Κείμενο από Porto Patrasso
We offer love, when all around us we see hate
We ask for truth, yet receive only lies
We gather hope, whilst you lay content in your despair
We build strengths, in order to replace your weakness
We offer peace, yet in your darkness you make war
We seek new life, but you and your culture create death
We cry out, to destroy the silence
We scream so loud, yet hear no echo
Συλλαμβάνουν πέντε άτομα που βρίσκονται εντός της κατάληψης Μαραγκοπούλειο ενώ, προσάγονται οι πρώτοι έντεκα αλληλέγγυοι –ες που σπεύδουν προς το κατειλημμένο κτίριο. Λίγο αργότερα πραγματοποιείται συγκέντρωση αλληλεγγύης έξω από την ΓΑΔΑ στην οδό Ερμού, όπου απαιτείται η άμεση απελευθέρωση προσαχθέντων και συλληφθέντων. Λίγες ώρες μετά αφήνονται οι έντεκα προσαχθέντες και εν συνέχεια (μετά τη μεταγωγή τους στα δικαστήρια Πάτρας) αφήνονται και οι πέντε συλληφθέντες της κατάληψης Μαραγκοπουλείου μετά την απόδοση κατηγοριών.
Η αλήθεια είναι ότι κανένας δεν έπεσε από τα σύννεφα όσον αφορά τη συγκεκριμένη επιχείρηση. Όλοι ξέρουμε ότι αργά ή γρήγορα, στα πλαίσια του δόγματος της μηδενικής ανοχής και της επίθεσης που έχει εξαπόλυσει το κράτος και οι μηχανισμοί του σε όλα τα αντιστεκόμενα κομμάτια (μέρος αυτώνοι καταλήψεις και οι αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι), το κράτος θα έδειχνε τα δόντια του και στην Πάτρα. Ακολουθώντας ακριβώς την ίδια λογική, τρομοκράτησης και βίαιης επιβολής του «δημοκρατικού»καθεστώτος που υιοθετήθηκε στις καταλήψεις ΔΕΛΤΑ, ΒΙΛΛΑ ΑΜΑΛΙΑΣ, ΣΚΑΡΑΜΑΓΚΑ, ΛΕΛΑΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ στο ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟ ΣΤΑΘΜΟ 98 FM κ.α., η κυριαρχία επιτέθηκε και «αποκατέστησε» την «νομιμότητα», χτυπώντας τρεις εστίες«ανομίας» και επαναφέροντας την τάξη και την ασφάλεια στους δρόμους της Πάτρας. Μετά την δήλωση-tweet του Μπουμπούκου «...και μετά ερχόμαστε Πάτρα», μετά τις εξαγγελίες περί ξεκουκουλώματος κουκουλοφόρων, πάταξης της εγκληματικότητας στα αστικά κέντρα, επανακατάληψης των δρόμων από τους επικίνδυνους για την δημόσια ζωή μετανάστες, επερωτήσεις ακροδεξιών και φασιστών στη βουλή για τους κατειλημμένους χώρους, το κράτος ακολουθώντας την ακροδεξιά του ατζέντα αποπειράται να καταπνίξει κάθε μορφή αντίστασης, κάθε μορφή αγώνα για ζωή και ελευθερία, στρώνοντας με ροδοπέταλα το δρόμο για την περαιτέρω άνοδο της φασιστικής- ναζιστικής λογικής της βαρβαρότητας, του αλληλοφαγώματος και του κοινωνικού κανιβαλισμού, σε μια προσπάθεια να πραγματοποιήσει το καπιταλιστικό του καθήκον. Με άλλα λόγια το ζητούμενο για τους διαχειριστές της εξουσίας είναι η παγίωση μιας νηνεμικής, απαθούς και δεδομένα (κατ’εμάς) συνένοχης στάσης ζωής που θα υιοθετηθεί καθολικά από τις διάφορες κοινωνικές ομάδες και στρώματα, με διακύβευμα όλων αυτών, οι λογικές «διαιρεί και βασίλευε» και «αποφασίζω και διατάζω» να αποτελούν αδιαμφισβήτητη κανονικότητα στην ζωή όλων.
Λίγα λόγια για το Παράρτημα. Το Παράρτημα αποτελεί μια από τις ιστορικότερες καταλήψεις στον ελλαδικό χώρο και αυτό γιατί το παρελθόν του είναι άρτια συνδεδεμένο με τους σημαντικότερους και δυναμικότερους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες της σύγχρονης ιστορίας. Από την κατάληψη του Νοέμβρη του ’73 από φοιτητές και αγωνιστές ενάντια στην δικτατορία, τις καταλήψεις για τις δολοφονίες Καλτεζά και Τεμπονέρα, το πρώτο συνέδριο αναρχικών, τα μαθητικά του ’98, την επαναοικιοποίηση του χώρου από το κινηματογραφικό τμήμα του Παν/μιου Πατρών, την κατάληψη και την δημιουργία του χώρου σε κέντρο αγώνα για του εφτά συλληφθέντες της Θεσ/κης το 2003, τα φοιτητικά του 2006/2007, την εξέγερση του 2008,μέχρι και σήμερα το Παράρτημα έχει παίξει καταλυτικό ρόλο στη συσπείρωση των εκάστοτε αγωνιζόμενων, έχει στεγάσει διαδικασίες μέσα από τις οποίες έχει εμπλουτιστεί ο λόγος και η δράση διαφόρων ομάδων, ατόμων και συλλογικοτήτων, καθώς και έχει συνεισφέρει με τις δομές και τις υποδομές που έχουν δημιουργηθεί μέσα σε αυτό, στο να γίνει κατανοητό, το ότι, η ελευθερία, η ισότητα, η αξιοπρέπεια, η αλληλεγγύη δεν είναι απλά όροι που συναντώνται σε λεξικά, αλλά έννοιες που πραγματώνονται, παίρνουν σάρκα και οστά εάν και εφόσον το επιλέξουμε και κινηθούμε προς αυτά. Εμείς την επιλογή αυτή την κάναμε.
Από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 παρέες ανθρώπων (τον οποίον το PortoPatrasso είναι ουσιαστικά συνέχεια), ξεκίνησαν να οικειοποιούνται ανά τακτά χρονικά διαστήματα το χώρο του Παραρτήματος για συναυλίες κατά κύριο λόγο, βάζοντας όμως τα πρώτα λιθαράκια για να μπορούμε σήμερα να μιλάμε για αυτοοργάνωση και αντιεμπορική λογική, τουλάχιστον στο πολιτιστικό κομμάτι. Όσο περνούσαν τα χρόνια οι όροι αυτοί, γιγαντώνονταν και παγιώνονταν όλο και περισσότερο, μέχρι το σημείο που αυτοί έγιναν πολιτική πεποίθηση και στάση ζωής, αρχές και χαρακτηριστικά που μας συνοδεύουν αδιαπραγμάτευτα έως σήμερα. Το PortoPatrasso από το 2001 έθεσε στο εσωτερικό του τις αρχές του αντιεμπορικού, αντιιεραρχικού και αντί ΜΜΕ προτάσσοντας μια διαφορετική κουλτούρα, και διαχωρίζοντας τη θέση του από την κυρίαρχη κουλτούρα της τέχνης, του star system και τον λογικών του καλλιτέχνη-ακροατή, ειδικού και μη... Υπήρξε συνειδητή και πολιτική η απόφαση να αποποιηθούμε και να ταχθούμε ανταγωνιστικά ως προς αυτούς τους όρους και λογικές, έχοντας σαν πάγια θέση μας, το ότι η έκφρασηδεν είναι προνόμιο των λίγων, ειδικών, ταλαντούχων αλλά δικαίωμα και ανάγκη όλων.
Η απόφαση μας να δραστηριοποιηθούμε στο Παράρτημα, είναι απόρια των αντίστοιχων λογικών και αρχών που είχαν ξεκινήσει να ισχύουν για τον περισσότερο κόσμο που το χρησιμοποιούσε καθώς επίσης επειδή αναγνωρίσαμε το συγκεκριμένο εγχείρημα, ως κομμάτι του γενικότερου ριζοσπαστικού κινήματος που ριζώνει συνειδητά όλο και περισσότερο στο χώρο, με ολοένα σαφή κοινωνικά και πολιτικά χαρακτηριστικά.Και για να μην ξεχνιόμαστε. Εσείς οι διάφοροι καλοθελητές των διαφόρων πολιτιστικών συλλόγων, που εποφθαλμιάτε το Παράρτημα για τα ετήσια πανηγυράκια σας, τα εθιμοτυπικά σας happenings, να ξέρετε ότι για εμάς δεν είστε τίποτα άλλο από κομμάτι του πάζλ, που συνθέτει το «δημοκρατικό» προσωπείο της κρατικής, καπιταλιστικής επέλασης. Οπότε θα κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας, έτσι ώστε οι απελευθερωμένοι χώροι να μην έρθουν σε εσάς, ούτε στα ποιό τρελά σας όνειρα...
Η μέχρι στιγμής εκτενέστερη αναφορά μας στο Παράρτημα (έτσι για να εξηγούμαστε), δεν γίνεται επειδή το κράτος και τα όλων των ειδών τσιράκια του επέλεξαν να επιτεθούν στο συγκεκριμένο αυτοδιαχειριζόμενο χώρο, έγινε γιατί αυτός ήταν ο χώρος στον οποίο στεγαστήκαμε. Εκτός από την συναισθηματική φόρτιση που μπορεί να επέφερε η εκκένωση αυτή, η αλήθεια είναι ότι δεν νιώθουμε ηττημένοι. Ίσα ίσα πιο αποφασισμένοι από ποτέ, να διεκδικήσουμε και να ξαναπάρουμε αυτά που μας ανήκουν. Γιατί εμείς δεν είμαστε μόνο στο Παράρτημα. Δεν βρισκόμαστε μόνο στο Στέκι στα ΤΕΙ, στο Μαραγκοπούλειο, στη Βίλλα Αμαλίας, στη Σκαραμαγκά, στη Δελτα, στις ραδιοφωνικές συχνότητες μέσα από τις οποίες επικοινωνούσαμε τις ανάγκες και αρνήσεις μας. Βρισκόμαστε σε όλα τα αυτοδιαχειριζόμενα, αντιεξουσιαστικά, αναρχικά, ριζοσπαστικά εγχειρήματα, στο πλάι των από κάτω αυτού του κόσμου, δίπλα στους καταπιεσμένους και ενάντια σε κάθε εξουσία και κυριαρχία, ενάντια στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό και την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Δεν έχουμε κανένα φετίχ με τα ντουβάρια και την ύλη. Δεν είμαστε η φυσική μας υπόσταση αλλά η πολιτική μας φύση. Και γι’αυτό δε θα χαριστούμε σε κανέναν και δε θα σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε, δε θέλουμε χάδια και δε θα χαϊδέψουμε κανέναν. Οι σχέσεις που χτίσαμε και θα συνεχίζουμε να χτίζουμε, είναι συντροφικές, κοινοτικές, συλλογικές, φιλικές, βασισμένες σε ειλικρίνεια, κατανόηση, σεβασμό, αλληλεγγύη και ελευθερία. Και με όπλο αυτές τις σχέσεις θα συνεχίζουμε να παλεύουμε. Θα ξαναμπούμε στα άδεια κτίρια, θα βρεθούμε μπροστά σε κάθε καταπιεστή. Θα ξαναζωντανέψουμε τις νύχτες με την μουσική μας και θα στοιχειώνουμε για πάντα τα συντηρητικά τους όνειρα. Γιατί έτσι πρέπει, για ένα κόσμο βασισμένο στην ελευθερία, την ισότητα, την αξιοπρέπεια και την αλληλεγγύη.
Για πάντα αμετανόητοι, καταληψίες, πολιτιστικοί τρομοκράτες
We ask for truth, yet receive only lies
We gather hope, whilst you lay content in your despair
We build strengths, in order to replace your weakness
We offer peace, yet in your darkness you make war
We seek new life, but you and your culture create death
We cry out, to destroy the silence
We scream so loud, yet hear no echo
In darkness there is no choice…
Ξημερώματα 5/08/2013 άλλη μια χολιγουντιανή υπερπαραγωγή καταστολής λαμβάνει χώρα στην Πάτρα. Σε αγαστή συνεργασία δήμος, πυροσβεστική και τοπική ΕΛ.ΑΣ. ενισχυόμενη με διμοιρίες ΜΑΤ από την Αθήνα επιχειρούν και εκκενώνουν ταυτόχρονα τις καταλήψεις Στέκι ΤΕΙ, Μαραγκοπούλειο και Παράρτημα. Συλλαμβάνουν πέντε άτομα που βρίσκονται εντός της κατάληψης Μαραγκοπούλειο ενώ, προσάγονται οι πρώτοι έντεκα αλληλέγγυοι –ες που σπεύδουν προς το κατειλημμένο κτίριο. Λίγο αργότερα πραγματοποιείται συγκέντρωση αλληλεγγύης έξω από την ΓΑΔΑ στην οδό Ερμού, όπου απαιτείται η άμεση απελευθέρωση προσαχθέντων και συλληφθέντων. Λίγες ώρες μετά αφήνονται οι έντεκα προσαχθέντες και εν συνέχεια (μετά τη μεταγωγή τους στα δικαστήρια Πάτρας) αφήνονται και οι πέντε συλληφθέντες της κατάληψης Μαραγκοπουλείου μετά την απόδοση κατηγοριών.
Η αλήθεια είναι ότι κανένας δεν έπεσε από τα σύννεφα όσον αφορά τη συγκεκριμένη επιχείρηση. Όλοι ξέρουμε ότι αργά ή γρήγορα, στα πλαίσια του δόγματος της μηδενικής ανοχής και της επίθεσης που έχει εξαπόλυσει το κράτος και οι μηχανισμοί του σε όλα τα αντιστεκόμενα κομμάτια (μέρος αυτώνοι καταλήψεις και οι αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι), το κράτος θα έδειχνε τα δόντια του και στην Πάτρα. Ακολουθώντας ακριβώς την ίδια λογική, τρομοκράτησης και βίαιης επιβολής του «δημοκρατικού»καθεστώτος που υιοθετήθηκε στις καταλήψεις ΔΕΛΤΑ, ΒΙΛΛΑ ΑΜΑΛΙΑΣ, ΣΚΑΡΑΜΑΓΚΑ, ΛΕΛΑΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ στο ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟ ΣΤΑΘΜΟ 98 FM κ.α., η κυριαρχία επιτέθηκε και «αποκατέστησε» την «νομιμότητα», χτυπώντας τρεις εστίες«ανομίας» και επαναφέροντας την τάξη και την ασφάλεια στους δρόμους της Πάτρας. Μετά την δήλωση-tweet του Μπουμπούκου «...και μετά ερχόμαστε Πάτρα», μετά τις εξαγγελίες περί ξεκουκουλώματος κουκουλοφόρων, πάταξης της εγκληματικότητας στα αστικά κέντρα, επανακατάληψης των δρόμων από τους επικίνδυνους για την δημόσια ζωή μετανάστες, επερωτήσεις ακροδεξιών και φασιστών στη βουλή για τους κατειλημμένους χώρους, το κράτος ακολουθώντας την ακροδεξιά του ατζέντα αποπειράται να καταπνίξει κάθε μορφή αντίστασης, κάθε μορφή αγώνα για ζωή και ελευθερία, στρώνοντας με ροδοπέταλα το δρόμο για την περαιτέρω άνοδο της φασιστικής- ναζιστικής λογικής της βαρβαρότητας, του αλληλοφαγώματος και του κοινωνικού κανιβαλισμού, σε μια προσπάθεια να πραγματοποιήσει το καπιταλιστικό του καθήκον. Με άλλα λόγια το ζητούμενο για τους διαχειριστές της εξουσίας είναι η παγίωση μιας νηνεμικής, απαθούς και δεδομένα (κατ’εμάς) συνένοχης στάσης ζωής που θα υιοθετηθεί καθολικά από τις διάφορες κοινωνικές ομάδες και στρώματα, με διακύβευμα όλων αυτών, οι λογικές «διαιρεί και βασίλευε» και «αποφασίζω και διατάζω» να αποτελούν αδιαμφισβήτητη κανονικότητα στην ζωή όλων.
Λίγα λόγια για το Παράρτημα. Το Παράρτημα αποτελεί μια από τις ιστορικότερες καταλήψεις στον ελλαδικό χώρο και αυτό γιατί το παρελθόν του είναι άρτια συνδεδεμένο με τους σημαντικότερους και δυναμικότερους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες της σύγχρονης ιστορίας. Από την κατάληψη του Νοέμβρη του ’73 από φοιτητές και αγωνιστές ενάντια στην δικτατορία, τις καταλήψεις για τις δολοφονίες Καλτεζά και Τεμπονέρα, το πρώτο συνέδριο αναρχικών, τα μαθητικά του ’98, την επαναοικιοποίηση του χώρου από το κινηματογραφικό τμήμα του Παν/μιου Πατρών, την κατάληψη και την δημιουργία του χώρου σε κέντρο αγώνα για του εφτά συλληφθέντες της Θεσ/κης το 2003, τα φοιτητικά του 2006/2007, την εξέγερση του 2008,μέχρι και σήμερα το Παράρτημα έχει παίξει καταλυτικό ρόλο στη συσπείρωση των εκάστοτε αγωνιζόμενων, έχει στεγάσει διαδικασίες μέσα από τις οποίες έχει εμπλουτιστεί ο λόγος και η δράση διαφόρων ομάδων, ατόμων και συλλογικοτήτων, καθώς και έχει συνεισφέρει με τις δομές και τις υποδομές που έχουν δημιουργηθεί μέσα σε αυτό, στο να γίνει κατανοητό, το ότι, η ελευθερία, η ισότητα, η αξιοπρέπεια, η αλληλεγγύη δεν είναι απλά όροι που συναντώνται σε λεξικά, αλλά έννοιες που πραγματώνονται, παίρνουν σάρκα και οστά εάν και εφόσον το επιλέξουμε και κινηθούμε προς αυτά. Εμείς την επιλογή αυτή την κάναμε.
Από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 παρέες ανθρώπων (τον οποίον το PortoPatrasso είναι ουσιαστικά συνέχεια), ξεκίνησαν να οικειοποιούνται ανά τακτά χρονικά διαστήματα το χώρο του Παραρτήματος για συναυλίες κατά κύριο λόγο, βάζοντας όμως τα πρώτα λιθαράκια για να μπορούμε σήμερα να μιλάμε για αυτοοργάνωση και αντιεμπορική λογική, τουλάχιστον στο πολιτιστικό κομμάτι. Όσο περνούσαν τα χρόνια οι όροι αυτοί, γιγαντώνονταν και παγιώνονταν όλο και περισσότερο, μέχρι το σημείο που αυτοί έγιναν πολιτική πεποίθηση και στάση ζωής, αρχές και χαρακτηριστικά που μας συνοδεύουν αδιαπραγμάτευτα έως σήμερα. Το PortoPatrasso από το 2001 έθεσε στο εσωτερικό του τις αρχές του αντιεμπορικού, αντιιεραρχικού και αντί ΜΜΕ προτάσσοντας μια διαφορετική κουλτούρα, και διαχωρίζοντας τη θέση του από την κυρίαρχη κουλτούρα της τέχνης, του star system και τον λογικών του καλλιτέχνη-ακροατή, ειδικού και μη... Υπήρξε συνειδητή και πολιτική η απόφαση να αποποιηθούμε και να ταχθούμε ανταγωνιστικά ως προς αυτούς τους όρους και λογικές, έχοντας σαν πάγια θέση μας, το ότι η έκφρασηδεν είναι προνόμιο των λίγων, ειδικών, ταλαντούχων αλλά δικαίωμα και ανάγκη όλων.
Η απόφαση μας να δραστηριοποιηθούμε στο Παράρτημα, είναι απόρια των αντίστοιχων λογικών και αρχών που είχαν ξεκινήσει να ισχύουν για τον περισσότερο κόσμο που το χρησιμοποιούσε καθώς επίσης επειδή αναγνωρίσαμε το συγκεκριμένο εγχείρημα, ως κομμάτι του γενικότερου ριζοσπαστικού κινήματος που ριζώνει συνειδητά όλο και περισσότερο στο χώρο, με ολοένα σαφή κοινωνικά και πολιτικά χαρακτηριστικά.Και για να μην ξεχνιόμαστε. Εσείς οι διάφοροι καλοθελητές των διαφόρων πολιτιστικών συλλόγων, που εποφθαλμιάτε το Παράρτημα για τα ετήσια πανηγυράκια σας, τα εθιμοτυπικά σας happenings, να ξέρετε ότι για εμάς δεν είστε τίποτα άλλο από κομμάτι του πάζλ, που συνθέτει το «δημοκρατικό» προσωπείο της κρατικής, καπιταλιστικής επέλασης. Οπότε θα κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας, έτσι ώστε οι απελευθερωμένοι χώροι να μην έρθουν σε εσάς, ούτε στα ποιό τρελά σας όνειρα...
Η μέχρι στιγμής εκτενέστερη αναφορά μας στο Παράρτημα (έτσι για να εξηγούμαστε), δεν γίνεται επειδή το κράτος και τα όλων των ειδών τσιράκια του επέλεξαν να επιτεθούν στο συγκεκριμένο αυτοδιαχειριζόμενο χώρο, έγινε γιατί αυτός ήταν ο χώρος στον οποίο στεγαστήκαμε. Εκτός από την συναισθηματική φόρτιση που μπορεί να επέφερε η εκκένωση αυτή, η αλήθεια είναι ότι δεν νιώθουμε ηττημένοι. Ίσα ίσα πιο αποφασισμένοι από ποτέ, να διεκδικήσουμε και να ξαναπάρουμε αυτά που μας ανήκουν. Γιατί εμείς δεν είμαστε μόνο στο Παράρτημα. Δεν βρισκόμαστε μόνο στο Στέκι στα ΤΕΙ, στο Μαραγκοπούλειο, στη Βίλλα Αμαλίας, στη Σκαραμαγκά, στη Δελτα, στις ραδιοφωνικές συχνότητες μέσα από τις οποίες επικοινωνούσαμε τις ανάγκες και αρνήσεις μας. Βρισκόμαστε σε όλα τα αυτοδιαχειριζόμενα, αντιεξουσιαστικά, αναρχικά, ριζοσπαστικά εγχειρήματα, στο πλάι των από κάτω αυτού του κόσμου, δίπλα στους καταπιεσμένους και ενάντια σε κάθε εξουσία και κυριαρχία, ενάντια στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό και την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Δεν έχουμε κανένα φετίχ με τα ντουβάρια και την ύλη. Δεν είμαστε η φυσική μας υπόσταση αλλά η πολιτική μας φύση. Και γι’αυτό δε θα χαριστούμε σε κανέναν και δε θα σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε, δε θέλουμε χάδια και δε θα χαϊδέψουμε κανέναν. Οι σχέσεις που χτίσαμε και θα συνεχίζουμε να χτίζουμε, είναι συντροφικές, κοινοτικές, συλλογικές, φιλικές, βασισμένες σε ειλικρίνεια, κατανόηση, σεβασμό, αλληλεγγύη και ελευθερία. Και με όπλο αυτές τις σχέσεις θα συνεχίζουμε να παλεύουμε. Θα ξαναμπούμε στα άδεια κτίρια, θα βρεθούμε μπροστά σε κάθε καταπιεστή. Θα ξαναζωντανέψουμε τις νύχτες με την μουσική μας και θα στοιχειώνουμε για πάντα τα συντηρητικά τους όνειρα. Γιατί έτσι πρέπει, για ένα κόσμο βασισμένο στην ελευθερία, την ισότητα, την αξιοπρέπεια και την αλληλεγγύη.
Για πάντα αμετανόητοι, καταληψίες, πολιτιστικοί τρομοκράτες
Porto Patrasso
