Και έγιναν
τελικά μετά από 3,5 χρόνια, τα εγκαίνια του από πολλές πλευρές συμβόλου της
δημοτικής και εκτελεστικής αρχής, 2ου Λυκείου, εκεί δηλαδή που
στεγάζονταν για σχεδόν 23 χρόνια η κατάληψη Βίλα Αμαλίας. Με τους αρμόζοντες
εορτασμούς, δηλαδή με κλούβες των Ματ να φυλάνε το δήμαρχο και γενικώς μια
μούγκα μέσα στην στρούγκα, αλλά βεβαίως μοιρασμένα δελτία τύπου, φωτογραφίες
τεχνοκρατικού πάρτυ και μια ατμόσφαιρα «πάρτε τα άπλυτοι» από τους μαχητές του διαδικτύου.
Πανηγυρίζουν (δικαιολογημένα) αφού τελείωσαν το έργο. Σαν να τους κυνηγούσε
κάποιος...
Και τώρα…Λίγα Λόγια για το έργο.
Καταρχήν αυτό
το έργο δεν υπήρχε πουθενά πριν την εκκένωση. Ούτε σα σχέδιο, ούτε σαν
προσχέδιο, ούτε σα μελέτη, ούτε σαν τίποτα.
Εγκρίθηκε και επισπεύτηκε με διαδικασίες εξπρές επιβεβαιώνοντας ότι το διακύβευμα (η κατάληψη, ο συμβολισμός της
και το αλληλέγγυο κίνημα) θα πουλούσε ακριβά το τομάρι του. Κοστολογήθηκε στα
3.005.000 ευρώ για ένα λύκειο 180 μαθητών σε ένα δήμο που δεν έχει δαπανήσει,
τα τελευταία τέσσερα χρόνια, πάνω από 150 ευρώ ανά μαθητή για την
«ποιότητα» των σχολικών κτιρίων που
στεγάζουν τους υπόλοιπους δεκάδες
χιλιάδες μαθητές που φοιτούν σε αυτά. Σε
μια περιοχή που δεν περίμενε την κρίση για να πεινάσει. Σε μια εποχή, που
κλάσματα αυτού του ποσού αποτελούν πρόκληση.
Αυτά τα λεφτά τα είχαν για την «κάβα»
τους και σπάσανε χωρίς δεύτερη σκέψη τον κουμπαρά τους αρκεί «να φύγουν αυτοί
οι γαμημένοι αναρχικοί από εκεί». Σαν κάποιος να τους κυνηγούσε…. Τα λεφτά
βέβαια ήταν όλα (σχεδόν) ΕΣΠΑ. Καμία έκπληξη. Πάντα αυτό κάνουν. Τρώνε
επιδοτήσεις και χέζουνε μπουλντόζες.
Στα δελτία
τύπου τους βέβαια βλέπουμε και ακούμε μια πιστή απόδοση της πανάρχαιας λογικής(τους),
ότι την ιστορία τη γράφει ο νικητής. Διαβάζουμε για καταστροφικές πυρκαγιές στο
κτίριο, χωρίς βέβαια να αναφέρονται ούτε οι συνεχείς εχθροπραξίες με τους
μισθοφόρους των ναζί, ούτε οι εμβληματικές συλλογικές εργασίες αποκατάστασης
του κτιρίου, πραγματικό μάθημα αλληλεγγύης και συλλογικού πείσματος, κάτι που
είδαν όλοι όσοι ήταν μπροστά, αλληλέγγυοι, γείτονες, περαστικοί και αντίπαλοι (του δημάρχου
συμπεριλαμβανομένου). Διαβάζουμε και ακούμε για ένα κτίριο που θα κατέρρεε, διαπιστώνοντας
ένα νοηματικό κενό που αφορά στο διάστημα 1990-2012 και στο αναπάντητο ερώτημα,
γιατί δεν κατέρρευσε τότε, ιδιαίτερα με τη θορυβώδη παρουσία εκεί μέσα όχι 180
πειθήνιων μαθητών, αλλά 700, 800, ή 1000 πάνκηδων; Ποιος το στήριζε τόσα χρόνια; Η απάντηση, στην
πραγματικότητα είναι γνωστή. Το στήριζαν οι ίδιοι που το ζωντάνευαν. Η
αστείρευτη δεξαμενή έμψυχου υλικού της Bίλας, που ανάμεσα σε όλα τα υπόλοιπα, συμμάζευε, ξεμπάζωνε,
έχτιζε, σοβάτιζε, έτριβε, αστάρωνε και έβαφε, υποστήριζε δοκάρια και ταβάνια,
έξυνε αποκαίδια. Και έστηνε και εκδηλώσεις. Και στέγαζε και τυπογραφεία. Χωρίς
ΕΣΠΑ, χωρίς καμιά διαπραγμάτευση με οποιαδήποτε αρχή, χωρίς πολλά- πολλά. Με
τους φίλους της και τους συντρόφους της.
Ο Δήμαρχος που έθαβε με ξένα
κόλυβα.
Και
μπροστάντζα σε αυτήν την νέα παράσταση «αποκατάστασης» του κτιρίου, ο δήμαρχος
Αθηναίων, ο Καμίνης. Κρίμα. Εν τη απουσία του υπευθύνου (συγκυβέρνηση νδ, πασοκ,
δημαρ) και του απαιτητικού κοινού
(επιτροπή αγ. Παντελεήμονα, τέως τραμπούκοι- νυν βουλευτές χ.α), μέλη όλοι ενός
αδηφάγου πολιτικού θιάσου που τρώει (ή μισθώνει) τα παιδιά του, έμεινε αυτός
που έμαθε εμβρόντητος την είδηση της εκκένωσης της κατάληψης τηλεφωνικώς, να πανηγυρίζει
μόνος, σαν τον μικρό αδερφό του κυνηγού, στο κουφάρι ενός άλλοτε ζωντανού
κτιρίου. Να ανεβαίνει τη ρέπλικα της άλλοτε δονούμενης, κατεδαφισμένης πλέον,
μαρμάρινης σκάλας. Για μια απόφαση που πήραν άλλοι, με λεφτά που πλήρωσαν
άλλοι, ενάντια σε κάποιους από τους οποίους κλειδωνόταν μέσα στο γραφείο του,
μέσα στο ίδιο το δημαρχικό του «μέγαρο» για να αποφύγει... Κακόμοιρος.
Φαίνεται
σαν να έχει περάσει πολύς καιρός, αλλά δεν είναι έτσι. Από τότε που οι
«φυτευτές» επιτροπές κατοίκων απαιτούσαν την απομάκρυνση από την περιοχή όλων
των μεταναστών και της Βίλα Αμαλίας. Από τότε που οι μπάτσοι μαζί με τους
φασίστες έκαναν αλλεπάλληλες επιθέσεις στο σπίτι, τρώγοντας ισάριθμες φορές τα μούτρα τους. Από τότε που ο νυν
πρωθυπουργός, τότε υποψήφιος δήμαρχος, έψαχνε γωνία να κρυφτεί στο λύκειο της
οδού Μάγιερ μετά τις μαλακίες που συνυπέγραφε για την τύχη του κτιρίου της
κατάληψης (μετά βέβαια υπέγραψε άλλα πράγματα, απείρως χειρότερα, αλλά το παιδί
έδειχνε από τότε…). Δεν έχει περάσει
πολύς καιρός από τότε που άνθρωποι όλων των εξουσιών και όλων των παρατάξεων,
αποφάσισαν την κατά μέτωπο επίθεση στη Βίλα. Αλήθεια, το έργο τελείωσε πολύ
γρήγορα. Σαν να τους κυνηγούσε κάποιος…
Όπως και να
έχει, τα πράγματα συνεχίζονται. Οι πλατείες τις περιοχής παραμένουν στα χέρια
των αγωνιστών και των αδυνάμων, οι κινήσεις αλληλεγγύης μετά την εκκένωση της κατάληψης είναι κάτι
που δε θα ξεχάσουμε ούτε εμείς αλλά ούτε και αυτοί, και όσο αφορά το σχολείο…
Σας ενημερώνουμε
ότι τα σπουδαιότερα και σημαντικότερα μαθήματα στο κτίριο της Βίλας δυστυχώς δεν τα προλάβατε. Τα μαθήματα της
μάχης απέναντι στο άδικο, της πολιτισμικής, άρα και της πολιτικής
αυτοοργάνωσης, της ακηδεμόνευτης δημιουργίας, του σεβασμού στον αδύναμο, της
έχθρας στο κυρίαρχο, της μη παραίτησης, του οράματος, της υπεράσπισης της
διαφορετικότητας με τσαμπουκά, της αλληλεγγύης και της συντροφικότητας, δεν
παραδίδονται πλέον στη γωνία Αχαρνών και Χεύδεν.
Να ανησυχείτε όμως. Υπάρχουν
χιλιάδες αριστούχοι τελειόφοιτοι.
Πράγματι, σας κυνηγάει κάποιος…
Βίλα Αμαλίας
09 2016
