλτούρα. Το κτίριο ή αλλιώς το ‘’γνωστό σημείο’’, όπως αναφέρονταν αργότερα από τους μπάτσους, βρίσκεται στη συμβολή Αχαρνών και Χέυδεν. Λίγο καιρό πριν είχε προηγηθεί από τους ίδιους ανθρώπους η κατάληψη εγκατελειμένου κτιρίου (ιδρύματος Ωνάση) στη λεωφόρο Αμαλίας 56. Από τη συγκεκριμένη λεωφόρο προέκυψε και το όνομα της κατάληψης. Ο χώρος εκείνος κράτησε μόνο μερικούς μήνες, καθώς υπήρξε βίαιη εκκένωση του από την αστυνομία. Παρόλα αυτά η πίστη και το πείσμα για να στεγαστούν οι  επιθυμίες αυτών των ανθρώπων, τους ώθησαν να  προχώρησουν ακάθεκτοι στην πραγματοποίηση της νέας κατάληψης, αυτής στο κτίριο της Αχαρνών. Από την πρώτη στιγμή η Villa αναγνώρισε τον εαυτό της ως κατάληψη στέγης, χώρο ελεύθερης πολιτιστικής έκφρασης και πολιτικής δράσης, όπου μέσα σε αυτή λειτούργησε καφενείο, δανειστική βιβλιοθήκη, μουσικό στούντιο κ.αλ.  Πολλές συναυλίες, θεατρικά δρώμενα (πλαισιωμένα πάντα από τη λογική της αυτοoργάνωσης) και ποικίλες πολιτικές  δραστηριότητες-εκδηλώσεις έγιναν στο εσωτερικό της κατάληψης και όχι μόνο, αφού στοχευμένα πολλές φορές επεκτείνονταν στη γειτονιά τις κατάληψης, σε πλατείες και λοιπούς δημόσιους χώρους. Όλα αυτά αποτελούν χαρακτηριστικά της Villas τα οποία συνεχίζουν ως έχουν και σήμερα.

       Φυσικά οι «περιπέτειες» δεν τελείωσαν στην πρώτη απόπειρα στη λεωφ. Αμαλίας.  To «μεγάλο σπίτι» βρέθηκε ξανά, όπως ήταν αναμενόμενο, στο μάτι του κυκλώνα, όχι μόνο λόγω του αντί–θεσμικού του ρόλου, αλλά κυρίως λόγω του ευρύτερου του πολιτικού χαρακτήρα απέναντι στις κυρίαρχες εξουσιαστικές δομές. Ακολουθήσαν εισβολές της αστυνομίας, που συνοδεύτηκαν με προσωρινές εκκενώσεις και επαναλαμβανόμενες διεκδικήσεις από τον Ο.Σ.Κ. (οργανισμός σχολικών κτιρίων) και το δήμο αθηναίων, όπου «ιδιοκτησιακά» ανεμοδέρνει το κτίριο μεταξυ των δύο όλα αυτά τα χρόνια. Η απάντηση που τους δόθηκε, όχι μόνο από τα άτομα της Villas, αλλά και από πλήθος κόσμου που στάθηκε αλληλέγγυος στο χώρο από την πρώτη στιγμή, ήταν πάντα άμεση και κάτι παραπάνω από δυνατή. Γι’ αυτό άλλωστε η κατάληψη μετρά 21 χρόνια ζωής και εξακολουθεί να βρίσκεται εδώ.

       Βέβαια όπου δε φτάνει το χέρι του κράτους προσπαθεί να φτάσει αυτό του παρακράτους και των φασιστικών συμμοριών. Καταλήψεις και στέκια ανατρεπτικού και κινηματικού χαρακτήρα, αποτελούν μεγάλο πρόβλημα για τους διανοητές του δόγματος «τάξη και ασφάλεια» και τους υπέρμαχους της  «καθαρής» ελλάδας. Έτσι και στην ιστορία της κατάληψης έχουν υπάρξει φασιστικές-παρακρατικές επιθέσεις, όπως για παράδειγμα, το Μάιο του ’08, όπου πραγματοποιήθηκε διπλή εμπρηστική επίθεση από παρακρατικούς στη Villa, με αποτέλεσμα να υπάρξουν μεγάλες υλικές ζημιές. Η κινητοποίηση, από την πλευρά της κατάληψης και των αλληλέγγυων σε αυτή συντρόφων, ήταν τεράστια και άμεση, όχι μόνο όσον αφορά την αποκατάσταση των ζημιών, αλλά και την ανθρώπινη θωράκιση του κτιρίου. Και ήταν αυτή η δυναμικότητα και  δυναμική του κόσμου, που απέδειξε ό,τι αυτές οι δύο φωτιές δεν ήταν τίποτα παραπάνω από δύο μικρές φλόγες. Όχι μόνο οι ζημιές αποκαταστάθηκαν, αλλά έγιναν και  εργασίες στο εσωτερικό και την πρόσοψη του κτιρίου, που εκκρεμούσαν από το παρελθόν.

       Η Villa αξίζει να τονιστεί πως χωροταξικά βρίσκεται σε μια περιοχή όπου, ιδίως τα τελευταία χρόνια και σε τακτά χρονικά διαστήματα, είναι στο επίκεντρο της δημοσιότητας. Το κράτος, εκμεταλλευόμενο τις ξενοφοβικές κραυγές μιας μερίδας ελληναράδων  και νοσταλγών της χούντας, εξαπέλυσε μαζί με τους δεύτερους  μια βίαιη καταστολή στους μετανάστες και πρόσφυγες της περιοχής, η οποία πολλές φορές πήρε και τη μορφή κανονικού πογκρόμ. Η συγκεκριμένη φασιστική γκρούπα, υπό τη μορφή επιτροπής κατοίκων, συνέχισε το πάντρεμα και με λοιπές ακροδεξιές ομάδες και κόμματα, θέλοντας να εγκαθιδρύσει φασιστικούς θύλακες και ζώνες ελέγχου σε κεντρικά σημεία της αθήνας (αγ. Παντελεημονας,πλ. Αττικής). Ο καθένας μπορεί να φανταστεί την ενόχληση που προκαλούν καταλήψεις, στέκια και άτομα που στέκονται εχθρικά απέναντι σε όλους αυτούς, πόσο μάλλον όταν αναπνέουν δίπλα τους. Μπροστά σε αυτό το φασιστικό παραλήρημα των τελευταίων χρόνων στην περιοχή, η Villa σαφώς δεν έμεινε αμέτοχη και ούτε πρόκειται να μείνει. Μαζί με άλλες συλλογικότητες και ανθρώπους έχουμε πραγματοποιήσει διαδηλώσεις, δράσεις αντιπληροφόρησης και άλλες παρεμβάσεις για το όλο ζήτημα,  ενώ ουκ ολίγες φορές ήρθαμε συνειδητά πρόσωπο με πρόσωπο με τους πρωταγωνιστές της φασιστικής μισαλλοδοξίας. Μέσα σε αυτές τις εξελίξεις  η Villa θα εξακολουθήσει να παραμένει εμπόδιο σε κάθε φασιστική φαντασίωση, που θέλει να δημιουργήσει τοπικά απαρτχάιντ. Αυτό να το βάλουν καλά στο μυαλό τους.

       Πέρα από τους εξωγενείς παράγοντες όμως που επηρεάζουν την κατάληψη υπάρχουν και οι εσωτερικοί, με αποτέλεσμα να προκύψουν τους τελευταίους μήνες κάποια τεχνικά προβλήματα, λόγω της παλαιότητας του κτιρίου. Αξίζει να αναφερθεί ό,τι το κτίριο είναι κατασκευής του 19^ου αιώνα και συγκεκριμένα χρονολογείται περί το 1860. Επόμενο είναι λοιπόν με το χρόνο να παρουσιάζονται προβλήματα, τα οποία επιλύονται πάντα αυτοοργανωμένα από τον κόσμο που είτε συμμετέχει, είτε στέκεται αλληλέγγυα στη Villa. Με τη συνδρομή εργασίας στα «εργοτάξια» της κατάληψης, με την οικονομική ενίσχυσή της, με την αμέριστη υποστήριξη των κινήσεων αλληλεγγύης σε αυτή.  Είμαστε όλοι εμείς που δώσαμε, και θα συνεχίσουμε να δίνουμε, ζωή σε αυτό το κτίριο εδώ και δύο δεκαετίες μακριά από κάθε κρατικό – δημοτικό φορέα, που ξέρει να μιλάει  τη γλώσσα της κονόμας και της μίζας και είχε αφήσει αυτό το κτίριο να σαπίζει μέχρι την κατάληψή του.  Δεν περιμένουμε και ούτε ζητάμε τίποτα απ’ όλους αυτούς. Έτσι και αλλιώς πάντα εμποδίζαμε  τα σχέδια τους.

       Όλα αυτά τα 21 και πλέον χρόνια εκατοντάδες ανθρωποι πέρασαν από τη Villa. Στέγασαν σε αυτήν τις ιδέες και τις αντιλήψεις τους περί τέχνης, ζωής, πραγματικότητας, πολιτικής. Μια συστέγαση πολλαπλών μορφών, πρακτικών και αντιλήψεων, που ήρθαν για να εμπλουτίσουν τα χαρακτηριστικά της κατάληψης.  Την αντίσταση, την αυτοοργάνωση και την ελευθερία.  Η Villa ήταν, είναι και θα συνεχίσει να είναι το στέγαστρο για όλες τις ομάδες, τις συλλογικότητες και τα άτομα, που είδαν και συνεχίζουν να βλέπουν σε αυτήν τον τόπο που θα εκφραστούν, θα δημιουργήσουν, θα παλέψουν. Με το μοναδικό δικό τους τρόπο.

Δημιουργώντας παιδικά στέκια, ομάδες θεάτρου, μοντέρνου χορού, μουσικής, συλλογικής κουζίνας, προβολών, βίντεο, κουκλοθέατρου, βιβλιοπωλείου, αυτοδιαχειριζόμενου καφενείου, τυπογραφείου. Ομάδες αυτομόρφωσης βιτρό, ξένων γλωσσων, Η/Υ, πολεμικών τεχνών. Μουσικά και εκδοτικά εγχειρήματα. Studio φωτογραφίας και μουσικής (προβάδικο). Εκδηλώσεις και δραστηριότητες, που είτε συνδιαμορφώθηκαν με τη Villa, είτε φιλοξενήθηκαν από αυτή. Άπειρα γεγονότα και εμπειρίες και ελάχιστες οι αράδες που τα αναφέρουμε. Εσκεμμένα ίσως μιας και η ουσία τους όλα αυτά τα χρόνια δε μπορεί με τίποτα να μεταφερθεί σε ένα κομμάτι χαρτί. Να αποδοθεί η αξία του να κάνεις πράγματα, που εκεί που τα σιχτιρίζεις (λόγω αντοχών, νεύρων, οργανωτικότητας) την ίδια στιγμή τα αποθεώνεις που υπάρχουν και που σου δίνουν λόγο ύπαρξης και λόγους να συνεχίσεις να αντιστέκεσαι και να πολεμάς.  

        ...Στον καιρό της οικονομικής κρίσης νέοι κρατικοί σχεδιασμοί ανα-συντάσσονται και στοχεύουν τις ίδιες τις ζωές μας. Στις νέες προσταγές του κεφαλαίου και του κράτους, το να υπάρχουν εστίες αντίστασης απέναντι στα σχέδια τους είναι πολύ σημαντικό για εμάς, και αρκετά προβληματικό γι’ αυτούς. Οι καταλήψεις οφείλουν να συμβάλλουν στην κατεύθυνση αυτή αντι-προτείνοντας λύσεις και αποτελώντας ένα δυναμικο αντίλογο. Τώρα που  μισθοί, επιδόματα και εργατικές κατακτήσεις δεκαετιών παίρνουν την κάθοδο,  ενώ τα ενοίκια στέγασης παραμένουν σε άνοδο, το σύνθημα «να μπούμε στα άδεια σπίτια» δεν είναι ένα ξεθωριασμένο σύνθημα στον τοίχο του παρελθόντος, αλλά είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Στην εποχή που τα πάντα εκτιμούνται με αριθμούς και ποσοστά, το να υπάρχουν  χώροι αντίστασης, ανυπακοής, ρήξης, που εχθρεύονται τη λογική του κέρδους,  είναι αναγκαίο όσο ποτέ. Η ύπαρξη καταλήψεων και η παρουσία κινηματικών δράσεων σε περιοχές που παραδίδονται στις ορέξεις «αγανακτισμένων  κατοίκων» επιβάλλονται όσο ποτέ. Οι «10,100,1000 καταλήψεις», που βιώσαμε κατά τη διάρκεια της εξέγερσης του Δεκέμβρη – και έπειτα αυτής -  με μεγάλη ένταση και σε μεγάλη έκταση, και που είναι μία από τις παρακαταθήκες του, ας γίνουν πραγματικότητα.

                                                  

                                                                                                                                       9/4/2011

                                                                                                         villaamalias@gmail.com

                                                                          villa-amalias.blogspot.com

 Υ.Γ.: το σχόλιο από punk-καταληψία 21 χρόνια πρίν, 
να είναι σίγουρος ότι έπιασε τόπο:     

                                                     ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΣΤΕΡΙΩΣΕΙ