ΟΤΑΝ ΤΟ ΠΟΤΗΡΙ ΞΕΧΕΙΛΙΖΕΙ... ΔΕ ΦΤΑIΕΙ ΤΟ ΝΕΡΟ

Οργή θα έπρεπε να εκφράζεται από την όλο και πιο ασφυκτική πραγματικότητα γύρω μας.

Οργή προς το κράτος και τα αφεντικά που υπογράφουν την οικονομική υποτίμηση και αφαίμαξη της ζωής μας, καταργώντας εργασιακές κατακτήσεις, υγειονομικές παροχές, βάζοντας χαράτσια για να πληρώσουμε εμείς το δημόσιο χρέος που αυτοί δημιούργησαν, ζητώντας να τους ψηφίσουμε λες και “όλοι μαζί τα φάγαμε”. Οργή προς τα δημοσιογραφικά φερέφωνα της εξουσίας, που σπέρνουν το φόβο, την ανασφάλεια και τη ξενοφοβία υπηρετώντας την κοινωνική ειρήνη με τα αποσπασματικά τους ρεπορτάζ. Οργή προς τα σύγχρονα τάγματα ασφαλείας και όλους τους καλοθελητές, που επιδεικνύουν τη μισάνθρωπη υπόστασή τους με την εντεινόμενη αστυνόμευση της καθημερινότητάς μας. Αντιθέτως, ιδίως σε περιόδους κρίσης, η οργή μεθοδευμένα κατευθύνεται και έμπρακτα εκφράζεται στους ασθενέστερους, στους πιο υποτιμημένους, στους σκόπιμα περιθωριοποιημένους. Θρέφεται ο κοινωνικός κανιβαλισμός, το δεξί χέρι του φασισμού και οι γειτονιές μας φλερτάρουν με ψηφοφόρους ακροδεξιών-χιτλερικών παρατάξεων.

Στις ήδη εδώ και δεκαετίες υποβαθμισμένες γειτονιές μας έβρισκαν στέγη δίπλα στα μπουρδέλα εσωτερικοί και αργότερα βαλκάνιοι μετανάστες-εργάτες. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι αποτέλεσαν το πρόσφορο μέρος να στοιβαχτούν και τα νέα θύματα της παγκόσμιας κυριαρχίας. Διαμορφώνεται μια νέα πραγματικότητα απο τη μαζική εισροή μεταναστών, ακόμα και ολόκληρων οικογενειών ιδίως απο ασιατικές και αφρικανικές χώρες, σε μια ιδιαίτερη χρονική περίοδο βίαιης αναδιανομής του πλούτου. Το παράνομο ή νόμιμο κεφάλαιο δεν έχει τη δυνατότητα να απορροφήσει τους απόκληρους που το ίδιο έχει δημιουργήσει, ούτε συνολικά ούτε άμεσα. Η ελληνική “φιλοξενία” επιλεκτικά επιδεικνύεται σε όσους είναι χρήσιμοι. Σε όσους χωράνε στα ακριβονοικιασμένα υπόγεια, σε όσους κουβαλάνε με το ελάχιστο ανασφάλιστο μεροκάματο το κάθε είδους εμπόρευμα. Παράλληλα δεν υπάρχει καμμιά κρατική υποδομή για να καλυφθούν οι βασικές ανάγκες τους (στέγαση, περίθαλψη), πέρα απο την αποθήκευση και βασανισμό τους στα αστυνομικά τμήματα και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Έτσι δημιουργούνται μάζες άστεγων, άνεργων ανθρώπων που όταν αποκλείονται απο τη μια πλατεία μετακινούνται στην άλλη. Η υπερσυσσώρευση φτωχών, απεγνωσμένων και κοινωνικά αποκλεισμένων εντείνει τα ήδη υπάρχοντα προβλήματα των υποβαθμισμένων περιοχών. Γνωρίζουμε οτι η πείνα, η εξαθλίωση και ο ερωτικός αποκλεισμός ωθούν τον άνθρωπο ακομα και σε κτηνώδεις πράξεις. Εννοείται οτι στεκόμαστε ενάντια στην εκμετάλλευση ανθρώπου απο άνθρωπο και στην υποτίμηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, ανεξαρτήτως εθνικότητας. Όμως οι γειτονιές μας, όπως και η ελληνική φυλή δε “βρώμισαν” τώρα ενώ ήταν κάποτε “καθαρές”, η παραβατικότητα και η εγκληματικότητα δεν εμφανίστηκαν ξαφνικά σήμερα. Ο πρεζέμπορας ή ο νταβατζής δε μας αρέσει είτε είναι ντόπιος είτε ξένος.

Η εσκεμμένη αδιαφορία από το κράτος οδηγεί στη δικαιολογημένη αγανάκτηση των κατοίκων. 'Ομως, όποιος εξακολουθεί να θεωρεί ότι σωτήρια λύση θα βρεθεί απο κάθε είδους φασιστο-επιτροπές γειτονιάς που εξευτελίζουν, κυνηγουν, μαχαιρώνουν μετανάστες-αλλόθρησκους, στο δρόμο, στα σπιτια, στους χώρους θρησκευτικής λατρείας, έχει ήδη ταχθεί στο αντίπαλο απο μας στρατόπεδο στον πόλεμο που διεξάγεται.

Ξεχάσαμε τί σημαίνει φασισμός; Ποιοί είναι αυτοί οι αγανακτισμένοι πολίτες που φωνάζουν ότι για όλα τα δεινά μας, μας φταίνε οι ξένοι; Είναι οι ταξικοί μας εχθροί, οι νοσταλγοί της χούντας, οι παρακρατικοί νεοναζί, οι υπερήφανοι χριστιανοί πατριώτες που μεγαλώνουν γενιές φασιστοχουλιγκάνων νέων, οι καταστηματάρχες με τους μπράβους τους. Όλα αυτά τα κοινωνικά αποβράσματα που χέρι-χέρι με τους μπάτσους, την κρατική μαφία-προστάτη των ντόπιων και ξένων εμπόρων γυναικών, ναρκωτικών, όπλων, δαιμονοποιούν και επικυρρήσουν τώρα μελαμψούς μετανάστες, παλιότερα αλβανούς, αργότερα...Είναι και οι μισάνθρωποι-υποκριτές, οι οποίοι με ευκολία βρίσκουν το εξιλαστήριο θύμα των αδιέξοδων τους στον πιο αδύναμο απ αυτούς κρίκο της αλυσίδας. Γιατί το παγκόσμιο χρήμα για να κινηθεί αφήνει πίσω του στρατιές δολοφονημένων, φτωχών, ανέργων και δημιουργεί μεταναστευτικά κύματα προς τις προνομιούχες χώρες. Έτσι και η ελλάδα πληρώνει το τίμημα της επεκτατικής, ευρωπαϊκής της πολιτικής. Η γεωγραφική της θέση προσφέρεται για πέρασμα προς το καλύτερο αύριο που υπόσχεται ο δυτικός κόσμος. Οι πολιτικές συμφωνίες των κρατούντων (συμφωνία Δουβλίνου2) οδηγούν στη συσσώρευση εγκλωβισμένων ανθρώπων, αφού όπου αλλού και αν επιθυμήσουν να χτίσουν μια καινούργια αρχή είναι στην πραγματικότητα ένα μπαλάκι που επιστρέφει στην πρώτη χώρα εισόδου. Παράλληλα εξασφαλίζουν οικονομικό όφελος ακόμα και με την απέλαση τους, όταν ως “μαύροι” και ανειδίκευτοι εργάτες δεν είναι χρήσιμοι στα αφεντικά. Άνθρωποι αναλώσιμοι χωρίς ταυτότητα, αφού σκόπιμως δεν τους παρέχονται τα νόμιμα χαρτιά να υπερασπιστούν την ύπαρξη τους στο κάθε αφεντικό, μπάτσο, ευυπόληπτο-αγανακτισμένο πολίτη, που δε γνωρίζουν αν το χλευασμό, την κλωτσιά, τη μαχαιριά, ή τη σφαίρα θα τη φάνε στα σύνορα, στην πλατεία που κοιμούνται, ή στο στρατόπεδο συγκέντρωσης που ίσως καταλήξουν.

Ποιός είπατε ότι μας φταίει; Γιατί αν νομίζετε ότι το πρόβλημα είναι οι ξένοι και η λύση του να γίνουν αόρατοι και μακριά απο εσάς, να ξέρετε οτι εμείς είμαστε ορατοί και απέναντί σας. Αν αναγνωρίζουμε τους ίδιους εχθρούς όλοι εμείς -ντόπιοι και ξένοι- που βιώνουμε την οικονομική κρίση, που μοιραζόμαστε την εργασιακή ανασφάλεια, που “βρωμίζουμε” τις καθαρές γειτονιές, που δε δεχόμαστε διαχωρισμούς εθνικούς ή φυλετικούς παρά μόνο ταξικούς, τότε με κάθε ευκαιρία θα συνθέτουμε τις απόψεις μας και θα οργανώνουμε τη δράση μας αντιιεραρχικά, ώστε όλοι αυτοί που πραγματικά φταίνε να πληρώσουν.