Ούτε Βήμα Πίσω! Να Γεμίσει Ο Τόπος Καταλήψεις...

 Το πρωί της Τετάρτης 27 Μαρτίου κι ενώ άτομα έκαναν εργασίες στο εδώ και πέντε ημέρες υπό κατάληψη σπίτι της οδού Σαχίνη 3 στα Ιωάννινα, έγινε αντιληπτό ότι στο αστυνομικό τμήμα υπάρχει έντονη κινητοποίηση για τα δεδομένα μιας απλής καθημερινής ημέρας. Κλούβες με αρματωμένους ΜΑΤατζήδες σε ετοιμότητα, ΟΠΚΕ και ΔΙΑΣ σε επιφυλακή και ασφαλίτες να αράζουν στο άλσος λίγα μόλις μέτρα από τη κατάληψη. Άμεσα ειδοποιήθηκαν σύντροφοι και συντρόφισσες από τη πόλη, καθώς και από άλλα σημεία της ελλάδας ώστε να είναι ενήμεροι.

 Η ανταπόκριση ήταν άμεση και έτσι ο δρόμος έξω άπο τη Σαχίνη 3 γέμισε αλληλέγγυους και αλληλέγγυες. Χτυπήθηκαν κουδούνια και η είδηση επικοινωνήθηκε στη γειτονιά που ως τώρα έχει δείξει θετικά στοιχεία ως προς το εγχείρημα. Στη συνέχεια εμφανίστηκε δικηγόρος που ισχυριζόταν ότι εκπροσωπεί τον έναν από τους υποτιθέμενους κληρονόμους, ότι έχει εντολή να μας ενημερώσει ότι πρέπει να φύγουμε, ειδάλλως θα προχωρήσει σε μήνυση που θα έχει ως συνέπεια την επέμβαση των αστυνομικών δυνάμεων. Εμείς από τη πλευρά μας της κάναμε γνωστό ότι δε βγάλαμε κανέναν από το σπίτι του. Το οίκημα είναι παρατημένο εδώ και κάμποσα χρόνια και ότι σαπίζει χωρίς και κανένας να το χρησιμοποιεί. Η πράξη μας αυτή είναι απόρροια των πολιτικών μας θεωρήσεων. Ως φτωχοί, άνεργοι, επισφαλείς εργαζόμενοι και άστεγοι δε θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι άλλο παρά να στεγαστούμε σε ένα χώρο ο οποίος εδώ και χρόνια ρημάζει. Ενώ στην αρχή μας ενημέρωσε ότι είχαμε μισή ώρα στη διάθεση μας για να αποχωρήσουμε πριν επέμβει η αστυνομία, η ίδια έφαγε μιάμιση ώρα μαζί μας προσπαθώντας μέσα από τις αντιφάσεις που έπεφτε καθώς και από τα ελλειπή στοιχεία να μας πείσει «για το καλό μας». Ο κλειδαράς που κάλεσε δε δέχτηκε να αλλάξει κλειδαριά μιας και δεν υπήρχαν έγγραφα στα χέρια της δικηγόρου που να αναφέρουν τον ιδιοκτήτη αλλά και μια τέτοια είδους εντολή. Να πούμε εδώ ότι το σπίτι άνηκε σε κάποιον που έχει πεθάνει εδώ και χρόνια και υπάρχει ένα πολύ θολό τοπίο με υποτιθέμενους κληρονόμους που δεν ζουν καν στα Γιάννινα. Οι διάφορες παραινέσεις της δικηγόρου άλλαζαν συνεχώς. Από το ότι θα  μπορούσαμε να φιλοξενηθούμε 20 μέρες το πήγε στον ένα μήνα και από εκεί σε μια συμφωνία για έως ότου πουληθεί ή κατεδαφιστεί για να δωθεί αντιπαροχή. Της καταστήσαμε σαφές ότι θα υπερασπιστούμε τη κατάληψη με όλα τα κινηματικά μέσα εντός κι εκτός Ιωαννίνων. Φεύγοντας μας είπε ότι θα περνούσε πάλι το απόγευμα για να μας ξαναβρει να μιλήσουμε, αλλά δεν εμφανίστηκε.

Το απόγευμα πραγματοποιήθηκε μικροφωνική στο κέντρο της πόλης από αρκετό αλληλέγγυο κόσμο και μοιράστηκε το κέιμενο της κατάληψης. Μη δεχόμενοι κανένα συμβιβασμό συνεχίζουμε να πραγματώνουμε τα προτάγματα μας, μιας και ο αγώνας για στέγη, είναι αγώνας για ζωή. Πέντε και σήμερα...

κατάληψη στέγης Σαχίνη 3

saxini3.squat@gmail.com

Κι αν η μισή μου καρδιά βρίσκεται γιατρέ εδώ πέρα, η άλλη μισή στη Villa βρίσκεται...

οδός Αχαρνών

οδός Χέυδεν

πλατεία Βικτωρίας

30.3.2013: Παράσταση στο Αυτοδιαχειριζόμενο Θέατρο Εμπρός (Ρήγα Παλαμήδου 2, Ψυρρή)

*για την οικονομική ενίσχυση ιατρικών εξόδων ενός συντρόφου

ΗΤΑΝ ΚΑΠΟΤΕ, πέντε αλληλοβόρα παραδοσιακά παραμύθια

Πέντε παραμύθια δύσκολα. Σκληρά, τρομερά, αλλόκοτα.  Απομαγνητοφωνημένες αφηγήσεις αγωνίας πολύτιμης και ζωτικού φόβου των ανθρώπων: παιδιά που χάνονται, άγονοι έρωτες, άδικοι κόποι, σπουδαία έργα. Καλό και κακό δε ξεχωρίζουν με σιγουριά, διδάγματα δεν βγαίνουν με ευκολία. Σκοτάδι, φως κι από το φως σκοτάδι. Τρεις άνθρωποι στήνουν παράσταση με λόγια που ξεχάσαμε ν’ ακούμε και ιστορίες που δεν αντέχονται στ’ αλήθεια. Ζωντανεμένα στο σήμερα με φαντασία και απλότητα, τα παραμύθια γίνονται ότι ήταν κάποτε και πάντα, τρόποι ώστε κανείς να μη περνά μονάχος του τη φοβερή του νύχτα.

28.3.2013: Εκδήλωση-Συζήτηση στο Αυτόνομο Στέκι (Ζ.Πήγης & Ισαύρων) από την Α(υτόνομη) Β(άση) Α(λληλεγγύης) Β(ίλλας) Α(μαλίας)

 

 

ΚΑΛΑ ΝΕΑ ΑΠΟ ΤΑ ΓΙΑΝΝΙΝΑ: ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΣΤΕΓΗΣ - ΣΑΧΙΝΗ 3

...με τις θερμότερες ευχές μας για στέριωμα, προχώρημα και μακροημέρευση.

καλορίζικο...

αναδημοσίευση από 

http://radio-i.org/index.php/topika.html

Κλειδώνεις, αμπαρώνεις και όμως είναι μέσα

Ας συστηθούμε λοιπόν για ακόμη μία φορά. Είμαστε η συλλογικότητα Βίλα Αμαλίας και είμαστε ακόμη εδώ. Στη γειτονιά της πλατείας βικτωρίας, όσο μπορείς να μιλήσεις για γειτονιές στο κέντρο των Αθηνών, που αγαπήσαμε και θελήσαμε να κατοικήσουμε και να ζήσουμε. Το σπίτι  μας, που βρίσκεται στη συμβολή των οδών Αχαρνών & Χέυδεν, ήταν η βάση μας για να προχωρήσουμε στην υλοποίηση οραματισμών και ονείρων, να μεταδώσουμε τη διάθεσή μας για μια άλλη ζωή, πιο ανθρώπινη, πιο ουσιαστική. Αποφασίσαμε να αντιδράσουμε και να αντεπιτεθούμε στη σαπίλα που θέλει να μας βυθίσει το εξουσιαστικό σύστημα σε κάθε έκφανση της καθημερινότητάς μας. Προτάξαμε σώμα και πνεύμα ενάντια στη φασιστική λαίλαπα που μας περικυκλώνει, πράξαμε τα δέοντα κάθε φορά για να διαφυλάξουμε τα αυτονόητα. Αυτά είναι για τα οποία επί της ουσίας κατηγορηθήκαμε ως Βίλα Αμαλίας και μείναμε ανέστιοι, και με κάποιες κατηγορίες του ποινικού κώδικα εις βάρος αρκετών από εμάς.

Τη Βίλα, από την αρχή, μόνο για την ήρεμη λειτουργία της δε μπορούσες να τη χαρακτηρίσεις.  Έντονη μουσική, έντονοι άνθρωποι, έντονες διαδικασίες. Ποτέ δεν κρύψαμε ποιοι είμαστε και ας μην ταίριαζε σε κάποιους το ότι κάναμε αυτά που γουστάραμε μόνοι μας, χωρίς διαμεσολαβητές, χωρίς νταβατζήδες. Χωρίς τους καθωσπρεπισμούς που διέπουν μια κοινωνία σοβαροφανή, που δε μπορεί να αντιληφθεί την ουσία του να είσαι πραγματικά ελεύθερος μέσα από τα πράγματα που κάνεις στην καθημερινότητά σου. Ακόμη κι αν αυτά τα πράγματα τα κάνουν νεολαίοι με πολύχρωμα λοφία ή στο πέρας των χρόνων νεολαίοι πάντα, αλλά με όχι διάχυτη την χρωματική αποτύπωση στο τριχωτό της κεφαλής. Σίγουρα έχετε ξανακούσει ή ξαναδιαβάσει τι λειτουργούσε στους χώρους της βίλας, από εμάς ελπίζουμε και όχι από τα μμε, γι αυτό και δε θα αρχίσουμε να απαριθμούμε εκ νέου όλα όσα έλαβαν και λάμβαναν χώρα στο σπίτι μας, μέχρι και την 20η Δεκεμβρίου 2012. Στο σπίτι μας, στο πολιτιστικό μας στέκι, στον πολιτικό μας χώρο συνεύρεσης, του οποίου οι τοίχοι ποτίστηκαν με τις ιδέες, τις αντιλήψεις και τις πεποιθήσεις δύο ολόκληρων γενιών και που αυτήν τη στιγμή έχει σφραγιστεί με λάσπη, τσιμεντόλιθους, τούβλα, έχει σφραγιστεί με τα υλικά του πολιτισμού που προάγουν ο δήμος και το κράτος.  Ενός πολιτισμού του οποίου μύρια κακά (και μίζες) έπονται.

Ο δήμος αθηναίων και ο ύπατος άρχων αυτού, για όσους τον αναγνωρίζουν ως κάτι τέτοιο, μετά από την απόλυτη υποταγή του στις διαταγές του δένδια και του σαμαρά, προχώρησε σε εξαγγελίες για το κτίριο μας. Οι εξαγγελίες θέλουν τη Βίλα Αμαλίας να γίνεται σχολείο ή πολιτιστικό κέντρο. Θέλουν τη Βίλα Αμαλίας να γίνεται δημόσιο κτίριο. Άραγε τι νοηματοδοτείται ως δημόσιο για το κράτος και το δήμο; Σίγουρα γι αυτούς δημόσιο δεν είναι  το κτίριο ή ο χώρος που χιλιάδες άνθρωποι, όλα αυτά τα χρόνια, επέλεξαν να περάσουν από εντός του και να λειτουργήσουν έξω από λογικές εμπορευματοποίησης της τέχνης, της πολιτικής, της καθημερινότητας. Σίγουρα για αυτούς δημόσιο δεν είναι το κτίριο μέσα στο οποίο οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται τον πλησιόν ομότιμο και δεν τον κατατάσουν σε κατηγορίες ανάλογα με το χρώμα του δέρματός του, το φύλο του, την ηλικία του, την επαγγελματική του κατάσταση, την εκπαιδευτική του κατάρτιση, τις χρηματικές του απολαβές.  Σίγουρα γι αυτούς δημόσιο δεν είναι ένα κτίριο μέσα στο οποίο οι άνθρωποι ανέπτυξαν,  προώθησαν και πρόταξαν δομές οριζόντιων διαδικασιών, αυτοδιαχειρίστηκαν τη λειτουργία του και συνέπραξαν στη διάχυση αυτής της κουλτούρας. Σίγουρα για αυτούς δημόσιο δεν είναι ένα κτίριο που οι άνθρωποι εντός του δρουν και υπάρχουν εκτός νομικού κρατικού πλαισίου. Γιατί  αν συνέβαινε κάτι τέτοιο τότε προς τι η πρεμούρα να μας εκδιώξουν από τη Βίλα; Αυτό που ήταν, και θα είναι η  Βίλα, είναι δημόσιος χαρακτήρας χώρου. Και αυτός ο χαρακτήρας είναι που σε συνδυασμό με την ανταγωνιστική κουλτούρα και πολιτική που προάγαμε μας βάφτισε «στέκι ανομίας» και γι αυτό το «καλό κράτος» μας πάταξε.

Εφόσον πατάχθηκε η «ανομία» σε αυτήν τη χώρα, μέσω της εισβολής  των μπάτσων στην κατάληψη, δε χρειάζεται να φοβάται πλέον ο ελληνικός λαός για τη μνημονιακή πολιτική που οδηγεί στην καταστροφή του, δε χρειάζεται να ανησυχεί για την καθημερινή καταπάτηση των εργασιακών του κεκτημένων και τις συνθήκες ανασφάλειας, που τον έχουν οδηγήσει τα κεφάλια αυτού του τόπου, δεν χρειάζεται να προβληματίζεται για την ατέλειωτη κοροϊδία που δέχεται καθημερινά από το κράτος και τα όργανα του, μπάτσους και μμε. Η Βίλα σφραγίστηκε.

Εφόσον πατάχθηκε η «ανομία» του πετρελαίου, των αντισφυξιογόνων μασκών, του αλκοόλ, των σημαιών, των σφεντόνων κλπ, η κοινωνία μπορεί να κοιμάται ήσυχη και πλέον επαναπαυμένη ότι οι συντάξεις, οι μισθοί, τα επιδόματα, η ασφάλεια υγείας, οι συνθήκες διαβίωσης και η οικονομική της κατάσταση θα επανέλθουν στα πρότερα στάδια ευμάρειάς τους. Η Βίλα σφραγίστηκε.

Εφόσον πατάχθηκε η «ανομία» της κατάληψης εγκαταλελειμένων κτηρίων, η κοινωνία μπορεί πλέον να μην αγωνιά και να αποζητά διαφορετικού τύπου λύσεις στο στεγαστικό της πρόβλημα και ελευθερη πλέον μπορεί να κοιμάται στα φιλόξενα πεζοδρόμια αυτής της χώρας, μέχρι να ψοφήσει και να μας αδειάσει τη γωνιά. Η Βίλα σφραγίστηκε.

Εφόσον πατάχθηκε η «ανομία» της ελεύθερης διακίνησης διαφορετικών ιδεών, από αυτές που πλασάρει το κράτος και τα μμε, η κοινωνία μπορεί χωρίς ουδεμία προσκόλληση να αποχαυνώνεται από την τηλεόραση και να οριοθετεί τη ζωή και τις κινήσεις της με βάση τα τεκταινόμενα και τα μελούμενα των κεντρικών δελτίων ειδήσεων. Η άποψη είναι μία και είναι του κράτους και του κεφαλαίου. Η Βίλα σφραγίστηκε.  

Εφόσον πατάχθηκε η «ανομία» της αντιεμπορευματικότητας, της αυτοοργάνωσης και της αντιιεραρχίας, η κοινωνία μπορεί αμέριμνη και χωρίς πλέον ηθικές αναστολές να υπακούει στις διαταγές των εξουσιαστών και να υπομένει χωρίς ενδοιασμούς την κατασταλτική επίθεση σε κάθε τομέα της ζωής της. Η Βίλα σφραγίστηκε.  

Εφόσον πατάχθηκε η «ανομία» του αντιφασισμού και του αντιρατσισμού, η κοινωνία μπορεί να βαδίσει πλέον στο δρόμο που της χαράζουν οι ελληναράδες, να συνηθίσει και να υιοθετήσει την ιδέα του είμαι υπεράνω όλων των λαών και ας ζει στο βόθρο πνιγμένη μέσα στα σκατά, να τρέφεται με την ιδέα της μισαλλοδοξίας και της εκμετάλλευσης. Η Βίλα σφραγίστηκε.

Εφόσον πατάχθηκε η «ανομία» της αντεξουσίας, η κοινωνία μπορεί να λειτουργήσει πλέον χωρίς αντίστασεις και αγώνες για την ομαλή διατήρηση και επικράτηση των ισχυρών πάνω της, για την ανωμοτί υποτέλειά της στη βουκέντρα των αφεντικών της. Η Βίλα σφραγίστηκε.

Πολλοί από εσάς που διαβάζετε αυτές τις αράδες δε μας γνωρίσατε. Άλλοι ηθελημένα, λόγω του ότι βρισκόσασταν απέναντί μας ιδεολογικά. Γιατί να το κρύψουμε άλλωστε, φασίστες , τεχνοκράτες, βολεμένοι, ποτέ δε μας συμπαθήσατε και το ίδιο επιστρέφουμε κι εμείς σε εσάς, συν κάτι παραπάνω . Άλλοι πάλι, γιατί ποτέ δε δεχθήκατε πως δεν είμαστε τα τέρατα που παρουσιάζουν τα μμε και το κράτος, πως δεν είμαστε αυτοί που καταστρέφουν τις ζωές σας (τράπεζες λέγεται αυτό), πως δεν είμαστε αυτοί που εμπορεύονται πρέζα και γυναίκες στη γειτονιά μας (εν αντιθέσει μάλιστα αρθρώσαμε λόγο, δράσαμε επ’ αυτού). Δε δεχθήκατε το γεγονός ότι ποτέ δε βολευτήκαμε σε έναν καναπέ, ότι μέρα νύχτα προσπαθούσαμε για την ανατροπή του κάθε «καναπέ», προσπαθούσαμε να σας κάνουμε να συνειδητοποιήσετε μαζί με εμάς ότι η ζωή μας ανήκει και πως δεν αρμόζει να φερόμαστε ούτε ως δούλοι, αλλά ούτε και ως αφεντικά, παρά ως άνθρωποι.

Τουλάχιστον πριν αρθρώσετε άποψη ας χτυπούσατε το κουδούνι...

Μέσα σε όλο αυτόν τον ορυμαγδό από εικόνες και απόψεις που φέρονται κατά ή υπέρ της Βίλας Αμαλίας, εμείς οι άνθρωποι απο δραστηριοποιούμαστε 23 συναπτά έτη σε αυτήν δηλώνουμε τα εξής:

Δυστυχώς για όλους  αυτούς που έπαιξαν το στοίχημά τους για την εκκένωση της κατάληψης και τον αποπροσανατολισμό του κόσμου στα λεγόμενά τους για βόμβες μολότωφ και πρεζόνια εντός της Βίλας Αμαλίας, η πραγματικότητα, λάμψει δε λάμψει, είναι μία. Δε φοβούνται τις ανύπαρκτες βόμβες μολότωφ και τα ανύπαρκτα πρεζόνια. Φοβούνται την ουσία του ποιοι πραγματικά είμαστε και που δεν είναι αυτό που παρουσιάζουν.  Φοβούνται τη δύναμη του λόγου και της δράσης μας. Δε θέλουν να υπάρχει η «ανομία» μας, αλλά η παρα-νομοτυπία τους. Όχι μόνο της Βίλας, αλλά όλων εκείνων των εγχειρημάτων, ομαδοποιήσεων, ατόμων που φέρονται ανταγωνιστικά και επιθετικά προς το οικοδόμημά τους.

23 χρόνια δεν το βάλαμε κάτω. Και να είστε σίγουροι ότι θα κάνουμε ό,τι περνά από το χέρι μας για να μη περάσει το δικό τους.  Έχουμε ακόμη πολλά χρόνια μπροστά μας...

      άσε που δε θα βγούμε και σε σύνταξη...

                  τουλάχιστον να το διασκεδάσουμε...  

ΑΝΙΚΑΝΟΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΝ

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΕ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΝ ΠΟΤΕ ΝΑ ΑΝΤΙΛΗΦΘΟΥΝ

κείμενο της βίλας για τη γειτονιά που μοιράστηκε σε μικροφωνική στις 21/3/2013

23 ΧΡΟΝΙΑ VILLA AMALIAS

ΚΥΡΙΑΚΗ 24.3.2013 ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΣΤΡΟΥΓΚΑ ώρα 15.00
ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ ΓΛΕΝΤΙ

ΣΑΒΒΑΤΟ 23.3.2013 ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΒΙΚΤΩΡΙΑΣ ώρα 14.30
ΠΑΙΔΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ & ΚΟΥΚΛΟΘΕΑΤΡΟ "Ο ΕΓΩΙΣΤΗΣ ΓΙΓΑΝΤΑΣ"

ΠΕΜΠΤΗ 21.3.2013 - ΠΛ. ΒΙΚΤΩΡΙΑΣ
ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ 

ΣΑΒΒΑΤΟ 16.3.2013 ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΣΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ώρα 20.00
ΚΑLASNIKOV (ΜΙΛΑΝΟ)
BERNAY'S PROPAGANDA (ΣΚΟΠΙΑ)
STRAITJACKET FIT (ΠΑΤΡΑ)
ΠΑΝΔΗΜΙΑ (ΑΘΗΝΑ)

Δευτέρα 11.3.13: Συγκέντρωση αλληλεγγύης στους 3 συντρόφους που κατηγορούνται για την εκδίωξη του προέδρου της ΓΣΕΕ Παναγόπουλου από την απεργιακή συγκέντρωση στις 5.3.10

Συγκέντρωση  αλληλεγγύης

Δευτέρα 11 Μαρτίου του 2013, 9πμ 

στα δικαστήρια της πρώην σχολής Ευελπίδων

Στις 11 Μαρτίου του 2013 (μετά απο αναβολή της δίκης, στις 4 Απριλίου 2012, επειδή δεν εμφανίστηκε κανείς απο τους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, οι οποίοι είναι οι μάρτυρες κατηγορίας) οι Ν.Μ., Δ.Β. και Κ.Π. καλούμαστε ξανά στα δικαστήρια της πρώην σχολής Ευελπίδων να δικαστούμε για την εκδίωξη του επαγγελματία εργατοπατέρα, επίδοξου βουλευτή και υπάλληλου του ΣΕΒ Παναγόπουλου από την απεργιακή συγκέντρωση που πραγματοποιήθηκε στις 5 Μαρτίου 2010 στο Σύνταγμα.

Κατά τη διάρκεια της απεργιακής συγκέντρωσης ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ Παναγόπουλος εκδιώκεται από τους απεργούς και υπό την προστασία των ΜΑΤ βρίσκει καταφύγιο εκεί που φιλοδοξεί να μπει, δηλαδή στο κοινοβούλιο. Τις επόμενες ημέρες φωτογραφιζόμαστε από τα παπαγαλάκια της ασφάλειας (Τριανταφυλλόπουλο, Γ. Σουλιώτη κ.α.), ως υπαίτιοι για το "εργατικό ατύχημα" που συνέβη στον πρόεδρο της ΓΣΕΕ Παναγόπουλο στο απεργιακό συλλαλητήριο της 5ης Μαρτίου και καλούμαστε ως «ύποπτοι» στη ΓΑΔΑ να απολογηθούμε για τα γεγονότα της απεργιακής συγκέντρωσης. Τα στοιχεία είναι οι κατασκευασμένες καταθέσεις δύο έμμισθων εργατοπατέρων της ΓΣΕΕ και οι αναγνωρίσεις των μπάτσων της ασφάλειας κράτους και πολιτεύματος, οι οποίοι μας γνωρίζουν εδώ και χρόνια από την διαρκή παρουσία μας στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες, από τις απεργίες, τις συγκρούσεις, τις καταλήψεις δημοσίων κτιρίων, τις διαδηλώσεις και κάθε ανατρεπτική δράση. Από την συμμετοχή μας στα σωματεία βάσης, τις αναρχικές συλλογικότητες και συνελεύσεις, τις λαϊκές συνελεύσεις γειτονιών, τα αυτοδιαχειριζόμενα στέκια και καταλήψεις και όλες τις αδιαμεσολάβητες, αντιιεραρχικές, χειραφετημένες, ριζοσπαστικές διαδικασίες αγώνα και οργάνωσης των καταπιεσμένων και των εκμεταλλευόμενων.

Ο εισαγγελέας μας έχει απαγγείλει την εξής κατηγορία:

Απρόκλητες σωματικές βλάβες: Ας μας πει ο Παναγόπουλος τι έχει κάνει, πέρα από το να καλύπτει αφεντικά και εργολάβους, για τους χιλιάδες εργάτες που σακατεύονται καθημερινά στα στρατόπεδα της μισθωτής εργασίας και για τους δεκάδες νεκρούς στο βωμό του κέρδους του κεφαλαίου. Έτσι κι αλλιώς, αποκαλύφθηκε περίτρανα ο ρόλος του μετά τα γεγονότα που ακολούθησαν τη δολοφονική επίθεση σε βάρος της Κωνσταντίνας Κούνεβα, καθώς όλοι αυτοί οι εργατοπατέρες διαπλέκονταν με τους μεγαλοεργολάβους, κάλυπταν με τις πράξεις και τις παραλείψεις τους το καθεστώς σκλαβιάς και τρομοκρατίας που επικρατεί στους χώρους της δουλειάς, και ειδικότερα στο χώρο του καθαρισμού. Μην ξεχνάμε ότι η εργολαβία καθαρισμού του κτιρίου της ΓΣΕΕ έχει δοθεί σε μία από αυτές τις εταιρείες. Είναι ο Παναγόπουλος που το τελευταίο διάστημα σε κοινές συναντήσεις με τον διατεταγμένο του ΔΝΤ Παπαδήμο και τον πρόεδρο του ΣΕΒ συναίνεσε στο κόψιμο των μισθών και των συντάξεων, στην απελευθέρωση των απολύσεων, στην κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, στο μισθό μαθητείας και σε όλους τους σχεδιασμούς τρόικας, ελληνικού κράτους και κεφαλαίου που στοχεύουν στην αναδιοργάνωση της ελληνικής κοινωνίας και την οδηγούν στην προλεταριοποίηση, την εξαθλίωση και την μιζέρια.

 Είναι ο κ. Παναγόπουλος ο πληρωμένος υπάλληλος του καθεστώτος ο οποίος έχει επιφορτιστεί ως πρόεδρος της ΓΣΕΕ να διαφυλάττει με κάθε κόστος (κόστος που πληρώνουν πάντα οι εργαζόμενοι) την κοινωνική ειρήνη, δηλαδή την ειρήνη μεταξύ εκμεταλλευόμενων και εκμεταλλευτών, καταπιεσμένων και καταπιεστών. Μια ειρήνη, την οποία οι κυρίαρχοι εννοούν ότι πρέπει να υφίσταται μόνο από την μεριά των από τα κάτω. Έτσι κι αλλιώς το κράτος και το κεφάλαιο έχουν κηρύξει από καιρό τον πόλεμο στην κοινωνία. Σε αυτόν τον κοινωνικό-ταξικό πόλεμο ο Παναγόπουλος αποτελεί τον έμμισθο υπάλληλο των αφεντικών. Επαγγελματίας συνδικαλιστής, επίδοξος βουλευτής, άξιος αντικαταστάτης του -βουλευτή και πρώην υπουργού- Πρωτόπαππα και του Πολυζωγόπουλου, οι οποίοι ως ανταμοιβή για το ξεπούλημα των εργατικών αγώνων έλαβαν διάφορα κομματικά και κρατικά αξιώματα. Έτσι κι αλλιώς, η ΓΣΕΕ δεν αποτελεί, σε καμία περίπτωση, "συνομοσπονδία εργατών", αλλά μια θυγατρική εταιρεία του ΣΕΒ, η οποία έχει αναλάβει το ρόλο του αναχώματος στις κοινωνικές εκρήξεις και του διαμεσολαβητή για τη νομιμοποίηση των επιταγών των αφεντικών. Το ρόλο της ανέδειξε, γι' ακόμη μια φορά, η εξέγερση του Δεκέμβρη, κατά τη διάρκεια της οποίας η ΓΣΕΕ ακύρωσε προγραμματισμένη της διαδήλωση, ενώ δεν κήρυξε ούτε μια απεργία σε ένδειξη αλληλεγγύης με τους χιλιάδες εξεγερμένους.

Ξεκινώντας από διαφορετικές αφετηρίες και έχοντας κάνει διαφορετικές επιλογές, απέναντι σε αυτή τη πραγματικότητα έχουμε πάρει προ πολλού θέση, θέση μάχης. Μια θέση που ορίζεται είτε από την ταξική μας συνείδησή ως προλετάριοι είτε από την πολιτική μας διαδρομή ως αναρχικοί-αντιεξουσιαστές. Δεν αποδεχόμαστε καμία ειρήνη μεταξύ των κυρίαρχων και των από τα κάτω, για αυτό το λόγο τα τελευταία χρόνια βρεθήκαμε στο δρόμο πάμπολλες φορές^. Ήμασταν τον Μάιο & τον Ιούνιο του 2006 και στις 8 Μάρτη 2007 στις φοιτητικές κινητοποιήσεις. Εκφράσαμε την αλληλεγγύη μας τον Απρίλη του 2007 στους εξεγερμένους των ελληνικών φυλακών και συμμετείχαμε τον Ιούνη του 2007 στις κινητοποιήσεις ενάντια στις ρατσιστικές, φασιστικές επιθέσεις κράτους και παρακράτους. Ήμασταν στην εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 που ξέσπασε μετά τη δολοφονία του Α. Γρηγορόπουλου από τον μπάτσο Κορκονέα και βρεθήκαμε ανάμεσα στους εξεγερμένους εργάτες και όχι μόνο, που τη 17η του Δεκέμβρη του 2008, οικειοποιηθήκαν το κεντρικό κτίριο της ΓΣΕΕ και ξεβόλεψαν τον Παναγόπουλο από το πολυτελές γραφείο του και τη δερμάτινη καρέκλα του. Σταθήκαμε δίπλα στους κατοίκους της Κερατέας τον Δεκέμβρη του 2010 ενάντια στη λεηλασία της φύσης και την υποβάθμιση της ζωής τους. Ήμασταν στις απεργιακές διαδηλώσεις και τις συγκρούσεις στις 5 Μαΐου 2010, στις 28 & 29 Ιουνίου 2011, στις 19 & 20 Οκτώβρη 2011, στις 10-11 & 12 Φλεβάρη 2012.

Ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε στους αγώνες για την συνολική ανατροπή και την κοινωνική επανάσταση. Στους αγώνες για ένα κόσμο χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση, για ένα κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης, ελευθερίας.

 Ν.Μ.-Δ.Β.-Κ.Π.

αναδημοσίευση από stekiantipnoia.squat.gr

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ ΤΗΣ ΙΕΡΙΣΣΟΥ

ΠΟΥ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΟ ΤΟΥ ΜΠΟΜΠΟΛΑ
ΤΩΝ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΩΝ, ΤΩΝ ΛΑΜΟΓΙΩΝ, ΤΩΝ ΔΗΜΑΡΧΩΝ
ΤΩΝ ΡΟΥΦΙΑΝΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ...

ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΟΤΑΣΣΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΨΩΜΙ...

ΕΔΩ ΛΟΝΔΙΝΟ...ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΝΤΟΥ!

αναδημοσίευση από το athens indymedia

 https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1460683

Παρέμβαση αναρχικών σε ομιλία του Καμίνη στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο του Λονδίνου (LSE)

Το απόγευμα της Δευτέρας 4 Μάρτη, ο δήμαρχος Αθηναίων Γιώργος Καμίνης μίλησε στο London School of Economics σε εκδήλωση του συλλόγου ελλήνων φοιτητών με θέμα την "έξοδο από την κρίση". Είχε το θράσος ο κύριος δήμαρχος να μιλήσει για έξοδο από την κρίση, ενώ ξέρει πολύ καλά πως η πολιτική που ακολουθεί όλα αυτά τα χρόνια το μόνο που κάνει είναι να βαθαίνει την κρίση για συγκεκριμένους πληθυσμούς της Αθήνας. Την ίδια στιγμή που τα τσογλάνια της δημοτικής αστυνομίας του κυνηγούν, κλέβουν και κακοποιούν μετανάστες μικροπωλητές. Την ίδια περίοδο που η δολοφονία του Cheikh Ndiaye στο Θησείο φέρει τη σφραγίδα του. Μερικούς μήνες μετά από την εκκένωση της Villa Amalias και τη μέριμνά του να δώσει επιπλέον εδάφη στους χρυσαυγίτες και στην παρέα του Άγιου Παντελεήμονα.Επειδή, λοιπόν, το όραμά του για καθαρή Αθήνα βρωμάει αίμα και πογκρόμ. Επειδή η έξοδος από την κρίση προϋποθέτει την περιστολή των διαδηλώσεων και κινητοποιήσεων που ζητάει επίμονα ο κύριος δήμαρχος από την αρχή της θητείας του, την καταστολή των καταλήψεων, και το τέλος της "ανομίας". Επειδή, λοιπόν, η έξοδος από την κρίση σημαίνει "βγάζω από τη μέση αυτές/ούς που αντιστέκονται και όσες/ους δεν κολλάνε στο όραμά μου", περίπου 35 συντρόφισσες/οι είπαμε να του υπενθυμίσουμε πως δε θα βρει πουθενά ηρεμία...

Anarchist intervention at the speech of the Mayor of Athens at the LSE

On the evening of Monday March 4th, the Mayor of Athens Giorgos Kaminis spoke at the London School of Economics at an event of the hellenic society on "exiting the crisis". The mayor had the nerve to speak about exiting the crisis -- even though he knows perfectly well that his policies during all these years have only deepened the crisis for everyone except those included in his purified vision of citizenship. This, at a time when the scum of his municipal police chase, rob and assault migrant street traders, at a period when the murder of Cheikh Ndiaye in Thiseio, Athens, bears his signature, a few months after the eviction of Villa Amalias and Kaminis' care to give additional ground to the Golden Dawn and the Nazis of Agios Panteleimonas.

Because his vision for a clean Athens reeks of blood and pogroms. Because exiting the crisis presupposes the curtailing of demonstrations and mobilisations, the repression of squats and an end to "anomie", as the mayor has been repeatedly requesting since the commencing of his term. Because, then, exiting the crisis for him means "taking out those who resist and who are incompatible with my vision", around 35 comrades decided to remind him that he won't be at ease anywhere...