ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΘΕΑΤΡΙΚΗΣ ΟΜΑΔΑΣ BUFFONATA

 Αν η villa amalias ήταν σαν όλα τ ’αλλά  σπίτια θα έπαυε να είναι μια εστία ανομίας; ρώτησε τον κύριο Κ η μικρή του κόρη. Σίγουρα αποκρίθηκε εκείνος.

 Αν η villa amalias  ήταν σαν όλα τ ’αλλά σπίτια θα κυριαρχούσε σ’ αυτήν το άσπρο χρώμα,όπως συμβαίνει σ’ όλα σπουδαία κτήρια .Υπουργεία, πολυεθνικές, φυλακές, στρατόπεδα. Στο εσωτερικό  της θα έμπαινε μόνο η σπουδαία τέχνη. Αυτή που εξαφανίζει τις όποιες υποψίες έχουμε, πως κάτι δεν πάει καλά σ’ αυτόν τον κόσμο και μας αναστατώνουν. Που παρουσιάζει τους αφέντες μας σαν αυτό που είναι: άνθρωποι καλοκάγαθοι, ηθικοί, ειρηνοποιοί. Στη  βιβλιοθήκη θα υπήρχαν βιβλία υψηλής ποιότητας που θα μας βοηθούσαν να αισθανόμαστε χαρούμενοι και ευσυνείδητοι που ιδρώνουμε και ματώνουμε γι’ αυτούς τους αξιαγάπητους κυρίους , που τόσο νοιάζονται για μας .    

   Σ’ αυτό το σπίτι η τηλεόραση θα ήταν πάντα ανοικτή, ακόμα και αργά το βράδυ ή νωρίς το πρωί. Η μόνη σχέση με απεργίες και διαδηλώσεις θα ήταν μέσω των δελτίων ειδήσεων. Οι κουβέντες θ’ αναπαρήγαγαν τα σχόλια της tv,  τ’ αστεία που θ’ ακούγονταν θα ήταν διάφορων πετυχημένων τηλεοπτικών περσόνων. Οι κάτοικοι αυτού του σπιτιού θα προσπαθούσαν με υπομονή κι επιμονή να μοιάσουν στην εμφάνιση ,στο hype των αγαπημένων τους ηρώων του κόσμου του θεάματος.  Για να ανανεώνονται στον αγώνα της καθημερινότητας θα είχαν τοποθετήσει σε περίοπτη θέση κάποια μαγικά χαπάκια: αγχολυτικά, ερωτικά διεργετικά, τονωτικά. Μοναξιά δεν θα ένιωθαν ποτέ. Θα χάνονταν μέσα στις εκατοντάδες των φίλων στο facebook. Ο  διάλογος ,η ισότιμη συμμετοχή σε μια συζήτηση θα ήταν άγνωστες διαδικασίες και η λέξη αυτοοργάνωση δεν θα μπορούσε καν να προφερθεί. Τον λόγο θα είχαν αποκλειστικά οι προστακτικές.

 Όσο για προβλήματα της περιοχής δεν θα τα είχαν ακουστά, αλλά και να υπήρχαν αυτά αφορούν τους υπεύθυνους που μένουν σε άλλες περιοχές. Για κάθε άστεγο, κάθε απολυμένο, σίγουρα θα περίσσευε ένα βλέμμα συμπόνιας ,αλλά τι  περισσότερο μπορεί να κάνει ένας απλός πολίτης; Όταν ένας αστυνομικός θα ξυλοφόρτωνε έναν συμπολίτη τους, πότε δεν θα τον παρενοχλούσαν στο έργο του  ρωτώντας "γιατί;" Κι ούτε θ’ ασχολιόντουσαν  με κάτι τύπους που στην επόμενη γωνία θα φώναζαν "Hail  Hitler" μαχαιρώνοντας κάποιον περαστικό. "Εγώ κοιτάω την δουλειά μου. Δεν ενοχλώ κανέναν" θα έλεγαν και θα κλείδωναν ήρεμα την πόρτα ασφαλείας, ανακουφισμένοι που θ' απολάμβαναν για ένα ακόμη απόγευμα την θαλπωρή του γνωστού τους καναπέ.

Επίσης, σ’ αυτό το σπίτι η κατάθλιψη, οι νευρώσεις δεν θα είχαν χώρο. Θα κρύβονταν πίσω απ’ αστραφτερά χαμόγελα, δροσερές αναπνοές και στυλιζαρισμένες συμπεριφορές. Μια αγκαλιά, μια φιλία, ένας έρωτας, ποτέ δεν θα δωρίζονταν έτσι απλά, άνευ λόγου .Θα  έπρεπε να ζυγίσεις τι θα πάρεις. Οι κάτοικοί του δεν θα ήταν αμόρφωτοι αλήτες. Θα   λειτουργούσαν σύμφωνα με τους νόμους της αγοράς όπως  συμβαίνει σ’ όλα τ’ άλλα σπίτια. Μέσω Skype και what’s up θα κατέληγαν σε διάφορα σιγουράκια για το Στοίχημα, αποθεώνοντας έτσι τη δύναμη της  συλλογικής δημιουργίας. Αλλά και οι γιορτές θα ήταν πάντα συλλογικές .Με καλεσμένους συγγενείς α βαθμού και 2-3 συγκεκριμένους φίλους θα διασκέδαζαν σε 2-3 συγκεκριμένες ημερομηνίες το χρόνο. 

 Σ’ αυτό το σπίτι οι κάτοικοί του το μόνο άδικο που θα έβλεπαν και για το οποίο θα ‘θελαν να ουρλιάξουν δυνατά ,θα ήταν ότι δε βρίσκονταν τόσο ψηλά όσο θα ‘θελαν στην κοινωνική ιεραρχία.

Το βραδύ θα κοιμόντουσαν βαθιά, ονειρευόμενοι πως ήταν πιο πλούσιοι, πιο όμορφοι, πιο αυταρχικοί …Με λίγα λόγια , μόνο αν η villa amalias ήταν σαν όλα τ’ άλλα σπίτια θα έπαυε ν’ αποτελεί εστία ανομίας. 

Για  πάντα ανίκανοι  να νικήσουν αυτό που δεν μπορούν να αντιληφτούν…

Σ’ αυτό το σπίτι μεγάλωσε η θεατρική ομάδα της Buffonata. Βιώνοντας στην εποχή μας την αποθέωση του ατομισμού επιλέξαμε συνειδητά, να εκφραστούμε στην villa amalias υποστηρίζοντας τις καταλήψεις και τους αυτοοργανωμένους χώρους. Με το θέατρο ως εργαλείο και μέσο προσπαθούμε να γνωρίσουμε την πραγματικότητα γύρω μας, αλλά και μέσα μας και να την ξεπεράσουμε. Κόντρα σε κάθε λογική κέρδους και κατανάλωσης, διότι οι ανάγκες μας δεν είναι εμπορεύσιμες. Συλλογικά, αυτο-οργανωμένα, συνηθισμένοι άντρες και συνηθισμένες γυναίκες, δίχως αυθεντίες και ειδικούς, δημιουργούμε το θέατρο των  «όλων». Όπου θέατρο μπορούν να παίξουν όλοι, ακόμη και οι ηθοποιοί. Όπου η απόσταση θεατή και ηθοποιού εκμηδενίζεται. Μέσα στην πορεία όλων αυτών των 13 χρόνων, το μεγάλο σπίτι δεν είναι απλά ένας χώρος φιλοξενίας των καλλιτεχνικών μας ανησυχιών. Αλλά κάτι πολύ περισσότερο…

Είναι ο τρόπος που δημιουργούμε, που αποτυπώνει τον κόσμο που ονειρευόμαστε. Το  DIY. Η αυτοοργανωμένη έκφραση και δημιουργία. Η συλλογική μας ζωή, οι χαρές μας αλλά και οι δύσκολες στιγμές μας. Το πρόταγμα της κατάληψη, η έμπρακτη αλληλεγγύη στους άστεγους, η στήριξη των καταληψιών μεταναστών.  

Είναι η συνεργασία και η αλληλεγγύη με τις άλλες καταλήψεις και τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα. Οι πορείες αλληλεγγύης, οι συζητήσεις, οι ανακαταλήψεις μετά από κάθε εκκένωση. Το ανταγωνιστικό νήμα που συνδέει όλες τις καταλήψεις.

Είναι o παγωμένος χρόνος της μητρόπολης που κάποιοι τον λιώνουν και τον κάνουν ζωή. Οι συναυλίες, οι βραδιές ποίησης, τα θεατρικά, οι προβολές, η πανκ Πέμπτη. Η απαλλοτρίωση του κλεμμένου χρόνου και χώρου. Στο Πεδίο, στο Στρέφη, στο Μπαρουτάδικο, στο Θησείο, στον Κεραμεικό , στη πλατεία Βικτωρίας. Γιατί οι χώροι αυτής της πόλης μας ανήκουν.

Είναι οι συλλογικές μας διαδικασίες και υποδομές. Το συναυλιάδικο, το στούντιο, η τυπογραφική, το εργαστήρι vitro,  η ομάδα συναυλιών, το βιβλιοπωλείο, η δανειστική βιβλιοθήκη, το παιδικό στέκι ,οι εκδόσεις. Είναι οι δουλειές, οι τοίχοι, τα ταβάνια, η σκεπή, τα πατώματα. Η οργή μας από τον διπλό δολοφονικό εμπρησμό από παρακρατικούς το Μάη του 2008 και πως το ξαναφτιάξαμε.

Είναι ο αντιφασιστικός αγώνας που δεν είναι συμμοριτοπόλεμος. Οι αφίσες, οι πορείες, οι περιφρουρήσεις. Οι φασίστες που έρχονται  κάθε φόρα με τους μπάτσους και φεύγουν κάθε φορά τρέχοντας.

Η σύγκρουση με τα τάγματα εφόδου του Άγιου Παντελεήμονα που περνιούνται για κάτοικοι. Ένα ενοχλητικό αγκάθι στο ρατσιστικό οχετό, ένα αντιφασιστικό οδόφραγμα, κατά την διάρκεια του πενταήμερου δολοφονικού ρατσιστικού πογκρόμ τον Μάιο του 2011. Ένας φάρος αξιοπρέπειας στα σκοτάδια της περιοχής. Η δημιουργία της συνέλευσης κατοίκων Πλατεία Βικτωρίας. Οι  κοινοί αγώνες ντόπιων και μεταναστών ενάντια στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό.           

Μερικές σκόρπιες στιγμές στο χαρτί, για ότι βιώσαμε και δημιουργήσαμε μέσα  από την κατάληψη της  villa amalias. Γιατί η villa amalias,όπως κάθε κατάληψη  που κινδυνεύει με εκκένωση,  ή έχει εκκενωθεί δεν είναι τα ντουβάρια που μας τα πήραν.. Είμαστε όλοι εμείς, οι 92 σύντροφοι και συντρόφισσες που ανακατέλαβαν την villa με όπλο τα σώματα τους, όσοι θεωρούν τις καταλήψεις κομμάτι του εαυτού  τους, οι δέκα χιλιάδες διαδηλωτές  της 12 /01...μια εικόνα από το μέλλον ... ένας ολόκληρος κόσμος που έρχεται...  Και αυτόν τον κόσμο, όλες οι διμοιρίες, όλη η μηντιακή λάσπη, όλα τα εργολαβικά σχέδια, δεν θα μπορέσουν ποτέ να το νικήσουν… Γιατί  θα είναι πάντα ανίκανοι να νικήσουν αυτό που δεν μπορούν να αντιληφτούν… όλα  συνεχίζονται … 

Θεατρική  ομάδα Buffonata