ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΑΝΤΙΒΙΩΣΗ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ - ΠΟΡΕΙΑ 
30/8/2013 - 6 μ.μ.
ΝΟΜΑΡΧΙΑ - ΙΩΑΝΝΙΝΑ

κείμενο που μοιράστηκε σε μικροφωνική-συγκέντρωση στο Δημαρχείο Ιωαννίνων  στις 28/8/13:

ΟΙ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΑΓΚΑΘΙ ΚΙ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΘΑ ΜΑΤΩΣΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΙΣ ΠΑΡΕΙ

Αυτός ο Αύγουστος αποδείχτηκε ιδιαιτέρως δραστήριος για τις κατασταλτικές δυνάμεις που με τις ευλογίες του Υπουργείου ΠΡΟΠΟ συνέχισαν το δακρυβρεχτό σίριαλ «πάταξη των εστιών ανομίας».

Λάβαμε ήδη στους δέκτες μας τα επεισόδια που αφορούσαν τις τρεις καταλήψεις της Πάτρας (05/08), την κατάληψη της Βαλβείου Βιβλιοθήκης στο Μεσολόγγι (26/08), την κατάληψη Κελί ελευθερίας στο ΤΕΙ Ηγουμενίτσας (2/7), στο αυτοδιαχειριζόμενο ραδιόφωνο Ξάνθης. Αφού ακόμα το καλοκαιράκι καλά κρατεί, περιμένουμε εναγωνίως και τα επόμενα επεισόδια, καθώς έχουν δείξει προτίμηση στις «νεκρές» ημερομηνίες για να αποφύγουν τις αντιδράσεις.

Για να τελειώνουμε, όμως, με τα τηλεοπτικά τους παραμύθια οι επιθέσεις στις καταλήψεις είναι επιθέσεις στα ριζοσπαστικά κινήματα. Είναι επιθέσεις στους χώρους που αντιστέκονται στο εξουσιαστικό μοντέλο που επιβάλλει μιζέρια, εξαθλίωση και σιωπή «νεκροταφείου». Θέλουν οπωσδήποτε να αποτρέψουν και την παραμικρή πιθανότητα οι πρακτικές και τα προτάγματα των αντιστεκόμενων, που δημιουργούν τέτοιους αυτοοργανωμένους χώρους, να προωθηθούν στις τάξεις των εκμεταλλευόμενων Από την δική μας πλευρά γνωρίζουμε ότι οι καταλήψεις αποτελούν «εστίες» σχέσεων αλληλεγγύης και ανατρεπτικών ιδεών εχθρικών στους κυρίαρχους μηχανισμούς, επομένως δε θα περιμέναμε τίποτα λιγότερο από την συκοφάντηση και καταστολή τους με κάθε μέσο. Από τη δική μας πλευρά τους βεβαιώνουμε ότι καμία επίθεσή τους δε θα μείνει αναπάντητη και πως ακόμα και αν καταφέρουνε να χτυπήσουνε μία, άλλες δύο θα ξεπετάγονται στη θέση της. Γιατί αυτό που δεν μπορούν να καταλάβουν είναι ότι οι καταλήψεις είναι χώροι κοινωνικής και πολιτικής διεργασίας και αυτό που κρατά ζωντανούς είναι οι σχέσεις των ανθρώπων που στεγάζονται μέσα τους.

Θα λέμε ξανά και ξανά τα ίδια μέχρι να βαρεθούμε τη ζωή μας :Δημαρχαίοι, μπάτσοι, δικαστές, διοικητές και λοιποί παρατρεχάμενοι

ΟΥΤΕ Η ΑΝΤΙΒΙΩΣΗ ΟΥΤΕ ΚΑΜΙΑ ΑΛΛΗ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΔΟΝΤΙΑ ΣΑΣ.

Είναι κτίρια που ήδη αξιοποιούνται και που οι δομές και τα εγχειρηματα τους δεν αποτελούν προνόμιο για λίγους και εκλεκτούς, αλλά, αντίθετα, χώρους δημιουργίας και ζύμωσης για πολλούς. Θα παραμείνουμε παρόντες μέσα από τις διαδικασίες μας και με τη φυσική μας παρουσία στους κοινωνικούς, ταξικούς, αντιρατσιστικούς αγώνες. Γι’ αυτούς και για χίλιους άλλους λόγους η αλληλεγγύη στις καταλήψεις σημαίνει αγώνας για την ανατίμηση των ζωών μας.

ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΕΤΑΡΤΗ 28/8/2013 ΣΤΙΣ 19:00 

ΔΗΜΑΡΧΕΙΟ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ

ΚΑΛΟΥΜΕ ΣΕ ΟΛΟΝΥΧΤΙΑ ΠΕΡΙΦΡΟΥΡΗΣΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ΑΝΤΙΒΙΩΣΗ

Σύντροφοι-Συντρόφισσες

http://antiviosi.squat.gr/

  

Ένα εισιτήριο αξίζουν οι ζωές

ΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΕΧΕΙ ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΕΝ ΤΣΙΜΕΝΤΩΝΕΤΑΙ ΔΕ ΜΠΑΙΝΕΙ ΣΕ ΜΟΥΣΕΙΑ

Όλοι ξέρουν τα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν στη πόλη το πρωί της 5ης Αυγούστου. Δεκάδες μπάτσοι όλων των ειδών με τη συνδρομή του Δήμου και της πυροσβεστικής εφόρμησαν σε τρεις καταλήψεις της Πάτρας: στην κατάληψη Ν. Γύζη 33 – αυτοδιαχειριζόμενο στέκι ΤΕΙ, στην κατάληψη Μαραγκοπούλειο και στην κατάληψη Παραρτήματος. Στην επιχείρηση στο Μαραγκοπούλειο συλλαμβάνονται πέντε σύντροφοι-ισσες, στους οποίους και αποδίδονται κατηγορίες για απείθεια, διακεκριμένες φθορές, διατάραξη οικιακής ειρήνης, παράνομη βία, ρευματοκλοπή και οπλοκατοχή. Λίγη ώρα αργότερα προσάγονται άλλοι έντεκα σύντροφοι-ισσες που προσπαθούν να προσεγγίσουν το χώρο. Συνεργεία του δήμου αρχίζουν να σφραγίζουν τους χώρους χτίζοντας στην κυριολεξία τα παράθυρα και τις πόρτες των καταλήψεων, ενώ διμοιρίες ΜΑΤ φυλάνε τους χώρους και προσάγουν «ύποπτα άτομα» μέχρι αργά το μεσημέρι.

Ένα σύνολο από μηχανισμούς του κράτους μπήκε σε λειτουργία προκειμένου να ενορχηστρωθεί και πραγματοποιηθεί αυτή η μετωπική κατασταλτική επίθεση στις καταλήψεις της Πάτρας. Από τα τοπικά media και την πληθώρα δημοσιευμάτων, τις δικαστικές αρχές και την εισαγγελική εντολή μέχρι τα γαυγίσματα του (πρώην δικηγόρου του Καλαμπόκα) χρυσαυγίτη βουλευτή Αρβανίτη, τις ερωτήσεις του Νταβλούρου στη βουλή (γνωστού για τη διαπλοκή του με τα κυκλώματα της νύχτας, τα οποία και χρησιμοποίησε για την καταστολή της πορείας της 9ης Δεκέμβρη 2008), τη συνάντηση του Δημαρά με τον αρχιμπάτσο Κυριακόπουλο και τελικά τις υπογραφές Σιγαλού και Στανίτσα, όλα τα γρανάζια κουρδίστηκαν και πήραν μπρος. Η επιχείρηση αυτή αποτελεί την πιο ειλικρινή δήλωση του καθεστώτος. Οι καταλήψεις και οι αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι είναι εσωτερικός εχθρός και πρέπει να παταχθούν.

H επίθεση στις καταλήψεις της Πάτρας είναι μέρος της επίθεσης του κράτους ενάντια στους από κάτω αυτής της κοινωνίας. Το κράτος και οι δομές του διαχειρίζονται έναν καπιταλισμό σε βαθιά ύφεση και κρίση, η συνέχιση του οποίου περνάει πάνω από τη ζωή, την ελευθερία και την αξιοπρέπεια των από κάτω. Σε έναν καπιταλισμό που αναδιαρθρώνεται, η υποτίμηση της εργασίας, η διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων, το πετσόκομμα των μισθών και συντάξεων, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, η καταδίκη εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων στην ανεργία και την ανέχεια πάει χέρι-χέρι με την απόσυρση του κράτους από τον «κοινωνικό» του ρόλο (παροχή δωρεάν υγείας, ασφάλισης, παιδείας).

Ταυτόχρονα, ο κρατικός μηχανισμός αναβαθμίζει την καταστολή εναντίον όσων δεν παράγουν, όσων δεν καταναλώνουν, όσων απλώς περισσεύουν ή όσων μάχονται και αντιστέκονται ενάντια στη λεηλασία της ζωής τους. Από τους μετανάστες, τους άνεργους, τους άστεγους, τους επισφαλείς, τις οροθετικές, τους transexual, μέχρι τους απεργούς, τους κατοίκους των χωριών της Β.Α. Χαλκιδικής, τους αναρχικούς, όλοι αυτοί τίθενται στο κάδρο και το κράτος τους καταστέλλει ως εν δυνάμει και εν ενεργεία εσωτερικό εχθρό ή αντίπαλο της εθνικής προσπάθειας για ανάκαμψη και ανάπτυξη. Η «πολυπόθητη» πολιτική σταθερότητα περνάει μέσα από την επιβολή του νόμου και της τάξης. Αναδιαρθρώνοντας τις δομές του και αναβαθμίζοντας την ισχύ των κατασταλτικών μηχανισμών του, το κράτος προσπαθεί να επιβάλλει το μετασχηματισμό της κοινωνίας σε μια κοινωνία ελέγχου, στην οποία η συναίνεση αποσπάται με τη βία όταν δεν μπορεί να γίνει αυτοβούλως.

 Η εκκένωση του Παραρτήματος, της κατάληψης Μαραγκοπούλειο και της κατάληψης Ν. Γύζη 33 – αυτοδιαχειριζόμενο στέκι ΤΕΙ που έρχεται ως συνέχεια των επιθέσεων του κράτους εναντίον των καταλήψεων και των αυτοδιαχειριζόμενων εγχειρημάτων κατάληψη Δέλτα (Θεσσαλονίκη), κατάληψη στην Αφροδίτης 8 (Βέροια), κατάληψη Villa Amalias, Πατησίων 61 και Σκαραμαγκά, Λέλας Καραγιάννη 37, στέκι ΑΣΟΕΕ, ραδιοζώνες ανατρεπτικής έκφρασης 98 fm, Athens Indymedia (Αθήνα), φανερώνει τη θέληση του κράτους να συνεχίσει –στην επαρχία αυτή τη φορά- την επίθεση εναντίον χώρων που συσπειρώνουν κομμάτια της κοινωνίας που αγωνίζονται ενάντια στον καπιταλισμό, ενάντια στην κρατική καταστολή και διαμεσολάβηση, ενάντια στην προωθούμενη συντηρητικοποίηση της κοινωνίας, ενώ παράλληλα οξύνουν τις κοινωνικές και ταξικές αντιθέσεις. Κομμάτια που απορρίπτουν τις ιεραρχικές – εξουσιαστικές λογικές και συμπεριφορές καθώς και την ομογενοποιημένη και εμπορευματοποιημένη κουλτούρα.

Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης που έχουν επιβάλλει οι κυρίαρχοι ορίζει πως χώροι που συμπυκνώνουν τέτοια κοινωνικά και πολιτικά νοήματα, όπως είναι οι εκκενωμένες μέχρι στιγμής καταλήψεις της Πάτρας , χώροι στους οποίους άνθρωποι με διαφορετικές πολλές φορές αφετηρίες γνωρίζονται, επικοινωνούν, διαφωνούν, αλληλεπιδρούν, συνδιαμορφώνουν, μαθαίνουν να συνυπάρχουν, δεν είναι ανεκτοί. Σ’ αυτούς τους χώρους αναπτύσσονται σχέσεις που βασίζονται στον αλληλοσεβασμό, την αλληλοβοήθεια, την ισότητα, την αλληλεγγύη, την κοινοκτημοσύνη, εφόσον τίποτα δεν ανήκει στον καθένα ξεχωριστά αλλά όλα διαχειρίζονται από κοινού. Και γι’ αυτό είναι επικίνδυνοι για το κράτος και τα αφεντικά. Είναι επικίνδυνοι, γιατί είναι μπολιασμένοι με την αμφισβήτηση, την ανυπακοή, την αντίσταση. Είναι μπολιασμένοι με σχέσεις ισότιμες και δομές οριζόντιες, αυτοοργανωμένες και αδιαμεσολάβητες.

Λίγα λόγια για τις καταλήψεις Ν. Γύζη 33 – αυτοδιαχειριζόμενο στέκι ΤΕΙ και κατάληψη Μαραγκοπούλειο.

 

Η κατάληψη στο Τ.Ε.Ι. ξεκίνησε τους πρώτους μήνες του 2009 και στεγάζει μεταξύ άλλων την αυτοοργανωμένη συλλογικότητα «Σαμποτέρ» και το αυτοδιαχειριζόμενο στούντιο της συλλογικότητας Τέχνασμα. Μια κατάληψη που οι ομάδες και τα άτομα που συμμετέχουν εκεί έχουν πλήθος παρεμβάσεων στο χώρο του Τ.Ε.Ι. καθώς και στη γύρω περιοχή, λειτουργούν αυτοδιαχειριζόμενο καφενείο, κινηματικό αρχείο, δανειστική βιβλιοθήκη και έχουν ασχοληθεί με ζητήματα γύρω από την αλληλεγγύη στους μετανάστες, τον αντιφασισμό, την αυτοοργανωμένη μουσική σκηνή, την αλληλεγγύη στις καταλήψεις και πολλά άλλα. Στα τέσσερα χρόνια της λειτουργίας του έχει φιλοξενήσει αυτοοργανωμένες συναυλίες και εκδηλώσεις. Επίσης εκκενώθηκε το διπλανό κτίριο (Ν. Γύζη 31), το οποίο αποτελούσε κατάληψη στέγης και τη διαχειριζόταν το δίκτυο εργατικής αλληλοβοήθειας και κινηματικών υποδομών.

Η κατάληψη Μαραγκοπούλειο από τον Οκτώβρη του 2010 στεγάζει τις ανάγκες του συλλογικού εγχειρήματος λόγου και δράσης «Πέρασμα». Είναι μια αναρχική κατάληψη στο κέντρο της πόλης που φιλοξενεί εκτενές κινηματικό αρχείο, δανειστική βιβλιοθήκη, βιβλιοπωλείο κινηματικών εκδόσεων και αυτοοργανωμένων έντυπων εγχειρημάτων, χαριστικό παζάρι και αυτοδιαχειριζόμενο καφενείο. Στα περίπου τρία χρόνια λειτουργίας της, και ενώ αυτή είναι η δεύτερη εκκένωση που μετράει, έχει οργανώσει πλήθος εκδηλώσεων με θεματικές γύρω από ένα ευρύ φάσμα κοινωνικών και ταξικών αγώνων: από τους αγώνες των φυλακισμένων και των πολιτικών κρατούμενων μέχρι των κατοίκων της ΒΑ Χαλκιδικής και του κινήματος ΝοΤΑV στην Ιταλία, προβολές και συλλογικές κουζίνες. Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο λόγω της χωροταξικής του θέσης κοντά στα γραφεία της χρυσής αυγής έχει αποτελέσει στόχο κρατικών και παρακρατικών επιθέσεων με δυναμικές κινηματικές απαντήσεις.

Το να περιγράψεις σε ένα τυπικό «ιστορικό» το ρόλο που έχει παίξει το παράρτημα στους κοινωνικούς αγώνες της Πάτρας τα τελευταία 40 χρόνια είναι αδύνατο. Οι αγώνες δεν περιγράφονται με τίτλους ούτε με κεφάλαια σε κάποιο ιστορικό βιβλίο. Υπάρχουν στις εξιστορήσεις του κάθε αγωνιστή ξεχωριστά αλλά και στα κοινά σημεία των διηγήσεων, κρύβονται πίσω από τα βλέμματα κατανόησης και τους μορφασμούς όσων συναντήθηκαν έστω και για λίγο στο αμφιθέατρο σε κάποια στιγμή αγώνα, στα δεκάδες συνθήματα που έχουν γραφτεί στους τοίχους του εδώ και δεκαετίες και υπάρχουν μέχρι και σήμερα, στα εκατοντάδες πολιτικά κείμενα και αφίσες που έχουν τυπωθεί όλα αυτά τα χρόνια και καταλήγουν στο «Συγκέντρωση-Πορεία στο Παράρτημα», υπάρχουν στη συλλογική μνήμη όλων μας που δραστηριοποιηθήκαμε μέσα σ’ αυτό.

 Το Παράρτημα όποια χρήση και να είχε έως σήμερα –από πανεπιστημιακό κτήριο και αμφιθέατρο μέχρι γραφεία της ΕΛΜΕ, από κατεστραμμένο γιαπί μέχρι κατάληψη- είναι ποτισμένο με την αγωνία, το αίμα, τον ιδρώτα, την ελπίδα και την αξιοπρέπεια όλων αυτών που μέσα σε αυτά τα 40 χρόνια της ιστορίας του επέλεξαν να προτάξουν την αντίσταση και την μαχητικότητα έναντι στην ύπνωση και τη μιζέρια της ήσυχης και βολεμένης ζωούλας μέσα σε ένα σύστημα βίαιο και καταστροφικό.

Οι αγώνες που κλείνονται σε μουσεία και συμπυκνώνονται σε μνημεία και τιμητικές πλακέτες μετατρέπονται σε κουφάρια, σε λείψανα. Όλοι εμείς που λειτουργούμε σε αυτόν τον χώρο έχουμε τη βαθιά αντίληψη ότι ο αγώνας για ζωή και ελευθερία δεν τελειώνει ποτέ. Είναι διαρκής και δημιουργικός. Έχει χρέος να βρίσκει καινούριες μορφές και να γεννάει νέες αντιλήψεις. Να χρησιμοποιεί τους αγώνες του χθες για να κάνει πιο αποτελεσματικούς τους αγώνες του αύριο. Το Παράρτημα το χρησιμοποιούμε με τον μόνο τρόπο που μπορεί να τιμά την ιστορία του: σαν ζωντανό κύτταρο του ευρύτερου ανατρεπτικού κινήματος.

Όσο κι αν κράτος, media και λοιποί σοφοί καλοθελητές μνηστήρες προσπαθούν τόσα χρόνια να μας αποδώσουν όποια πιθανή και απίθανη κατηγορία τους περνούσε απ’ το κεφάλι (ό,τι τους βολεύει κάθε φορά), η πραγματικότητα ξεπηδάει από το σύνολο των κινηματικών γεγονότων, των αυτοοργανωμένων δράσεων, εκδηλώσεων και εγχειρημάτων που ο χώρος αυτός έχει στεγάσει ή φιλοξενήσει.

Είναι το σημείο αναφοράς για τους ακηδεμόνευτους ταξικούς και κοινωνικούς αγώνες και την αυτοοργανωμένη δημιουργία και έκφραση στην πόλη της Πάτρας. Από συνελεύσεις και πρωτοβουλίες που έχουν προκύψει γύρω από έναν αγώνα μέχρι την κοινότητα των οδοφραγμάτων το Δεκέμβρη του ‘08 με τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου από μπάτσο στα Εξάρχεια , το Παράρτημα αποτελεί πολιτική στέγη για όποιον και όποια αποφασίζει να εγκαταλείψει τη βολή και τη θαλπωρή του σπιτιού του, να αντισταθεί και να συνταχτεί μ’ έναν αυτοοργανωμένο αγώνα, με ισότιμες και αντιεραρχικές διαδικασίες, υπεράνω κομματικών γραμμών. Από δω προέκυψαν κινήσεις και δράσεις όπως για την αλληλεγγύη στους 300 μετανάστες – απεργούς πείνας το 2011, πρωτοβουλία για την άρνηση στράτευσης, ενάντια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, ενάντια στην επιχείρηση «Ξένιος Δίας», πρωτοβουλίες αλληλεγγύης σε πολιτικούς κρατούμενους ή συλληφθέντες του κοινωνικού ταξικού πολέμου, εκδηλώσεις αλληλεγγύης στους απεργούς της Χαλυβουργίας, η πρωτοβουλία των απογραφέων και τομεαρχών, δράσεις και εκδηλώσεις αλληλεγγύης στον αγώνα των κατοίκων της ΒΑ Χαλκιδικής ενάντια στα μεταλλεία χρυσού, αποτέλεσε το κέντρο του κύματος αλληλεγγύης στις καταλήψεις και πολλές πολλές άλλες.

Παράλληλα το Παράρτημα φιλοξενεί πλήθος πολιτιστικών δράσεων όπως συναυλίες με μπάντες από την αντιεμπορική σκηνή από όλο τον κόσμο, θεματικά πάρτυ, θεατρικές παραστάσεις, παραστάσεις κουκλοθέατρου, προβολές ταινιών και ντοκυμαντέρ. Πάμπολλες είναι και οι ομάδες αυτομόρφωσης που κατά καιρούς έχουν συσταθεί∙ από την εκμάθηση ξένων γλωσσών, των προγραμμάτων σχεδιασμού και τα αντιμαθήματα φωτογραφίας ως τις τεχνικές αυτοάμυνας, οι ομάδες αυτές αλληλεπιδρούν μοιράζοντας γνώση και τεχνογνωσία. Επίσης στο Παράρτημα φιλοξενούνταν πλήθος υποδομών. Αναφερόμαστε ειδικά στο Ράδιο Κατάληψη, τον αυτοοργανωμένο ραδιοφωνικό σταθμό που συστήθηκε το Δεκέμβρη του 2008 για να καλύψει τις ανάγκες του κινήματος για την επικοινώνηση του λόγου του, το φωτοτυπικό μηχάνημα, ο εξοπλισμός για τις προβολές, το κινηματικό αρχείο, ο χώρος και η βιβλιοθήκη του σχολείου μεταναστών, ποδηλατικό συνεργείο, μαθητικό studio μουσικής, πίστες για skate και bmx, αυτοδιαχειριζόμενο καφενείο και μπαρ.

Όσον αφορά τώρα την οργάνωση της καθημερινότητας στο χώρο και την λειτουργικότητά του, το πλήθος των ομάδων, συλλογικοτήτων και ατόμων που δρουν σ’ αυτόν, απαρτίζουν τη διαχειριστική συνέλευση αυτού, η οποία είναι ανοιχτή και δημόσια ανακοινωμένη (μέχρι πρότινος κάθε πρώτη Δευτέρα του μήνα στις 7μμ). Συμμετέχουν πολιτικές ομάδες, ανοιχτές συνελεύσεις (γύρω από ζητήματα όπως το εργασιακό , το μεταναστευτικό, το αντιφασιστικό), αυτόνομα φοιτητικά σχήματα, το σχολείο μεταναστών και τσιγγανόπαιδων, οι ποδηλάτες -ισσες Πάτρας, η ομάδα κουκλοθεάτρου, πολιτιστικές- συναυλιακές ομάδες, ομάδες καφενείου και μπαρ, ομάδες έκφρασης, ακροβατικών κ.ά.

Όλα αυτά στεγάζει το Παράρτημα και μπορεί να στεγάσει άλλα τόσα. Η πόρτα του Παραρτήματος ήταν πάντα ανοιχτή για όποιον ήθελε να εκφραστεί εκτός και αν ήταν ρατσιστής, φασίστας, μπάτσος, σεξιστής, κερδοσκόπος, δημοσιογράφος ή ρουφιάνος.

Όλα τα παραπάνω απειλούν τα σχέδιά τους. Για αυτό και καταφεύγουν σε μια τόσο θεαματική επιχείρηση. Ελπίζουν ότι εκκενώνοντας τους χώρους μας, θα αποσυρθούμε από τον αγώνα, απ’ τους δρόμους και τις γειτονιές, θα επιβάλλουν την κινηματική σιωπή, νομίζουν ότι μπορούν να πλήξουν την απήχηση που έχει ο τρόπος διαχείρισης της καθημερινότητάς μας μέσα στις καταλήψεις, ότι μπορούν να διαρρήξουν τη συλλογικοποίηση των αναγκών, των επιθυμιών και των αρνήσεών μας.

Οι καταλήψεις και οι αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι δεν είναι τα ντουβάρια, όσο κι αν αυτά τα ντουβάρια, τα γνωρίζουμε όπως την παλάμη του χεριού μας. Εμείς τα συντηρήσαμε τόσα χρόνια…

Όσο για τις συκοφαντικές δηλώσεις του αντιδημάρχου Σιγαλού σχετικά με τις υποτιθέμενες τεράστιες ζημιές στο χώρο, ας ψάξει, αφού ο ίδιος δεν έχει ιδέα, τους υπεύθυνους στους προκατόχους του, με πρώτο και καλύτερο τον Δεμαρτίνο, ο οποίος είχε αναλάβει τα έργα ανάπλασης στο Παράρτημα στα τέλη του 1990.

Ας βάλουμε λοιπόν κάποια πράγματα στη θέση τους.

Οι εργασίες διαμόρφωσης του χώρου, η ανακατασκευή και η συντήρησή του έγιναν από το 2000 έως το 2013 από εμάς.

Ο χώρος όταν μπήκαμε ήταν στο μεγαλύτερο κομμάτι του γεμάτος μπάζα, είχε εργαλεία, μηχανή μωσαϊκού, φιάλες οξυγόνου, μπετονιέρα, τα οποία (εκτός από τη μηχανή μωσαϊκού η οποία υπάρχει ακόμα) είτε τα πήραν οι ιδιοκτήτες τους είτε εκλάπησαν μιας και το Παράρτημα δεν είχε πόρτα (την πόρτα τη βάλαμε εμείς). Ο χώρος από το 1999 μέχρι και το 2002 ήταν γιαπί.

Τα υλικά που υπήρχαν ήταν μόνο ρετάλια εγκαταστάσεων από τον εγκατεστημένο σκελετό εξαερισμού, των ηλεκτρολογικών καλωδίων και των υδραυλικών εγκαταστάσεων. Από τον εξοπλισμό μόνο ο κεντρικός αγωγός εξαερισμού υπήρχε. Το 2008 σε ξεμπάζωμα του θεωρείου ανακαλύψαμε τα τιμολόγια της ντροπής με το ποσό των 500.000.000 δρχ σε υλικά που ποτέ δεν ήρθαν στο χώρο: κλιματισμός, τουαλέτες, εξοπλισμός προβολής, σκηνή με φωτισμό, αμφιθέατρο με επένδυση ακουστικής στους τοίχους, ηλεκτρολογικούς πίνακες ολοκληρωμένους. Απορούμε μήπως ξέρουν κάτι παραπάνω οι υπεύθυνοι του δήμου που λένε για τα έδρανα. Μάλλον έχουν αυτοί τα τιμολόγια. Τα έδρανα λείπουν από το 1999. Ο μισός φωτισμός και τα σοβατίσματα στα τιμολόγια επίσης φαινόταν ότι είχαν ολοκληρωθεί, πράγμα που ουδέποτε συνέβη. Οι τουαλέτες, ο ηλεκτροφωτισμός, τα υδραυλικά, οι αποχετεύσεις, το βάψιμο, οι σταθερές κατασκευές, το συνεχές ξεμπάζωμα έγινε από το πλήθος του κόσμου που όλα αυτά τα χρόνια πέρασε, έμεινε ή έφυγε, και με λεφτά από την τσέπη του.

Τα τζάμια της πρόσοψης του Παραρτήματος σπάστηκαν από θρασύδειλους φασίστες ξημερώματα πριν από ένα περίπου χρόνο στις 19/5/2012. Αυτές οι ζημιές βέβαια τότε δε σόκαραν τους αντιδημάρχους και λοιπούς παρατρεχάμενους…

Όταν το επάγγελμα του χτίστη, του οδηγού φορτηγού, του καθαριστή, του σιδερά γίνεται ο τάφος κάποιων άλλων οφείλει να καταλάβει ότι εκείνη τη στιγμή φτιάχνει τον τάφο της ίδιας του της τάξης και όχι ότι απλά κάνει τη δουλειά του. Οι εργάτες του δήμου που εργάστηκαν για το σφράγισμα των καταλήψεων οφείλουν να συνειδητοποιήσουν ότι με τα μεροκάματά που έκαναν συντέλεσαν στον αποκλεισμό του κόσμου του αγώνα από τους φυσικούς του χώρους. Ας αναλογιστούν το ρόλο που έπαιξαν και μπορεί να παίξουν.

Όσο για την περιβόητη αξιοποίηση του χώρου, από τις πρώτες κιόλας μέρες πολλών ειδών κοράκια, που εποφθαλμιούν εδώ και χρόνια το κτίριο, έσπευσαν να κάνουν τις προτάσεις τους. Από συνεδριακό κέντρο μέχρι εμπορικό κέντρο και από μουσείο μέχρι στέγη πολιτιστικών συλλόγων του δήμου, όλες οι προτάσεις αποσκοπούν στη δημιουργία μιας εμποροπανήγυρης είτε με σκοπό το κέρδος είτε στην καπηλεία του χώρου για μικροπολιτικά συμφέροντα. Στην πραγματικότητα όμως όλο αυτό δεν είναι τίποτα άλλο από την προσπάθεια της εξουσίας να απονοηματοδοτήσει και να αφομοιώσει τον αγωνιστικό και πολιτιστικό χαρακτήρα αυτού του χώρου. Θέλουν να πάρουν έναν χώρο που λειτουργεί αντιθεσμικά, αντιεμπορευματικά και αυτοοργανωμένα, όπου κόσμος συλλογικά και ισότιμα παίρνει τη ζωή του στα χέρια του και αγωνίζεται και να εγκαθιδρύσουν στη θέση του ένα θεσμικά διαμεσολαβημένο στείρο έκτρωμα. Ο χώρος αυτός προτάσσει τον αγώνα και την αυτοέκφραση σαν στοιχείο της καθημερινότητάς μας και αυτό δεν μπορεί να αντικατασταθεί με πολιτιστικά γκαλά, συνέδρια και μουσεία.

Οι καταλήψεις δεν αποτελούν ούτε αυτοσκοπό, ούτε κάποιο φετίχ. Είναι πρόταση και πρόταγμα. Αποτελούνται και διαρθρώνονται από τις ανάγκες, τις αντιλήψεις, τις σχέσεις και τους στόχους των ατόμων που δραστηριοποιούνται στους χώρους αυτούς. Έχουν στόχο να καταρρίψουν στην πράξη όλα αυτά που θεωρούνται αυτονόητα αλλά δεν είναι τίποτα άλλο από επίπλαστες, φορεμένες και εσωτερικευμένες προσταγές. Ο εκβιασμός του ενοικίου, ο προκαθορισμένος καταμερισμός των ωρών της ημέρας, ο καταναλωτισμός, ο διαχωρισμός των ανθρώπων σε ανώτερους – κατώτερους με διάφορα κριτήρια, η εθνική – πατριωτική συνείδηση, η αντίληψη του κράτους και των θεσμών του σαν συνεκτικό δεσμό της κοινωνίας, ο προκαθορισμένος τόπος και τρόπος διασκέδασης, ο ατομισμός και η αποξένωση αμφισβητούνται στην πράξη. Φυσικά δεν αποτελούν μαγική λύση αλλά ένα μόνιμο πεδίο πειραματισμού, προβληματισμού και δημιουργίας πάνω σε μια διαφορετική οργάνωση της κοινωνίας.

Το Παράρτημα, πάντα, ως κεντρικός χώρος τόσο αρχιτεκτονικά, πολεοδομικά άλλα και ιστορικά – πολιτικά αποτελεί σημείο αναφοράς στην Πάτρα. Σημείο συνάντησης, αμφισβήτησης, ενημέρωσης, συγκέντρωσης, ανατροπής. Όποτε χρειάστηκε λειτούργησε ως εστία έντονης κοινωνικής και πολιτικής δραστηριότητας και αυτό το ξέρουν μέχρι και οι πέτρες.

Πάνω του γεννήθηκαν, άνθισαν και παρήλθαν οι αγώνες των τελευταίων δεκαετιών.

Τα ριζώματα αυτά είναι και κάποιες από τις μικρές ή μεγάλες ιστορίες της πόλης μας. Είναι στην κουλτούρα μας γιατί καταφέραμε, έστω και λίγο αλλά ανεκτίμητα, να συμβάλλουμε και εμείς με τη σειρά μας δημιουργώντας γεγονότα και συμμετέχοντας στον αγώνα, προσπαθώντας να καλύψουμε τις ανάγκες της εποχής μας.

Τιποτα δεν τελείωσε. Όλα συνεχίζονται…

ΤΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΟΛΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

Κατάληψη Παραρτήματος

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΖΩΗ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΔΕΝ ΤΣΙΜΕΝΤΩΝΕΤΑΙ, ΔΕ ΜΠΑΙΝΕΙ ΣΕ ΜΟΥΣΕΙΑ

Η δίκη των πέντε συλληφθέντων συντρόφων καταληψιών από την κατάληψη Μαραγκοπουλείου αναβλήθηκε για τις 22 Ιανουαρίου 2014. 

Ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε πάντα δίπλα τους. 

Η ΣΙΩΠΗ ΤΟΥ ΤΣΙΜΕΝΤΟΥ ΔΕ ΘΑ ΠΝΙΞΕΙ ΤΟ ΘΟΡΥΒΟ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗΣ ΖΩΗΣ

Τα ξημερώματα της 5ης Aυγούστου είδαμε να στήνεται μια ογκώδης και θεαματική επιχείρηση της αστυνομίας σε απόλυτη συνεργασία με το δήμο της Πάτρας και τηνπυροσβεστική για την εκκένωση και το σφράγισμα της Κατάληψης Παραρτήματος, του κατειλημμένου Μαραγκοπουλείου και του αυτοδιαχειριζόμενου στεκιού Τ.Ε.Ι. Πάτρας - Κατάληψη Νικολάου Γύζη 33.

Όσον αφορά τις συλλήψεις των συντρόφων-ισσών στο κατηλειμμένο Μαραγκοπούλειο θα θέλαμε να αναδείξουμε μερικά πράγματα: Η άνοδος και παραμονή των συντρόφων στην στέγη, φωνάζοντας συνθήματα και ανοίγοντας πανό, είχε ως σκοπό τη δημιουργία όσο το δυνατόν μεγαλύτερου κοινωνικού γεγονότος στη γειτονιά, έχοντας πλήρη συνείδηση της επικείμενης σύλληψής τους. Τη στέγη αυτή τη γνωρίζουμε καλά καθώς εμείς την επιδιορθώσαμε. Σε μια επίδειξη απόλυτης ανευθυνότητας που δε μας εξέπληξε στο ελάχιστο και αγνοώντας τις προειδοποιήσεις των συντρόφων σε σχέση με την αντοχή του υλικού της στέγης, οι μπάτσοι ανέβηκαν σε αυτή, θέτοντας με αυτό τον τρόπο σε κίνδυνο την σωματική ακεραιότητα των συντρόφων. Κατέβασαν «τσουλήθρα» μάλιστα έναν εξ' αυτών αδιαφορώντας για τηνπιθανότητα τραυματισμού. Η έρευνα που διεξήχθη στο χώρο ήταν απουσία οποιουδήποτε συντρόφου παρά την επιμονή με την οποία ζητήθηκε, ενώ οι πρώτοι αλληλέγγυοι που κατέφτασαν έξω από το Μαραγκοπούλειο προσήχθησαν άμεσα (11 στο σύνολο). Τα παραπάνω δεν τα αναφέρουμε φυσικά ούτε επικαλούμενοι το γράμμα οποιουδήποτε νόμου ούτε έχοντας κάποια γκρεμισμένη αυταπάτη σε σχέση με το ποιοι είναι οι κατασταλτικοί μηχανισμοί. Κρίνουμε όμως σκόπιμη την εμπειρική μεταφορά των γεγονότωνπρος άλλους καταληψίες συντρόφους αλλά και την κοινωνία. Να σημειώσουμε επίσης την κατηγορηματική άρνηση των συλληφθέντων τόσο ως προς την συμπλήρωση βιομετρικών φορμών όσο και ως προς τη διαδικασία λήψης αποτυπωμάτων καθώς και ότι οι 4 από τους συλληφθέντες το μόνο που δήλωσαν στον εισαγγελέα είναι ότι η 5η συλληφθείσα ήταν φιλοξενούμενη στο χώρο. Οι συνολικές κατηγορίες που αντιμετωπίζουν είναι 6: διατάραξη οικιακής ειρήνης, διακεκριμένες φθορές, παράνομη βία, ρευματοκλοπή, οπλοκατοχή και απείθεια.

Η χρονική στιγμή που επιλέχθηκε για το κατασταλτικό αυτό χτύπημα δεν είναι τυχαία.

Πέρα από την εκμετάλλευση της καλοκαιρινής περιόδου και ό,τι συνεπάγεται αυτή στο επίπεδο των δυναμικών από πλευράς κινήματος, η επιχείρηση της 5ης Αυγούστου βρίσκεται σε ευθεία σύνδεση, σε στρατηγικό επίπεδο, με την στοχοποίηση του συνόλου των καταλήψεων, των αυτοδιαχειριζόμενων χώρων, των μέσων αντιπληροφόρησης και άλλων κινηματικών υποδομών, αποτελώντας συνέχεια των κατασταλτικών επιχειρήσεων του περασμένου διαστήματος (Κατάληψη Δέλτα στη Θεσσαλονίκη, Villa Amalias, Κατάληψη Πατησίων και Σκαραμαγκά, Κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37, Στέκι ΑΣΟΕΕ, Ράδιο 98fm, Athens Indymedia). Η πάταξη του εσωτερικού εχθρού άλλωστε, δεν θα μπορούσε παρά να είναι προτεραιότητα στην κρατική πολιτική ατζέντα.

Το στρατήγημα του νόμου και της τάξης εξυπηρετεί από τη πλευρά του κράτους τη προσπάθεια μιας νέας κοινωνικής ρύθμισης. Η καπιταλιστική αναδιάρθρωση που συντελείται, οι ενδοσυστημικοί ανταγωνισμοί και η κρίση συναίνεσης διαμορφώνουν ένα ρευστό περιβάλλον όπου οι κοινωνικοί αγώνες και τα κινήματα αποκτούν ειδικό βάρος και πρέπει να επανενταχτούν στο παιχνίδι της δημοκρατίας μέσω της καταστολής και της ενσωμάτωσης. Από τις Σκουρίες της Χαλκιδικής που «μπλοκάρονται επενδύσεις» μέχρι τα κέντρα της Αθήνας και των άλλων μεγάλωνπόλεωνπου «είναι απροσπέλαστα, γεμάτα εστίες ανομίας», απο τα 4 μνημόνια και τα μέτρα ακραίας λιτότητας που αυτά επέφεραν, μέχρι τις επιστρατεύσεις απεργών, από το γενικευμένο πογκρόμ που ακούει στο όνομα Ξένιος Δίας και τηνπαγίωση νεοναζί καθαρμάτων ως παράγοντα εξασφάλισης ευνομίας, αυτό που επιχειρείται να προσδιοριστεί είναι μια νέα κανονικότητα στα πλαίσια της μηδενικής ανοχής. Σε αυτή την κανονικότητα, τα πάντα πρέπει να επανακαθοριστούν έτσι ώστε να υπάρχουν μόνο μέσα από κρατικά-κυρίαρχα διαμεσολαβημένα νοήματα. Το κράτος πρέπει να επανέλθει σαν ρυθμιστής των κοινωνικών σχέσεων, παντού. Ως εκ τούτου οτιδήποτε κυοφορεί ριζοσπαστικά αντιθεσμικά χαρακτηριστικά και προάγει την αδιαμεσολάβητη έκφραση και επικοινωνία πρέπει να παταχθεί.

Η κρατική επίθεση στην Πάτρα συμπυκνώνει με τον πιο εμφατικό τρόπο τόσο τα γεγονότα της περιόδου που ζούμε όσο και το περιβάλλον που πλάθεται σε τοπικό επίπεδο.

Αλλά επειδή ένα πράγμα που μας προσάπτεται είναι το νεανικό-εφηβικό της παρουσίας μας άρα και της πολιτικής μας δράσης, θα δείξουμε στους κύριους δημάρχους και ντόπιους μικροτσιφλικάδες από μπάτσους μέχρι δημοτικούς συμβούλους πως δε μασάμε κουτόχορτο. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν με γεγονότα: οι συχνές επερωτήσεις στη βουλή από το βουλευτή της Χρυσής Αυγής Αρβανίτη και τον βουλευτή της ΝΔ Νταβλούρο το προηγούμενο διάστημα ήταν ξεκάθαροι σηματοδότες της κατάστασης που επρόκειτο να έλθει. Ο κύριος Αρβανίτης είναι ο δικηγόρος του Καλαμπόκα που δολοφόνησε τον Τεμπονέρα το '91. Ο κύριος Νταβλούρος είναι ο πρώην αστυνομικός διευθυντής Αχαΐας και διοικητής Ασφάλειας Πατρών, αυτός που χρεώνεται την εξάρθρωση των κυκλωμάτων της νύχτας, με άλλα λόγια την αλλαγή φρουράς στα βρώμικα νταραβέρια που ελέγχει το κράτος. Ακόμη είναι αυτός που στεκόταν δίπλα – δίπλα με τους παρακρατικούς, τάχα καταστηματάρχες, που συνέδραμαν το έργο των μπάτσων κατά των εξεγερμένων την Τρίτη 9 Δεκέμβρη του 2008 στην Πάτρα. Και να που μερικά χρόνια αργότερα, αυτά τα άνθη της αχαϊκής γης, ξανασυνεργάζονται ως θεματοφύλακες και εκφραστές του κοινού αισθήματος περί δικάιου, στοχοποιώντας μας και πλάθοντας το έδαφος για όσα έγιναν. Το αλισβερίσι μεταξύ κράτους και παρακράτους είναι συνεχές μέσα στο χρόνο και οι χάρες επιστρέφονται. Και μιας και μιλήσαμε για χάρες οι άλλοι 2 κύριοι και αντιδήμαρχοι, Σιγαλός και Στανίτσας, που έβαλαν την υπογραφή τους από μεριάς δήμου στις εκκενώσεις των τριών καταλήψεων να ξέρουνπως γνωρίζουμε πολύ καλά το ρόλο τους. Ειδικά για τον κύριο Σιγαλό γνωρίζουμε πως πρόκειται να πολιτευτεί και πως έχει πάρει από τώρα τα ψηφαλάκια του από τη Χρυσή Αυγή για τη χάρη που της έκανε να συνδράμει με τόσο άμεσο τρόπο το έργο της αστυνομίας. Αντίστοιχα και ο δήθεν κεντρο-αριστερός δήμαρχος Δημαράς δεν μπορεί να ξεπλύνει πια το όνομά του ούτε να περιφέρει στους δρόμους της πόλης το δημοκρατικό-προοδευτικό κ.λπ. του προφίλ, μιας και επί ημερών του ο Δήμος αποφάσισε να γίνει ένα με τον ακροδεξιό συρφετό ανοίγωντας τις πόρτες στην κρατική καταστολή. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε πως στηνπαράταξη Δημαρά όταν ήταν δήθεν μαχητική και ανεξάρτητη, πριν αναλάβει τη δημαρχία, υπήρχε και ο χρυσαυγίτης Βασίλης Κόκκαλης, στέλεχος της τοπικής οργάνωσης Πάτρας της Χ.Α. Οι πολιτικές καριέρες χτίζονται και σε υπόγεια κανάλια, η δημοκρατία ξεπλένει κάθε απόβρασμα που τώρα βρίσκει την ώρα να επανέλθει στο προσκήνιο λυσσώντας πια να μας τρίψει στη μούρη τη φασιστική, ναζιστική, φιλοχουντική και μισαλλόδοξη φύση του.

Το όλο παιχνίδι αφορά πολιτικές συμφωνίες μεταξύ κυρίων κάτω από το τραπέζι που έχουν ως ορίζοντα την διαχείριση της κατάστασης μέσα σε ένα πολιτικά ρευστό περιβάλλον, με τις επερχομενες δημοτικές εκλογές να αποκτούν σημαίνουσα σημασία. Στο νέο πολιτειακό και κρατικό περιβάλλον που βλέπουμε να διαρθρώνεται, η τοπική αυτοδιοίκηση είναι ένας βαθμός εξουσίας που θα υλοποιεί τα νεοφιλελεύθερα προγράμματα, ειδικά σε μια πόλη με λιμάνι, φοιτητές, οικονομική ζωή, έργα που γίνονται στηνπεριφέρειά της κ.λπ. Από την κορφή μέχρι τα νύχια το πολιτικό προσωπικό αλλάζει και επιλέγονται αυτοί που καλούνται να αναπεξέλθουν στις επιλογές κράτους και κεφαλαίου. Ο κάθε Δημαράς, Σιγαλός, Αρβανίτης, Νταβλούρος και το κάθε μόρφωμα ή κόμμα που αντιπροσωπεύει έχει αυτό το ρόλο και ανάλογα έχει και υποχρεώσεις αλλά και να λαμβάνει. Σε επίπεδο ηγεσίας στην τοπική ΕΛΑΣ έχουν επέλθει αλλαγές ώστε να εφαρμοστούν τα νέα δόγματα όπως και συμπληρωματικά διάφοροι εισαγγελείς και δικαστές είναι πρόθυμοι να χτίσουν τις καριέρες τους πάνω στις ζωές μας εφαρμόζοντας τις κυρίαρχες επιταγές ενάντια σε όσους αντιστέκονται. Στηνπόλη που ζούμε ξέρουμε για τα μεροκαματάκια που προσφέρουν οι χρυσαυγίτες σε διάφορους δήθεν «άγριους», σε διάφορα σκουλήκια του παρελθόντος. Όπως ξέρουμε για τις πολιτικές πιέσεις που υπάρχουν κάθε φορά που διώκεται κάποιος αγωνιστής. Όπως ξέρουμε για τα μεροκάματα που κάνουν ασφαλίτες σε νυχτερινά μαγαζιά, αλλά και το αλισβερίσι τους με τον έλεγχο της πρέζας. Όπως ξέρουμε για διάφορους μπάτσους που βασανίζουν μετανάστες, που τους κλέβουν λεφτά και κινητά, που τους σκίζουν τα χαρτιά, που βγάζουν και κανα χαρτζιλίκι από τα κυκλώματα μετακίνησης των μεταναστών. Οπως ξέρουμε σε τι άθλια κατάσταση ήταν πριν μπούμε εμείς οι τρεις χώροι που εκκενώθηκαν, τι φράγκα είχαν φαγωθεί από τους εκάστοτε διαχειριστές τους και πόσο ανοιχτά στην κοινωνία ήταν. Κάτι κύριοι που ακόμη επιβιώνουν μέσα στον βούρκο του φαγοποτιού, της κρατικής διαμεσολάβησης, του γλυψίματος και της εξουσίας είναι όσοι σήμερα διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για την επιστροφή της ηρεμίας στην πόλη, κλείνοντας το μάτι στα παρακρατικά σκουπίδια και παίρνοντας θέση στην επίθεση που εξαπολύεται απέναντι σε όσους αγωνίζονται ενάντια στη λεηλασία των ζωών μας.

Η λειτουργία των τοπικών ΜΜΕ ήταν ανέκαθεν ένας από τους πυλώνες που στήριζαν τις ανηλεείς προσπάθειες ενάντια στους αναρχικούς, αντιεξουσιαστές ή κοινωνικούς αγωνιστές. Από την πάντα παρούσα «Πελοπόννησο» μέχρι και τις κωλοφυλλάδες αποχαύνωσης τύπου «Κόσμος» του έγκριτου συμπορευτή και πληροφοριολήπτη των μπάτσων Φλαμή και το κάθε τυχάρπαστο τοπικό κανάλι και site που ανακαλύπτει, δημιουργεί και διαστρεβλώνει γεγονότα ορεγόμενο κανά αθηναϊκό ψίχουλο, τα τοπικά ΜΜΕ έβαλλαν συνεχώς με κάθε τρόπο απέναντι στο κίνημα και τους χώρους του, προσπαθώντας σε κάθε περίπτωση, σε κάθε γεγονός να απονοηματοδοτήσουν την ύπαρξη, το λόγο, τις πράξεις μας. Με λίγα λόγια από τα τοπικά ΜΜΕ, όσον αφορά ειδικά τις καταλήψεις, με ιδιαίτερη έμφαση στο Παράρτημα, συνεχώς εκφραζόταν η αναγκαιότητα μιας άλλης διαχείρισής τους, η αναγκαιότητα πάταξης των εστιών ανομίας, η αναγκαιότητα να εμφανιστεί επιτέλους η πολιτική βούληση ούτως ώστε η πολιτεία να εξασφαλίσει την εύρυθμη λειτουργία τους προς όφελος κάθε φορά και διαφορετικού υποκειμένου. Άλλες φορές με πολεμικές και άλλες με συμπαθητικές απόπειρες τα τοπικά ΜΜΕ εξέφραζαν καθολικά την κυρίαρχη γραμμή για τα όσα συμβαίνουν από μεριάς όσων αγωνίζονται, προσπαθώντας να διαστρεβλώσουν την πραγματικότητα και να παρουσιάσουν τον αντιφασιστικό αγώνα ως σύγκρουση μεταξύ άκρων, τους κατειλημμένους χώρους ως απειλή για την τοπική κοινωνία, το σύνολο του αναρχικού / αντιεξουσιαστικού κινήματος ως ενός συνονθυλεύματος ατόμων με άγνωστα κριτήρια και επιλογές και στην καλύτερη των περιπτώσεων ως οργισμένων νέων, παραμελημένων και με λάθος ρότα σε σχέση με το ήσυχο, νομοταγές και εύρυθμο κοινωνικό σύνολο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι πως τώρα το σύνολο του τοπικού αστικού τύπου κάνει εκκλήσεις για να βρεθεί μια λύση για τη μελλοντική χρήση ειδικά του Παραρτήματος. Μια λύση που «θα αφορά τη νεολαία, τονπολιτισμό, τηνπρόοδο, τη δημοκρατία». Μάλλον έχει διαφανεί ήδη η πολιτική πρόταση και αυτή δεν είναι άλλη από την δημοκρατική διαχείριση. Μια διαχείριση που περνά πάνω από τσιμέντα και τούβλα και σκοπό έχει να αφαιρέσει τα αιχμηρά χαρακτηριστικά, περιεχόμενα και επιλογές από τους χώρους αυτούς. Ο αντιφασιστικός αγώνας πρέπει να είναι μια αναίμακτη καταγγελία, οι πορείες κηδείες ντυμένες με βουβά βλέμματα και πνιγμένη οργή, ο πολιτισμός πρέπει να αφορά οποιαδήποτε γλυκανάλατη, διαμεσολαβημένη μορφή σερβίρεται μέσα σε καλοβαλμένα μέγαρα και χώρους, από ειδήμονες, με συνοδεία αντίτιμο και ανάγκη για καλό ντύσιμο. Το στοίχημα είναι να μην υπάρχουν χώροι που μπορεί να πάει ο καθένας χωρίς να πληρώσει, να τον στραβοκοιτάξουν, να του πουνπως δεν έχει κάποιο θεσμικό ρόλο, να εκφραστεί, να συνδιαλλαγεί, να οργανωθεί, να αντεπιτεθεί.

Τυχαίνει να είμαστε από αυτούς που δεν ξεχνούν εύκολα τι συμβαίνει γύρω μας και θυμόμαστε πράγματα και καταστάσεις.

Ο χώρος του Παραρτήματος είναι γνωστός στους πάντες και συνδεδεμένος άρρηκτα με κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες του παρελθόντος αλλά και του σήμερα. Από την εξέγερση του Νοέμβρη του 1973 ενάντια στη χούντα, μέχρι τους αγώνες ενάντια στο άρθρο 815 το ‘78-’80, από τα μαθητικά του ’91 μέχρι τα αντιπολεμικά του 2003, τα φοιτητικά του 2006-07 και τον Δεκέμβρη του 2008 το Παράρτημα αποτέλεσε τον κατ’ εξοχήν χώρο που έβρισκε τον εαυτό του οποιοσδήποτε αγωνιζόμενος επέλεγε να αντισταθεί στις προσταγές της εξουσίας. Από τον Σεπτέμβρη του 2009 το Παράρτημα άρχισε να λειτουργεί σαν κατειλημμένο κοινωνικό κέντρο με σαφώς διατυπωμένες αρχές λειτουργίας που εδράζονται στην εναντίωση στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, στην ιεραρχία, το ρατσισμό, το σεξισμό, το χρήμα και τη λογική του κέρδους. Ως συλλογικότητα αποτελούμε κομμάτι του και βρίσκουμε τον εαυτό μας τόσο στις αρχές λειτουργίας του Παραρτήματος όσο και στην ιδιαίτερη ιστορία του.

Η κατάληψη του Μαραγκοπουλείου πραγματοποιήθηκε από εμάς και με τη συνδρομή συντρόφων-ισσων τον Οκτώβρη του 2010. Ο χώρος που πήραμε στα χέρια μας βρισκόταν σε άθλια κατάσταση με τόνους από μπάζα, σκουπίδια και σοβαρά προβλήματα φθορών απο τηνπάνω απο 20 χρόνια εγκατάλειψή του. Με συνοπτικές διαδικασίες αποκαταστήσαμε το χώρο σε όχι απλώς βιώσιμη, αλλά αξιοζήλευτη κατάσταση, χτίζοντας, σοβατίζοντας, βάφοντας, επιπλώνοντας, επιδιορθώνοντας ακόμα και την κατεστραμμένη από χρόνια αποχέτευση, με σκοπό τη στέγαση τωνπολιτικών μας αναγκών, αποκτώντας ένα ακόμα εργαλείο στη διεξαγωγή του κοινωνικού-ταξικού πολέμου. Στο Μαραγκοπούλειο στεγάζονταν (με δικούς μας πόρους) δανειστική βιβλιοθήκη, βιβλιοπωλείο κινηματικών εκδόσεων και αυτοοργανωμένων έντυπων εγχειρημάτων, εκτενές ιστορικό κινηματικό αρχείο, χαριστικό/ανταλλακτικό παζάρι, ενώ πέρα από τις πολυάριθμες πολιτικές εκδηλώσεις που λάμβαναν κατά καιρούς χώρα, σε μόνιμη βάση πραγματοποιούνταν συλλογικές κουζίνες και πολιτικά καφενεία με θεματικές ενότητες. Πάντα φυσικά με ανοιχτά κοινωνικά χαρακτηριστικά και με διαύλους επικοινωνίας ανοιχτούς με τη γειτονιά μας, η οποία αγκάλιασε το εγχείρημα από την πρώτη στιγμή. Τα ξεκάθαρα αναρχικά χαρακτηριστικά του εγχειρήματος το έθεσαν από την πρώτη στιγμή στο στόχαστρο της κρατικής καταστολής. Από τηνπρώτη απόπειρα εκκένωσης της κατάληψης τονΔεκέμβρη του 2010, μερικούς μήνες μετά την οικειοποίηση του χώρου από πλευράς μας, και τηνπανηγυρική ανακατάληψη, 3 μέρες μετά την αστυνομική επιχείρηση, παραμονή πρωτοχρονιάς του 2011, ως τις επιθετικές κινήσεις τωνπαρακρατικών της Χ.Α. σε αγαστή συνεργασία με τις αστυνομικές δυνάμεις. Με τις τελευταίες να αποσκοπουν ουσιαστικά στη δημιουργία καταστάσεων έντασης ώστε να θέσουν ζήτημα δημόσιας τάξης για το Μαραγκοπούλειο και να δώσουν την απαραίτητη αβάντα στο κράτος να επέμβει. Υπερασπιστήκαμε την κατάληψή μας όπως είναι αυτονόητο, γνωρίζοντας ότι ο αντιφασισμός δεν μπορεί να εσωκλείεται σε χωροταξικά όρια. Δεν ήμασταν απλά ένα αντιφασιστικό ανάχωμα μα ένα σύνολο θέσεωνπου έχουμε ως αναρχικοί και προβάλλουμε στο περιβάλλον μας, προωθώντας την αλληλεγγύη, την αντίσταση και την αυτοοργάνωση. Βάζοντας στους διπλανούς μας ερωτήματα και ερχόμενοι σε ζύμωση μαζί τους, για το πώς μπορούμε όχι μόνο να αντισταθούμε αλλά και να ζήσουμε καθημερινά. Η κατάληψή μας ήταν η έμπρακτη πραγμάτωση των θέσεωνπου έχουμε ως άνθρωποι και αυτό δε σβήνει με τίποτα. Στην τελική, η άρνησή μας προς την ιδιοκτησία, τη λεηλασία των αγαθών, η υπεράσπιση της χρήσης τους από όλους ισότιμα είναι ζητήματα που πρέπει να αναλογιστούν όλοι και μάλιστα τώρα. Δενπράξαμε τίποτα περισσότερο από το να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας. Κάτι που θα κρέμεται σε πολλά χείλη από το Σεπτέμβρη, όταν η εφορία θα παίρνει σπίτια για ψύλλου πήδημα.

Το γιατί οι αναρχικοί και οι υποδομές τους γίνονται στόχος του πολυεπίπεδου βόθρου που κυβερνά αυτή τη χώρα είναι κάτι στο οποίο μόνο κάποιος αδαής δεν θα μπορούσε να απαντήσει. Πρεσβεύουμε όλα όσα το σύστημα εκμετάλλευσης δεν διδάσκει, όλα όσα είναι και στην ουσία πέρα από τα όρια της κατανόησης του, όλους τους δρόμους που θα οδηγήσουν εν τέλει στον αφανισμό του. Στην εποχή της βάναυσης επιβολής νεοφιλελεύθερων δογμάτων, σερβιρισμένων στηνπιατέλα της εθνικής σωτηρίας, ανάκαμψης και ακμής, με λίγα λόγια την απελπισμένη προσπάθεια διάσωσης του ντόπιου καπιταλισμού, δεν υπάρχουνπεριθώρια για αδιαμεσολάβητη επικοινωνία και έκφραση. Δεν υπάρχει χώρος για ψυχαγωγία χωρίς αφεντικό, κερδοφορία, εμπόριο. Δεν νοείται η θέση του να μοιράζεσαι συντροφικά ένα πιάτο φαγητό με κάποιον χωρίς να του ζητάς αστυνομική ταυτότητα. Δεν στεριώνει σε ευνομούμενη πολιτεία κάποιοι ταραχοποιοί καταληψίες να δημιουργούν πρόβλημα στους νεοναζί αβανταδόρους του θεόπνευστου κυβερνητικού έργου. Οι κυρίαρχοι έρχονται αντιμέτωποι με την ίδια την οργάνωση ζωής και καθημερινότητας έξω από θεσμικά πλαίσια και εχθρικά απέναντι σ' αυτά, απαλείφοντας διαμεσολάβηση, εμπόρευμα, αλλοτρίωση, ιεραρχία, σεξισμό, ρατσισμό, κάθε μοριακό συστατικό του κόσμου της εξουσίας. Η πολεμική, οι εχθροπραξίες και οι αντιπροτάσεις απέναντι στα ανωτέρω διαπνέονται από την αλληλεγγύη, την αυτοοργάνωση, την αλληλοβοήθεια, την συντροφικότητα, τα μοριακά δηλαδή, συστατικά της λογικής της Αναρχίας.

Η Αναρχία, καθίκια εξουσιαστές, είναι τα μυαλά, οι καρδιές και τα χέρια των ανθρώπων της. Είναι η ανίατη επιδημία που έχει προσβάλλει το άρρωστο τεχνητό σας οικοσύστημα, ο ακάνθινος κισσος που διαβρώνει τα μάρμαρα του λαμπρού ναού που ονομάζεται σύγχρονος πολιτισμός.

Μπάτσοι, δικαστές, δήμαρχοι και τα λοιπά τσιράκια τους, ας βάλουν όλοι καλά στο μυαλό τους ότι οι καταλήψεις μας δεν είναι τα ντουβάρια, οι τοίχοι και τα πορτοπαράθυρα που τσιμεντώθηκαν. Οι καταλήψεις μας είναι αυτά που κυοφορούνται εντός τους και εντός μας. Είναι οι σχέσεις που πλάθουμε μεταξύ μας, είναι οι έρωτες μας, οι τσακωμοί μας, οι συζητήσεις μας, τα όνειρα, οι ραδιουργίες και τα σχέδια μας για ολική ανατροπή, τα τσιτωμένα νέυρα στα καραούλια επαγρυπνώντας για τους μπάσταρδους, οι άνομες συνευρέσεις μας και οι ένοχες συντροφικότητες.

Για όλους τους λόγους του κόσμου κατάληψη

Για όλους τους λόγους του κόσμου πόλεμος ενάντια σε κάθε είδους εξουσία

Για την Αναρχία

Πέρασμα, συλλογικό εγχείρημα λόγου και δράσης

perasma.espiv.net

Κείμενο από Porto Patrasso

We offer love, when all around us we see hate 
We ask for truth, yet receive only lies 
We gather hope, whilst you lay content in your despair 
We build strengths, in order to replace your weakness 
We offer peace, yet in your darkness you make war 
We seek new life, but you and your culture create death 
We cry out, to destroy the silence 
We scream so loud, yet hear no echo   

In darkness there is no choice…

 Ξημερώματα 5/08/2013 άλλη μια χολιγουντιανή υπερπαραγωγή καταστολής λαμβάνει χώρα στην Πάτρα. Σε αγαστή συνεργασία δήμος, πυροσβεστική και τοπική ΕΛ.ΑΣ. ενισχυόμενη με διμοιρίες ΜΑΤ από την Αθήνα επιχειρούν και εκκενώνουν ταυτόχρονα τις καταλήψεις Στέκι ΤΕΙ, Μαραγκοπούλειο και Παράρτημα. 

Συλλαμβάνουν πέντε άτομα που βρίσκονται εντός της κατάληψης Μαραγκοπούλειο ενώ, προσάγονται οι πρώτοι έντεκα αλληλέγγυοι –ες που σπεύδουν προς το κατειλημμένο κτίριο. Λίγο αργότερα πραγματοποιείται συγκέντρωση αλληλεγγύης έξω από την ΓΑΔΑ στην οδό Ερμού, όπου απαιτείται η άμεση απελευθέρωση προσαχθέντων και συλληφθέντων. Λίγες ώρες μετά αφήνονται οι έντεκα προσαχθέντες και εν συνέχεια (μετά τη μεταγωγή τους στα δικαστήρια Πάτρας) αφήνονται και οι πέντε συλληφθέντες της κατάληψης Μαραγκοπουλείου μετά την απόδοση κατηγοριών. 

Η αλήθεια είναι ότι κανένας δεν έπεσε από τα σύννεφα όσον αφορά τη συγκεκριμένη επιχείρηση. Όλοι ξέρουμε ότι αργά ή γρήγορα, στα πλαίσια του δόγματος της μηδενικής ανοχής και της επίθεσης που έχει εξαπόλυσει το κράτος και οι μηχανισμοί του σε όλα τα αντιστεκόμενα κομμάτια (μέρος αυτώνοι καταλήψεις και οι αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι), το κράτος θα έδειχνε τα δόντια του και στην Πάτρα. Ακολουθώντας ακριβώς την ίδια λογική, τρομοκράτησης και βίαιης επιβολής του «δημοκρατικού»καθεστώτος που υιοθετήθηκε στις καταλήψεις ΔΕΛΤΑ, ΒΙΛΛΑ ΑΜΑΛΙΑΣ, ΣΚΑΡΑΜΑΓΚΑ, ΛΕΛΑΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ στο ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟ ΣΤΑΘΜΟ 98 FM κ.α., η κυριαρχία επιτέθηκε και «αποκατέστησε» την «νομιμότητα», χτυπώντας τρεις εστίες«ανομίας» και επαναφέροντας την τάξη και την ασφάλεια στους δρόμους της Πάτρας. Μετά την δήλωση-tweet του Μπουμπούκου «...και μετά ερχόμαστε Πάτρα», μετά τις εξαγγελίες περί ξεκουκουλώματος κουκουλοφόρων, πάταξης της εγκληματικότητας στα αστικά κέντρα, επανακατάληψης των δρόμων από τους επικίνδυνους για την δημόσια ζωή μετανάστες, επερωτήσεις ακροδεξιών και φασιστών στη βουλή για τους κατειλημμένους χώρους, το κράτος ακολουθώντας την ακροδεξιά του ατζέντα αποπειράται να καταπνίξει κάθε μορφή αντίστασης, κάθε μορφή αγώνα για ζωή και ελευθερία, στρώνοντας με ροδοπέταλα το δρόμο για την περαιτέρω άνοδο της φασιστικής- ναζιστικής λογικής της βαρβαρότητας, του αλληλοφαγώματος και του κοινωνικού κανιβαλισμού, σε μια προσπάθεια να πραγματοποιήσει το καπιταλιστικό του καθήκον. Με άλλα λόγια το ζητούμενο για τους διαχειριστές της εξουσίας είναι η παγίωση μιας νηνεμικής, απαθούς και δεδομένα (κατ’εμάς) συνένοχης στάσης ζωής που θα υιοθετηθεί καθολικά από τις διάφορες κοινωνικές ομάδες και στρώματα, με διακύβευμα όλων αυτών, οι λογικές «διαιρεί και βασίλευε» και «αποφασίζω και διατάζω» να αποτελούν αδιαμφισβήτητη κανονικότητα στην ζωή όλων. 

Λίγα λόγια για το Παράρτημα. Το Παράρτημα αποτελεί μια από τις ιστορικότερες καταλήψεις στον ελλαδικό χώρο και αυτό γιατί το παρελθόν του είναι άρτια συνδεδεμένο με τους σημαντικότερους και δυναμικότερους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες της σύγχρονης ιστορίας. Από την κατάληψη του Νοέμβρη του ’73 από φοιτητές και αγωνιστές ενάντια στην δικτατορία, τις καταλήψεις για τις δολοφονίες Καλτεζά και Τεμπονέρα, το πρώτο συνέδριο αναρχικών, τα μαθητικά του ’98, την επαναοικιοποίηση του χώρου από το κινηματογραφικό τμήμα του Παν/μιου Πατρών, την κατάληψη και την δημιουργία του χώρου σε κέντρο αγώνα για του εφτά συλληφθέντες της Θεσ/κης το 2003, τα φοιτητικά του 2006/2007, την εξέγερση του 2008,μέχρι και σήμερα το Παράρτημα έχει παίξει καταλυτικό ρόλο στη συσπείρωση των εκάστοτε αγωνιζόμενων, έχει στεγάσει διαδικασίες μέσα από τις οποίες έχει εμπλουτιστεί ο λόγος και η δράση διαφόρων ομάδων, ατόμων και συλλογικοτήτων, καθώς και έχει συνεισφέρει με τις δομές και τις υποδομές που έχουν δημιουργηθεί μέσα σε αυτό, στο να γίνει κατανοητό, το ότι, η ελευθερία, η ισότητα, η αξιοπρέπεια, η αλληλεγγύη δεν είναι απλά όροι που συναντώνται σε λεξικά, αλλά έννοιες που πραγματώνονται, παίρνουν σάρκα και οστά εάν και εφόσον το επιλέξουμε και κινηθούμε προς αυτά. Εμείς την επιλογή αυτή την κάναμε. 

Από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 παρέες ανθρώπων (τον οποίον το PortoPatrasso είναι ουσιαστικά συνέχεια), ξεκίνησαν να οικειοποιούνται ανά τακτά χρονικά διαστήματα το χώρο του Παραρτήματος για συναυλίες κατά κύριο λόγο, βάζοντας όμως τα πρώτα λιθαράκια για να μπορούμε σήμερα να μιλάμε για αυτοοργάνωση και αντιεμπορική λογική, τουλάχιστον στο πολιτιστικό κομμάτι. Όσο περνούσαν τα χρόνια οι όροι αυτοί, γιγαντώνονταν και παγιώνονταν όλο και περισσότερο, μέχρι το σημείο που αυτοί έγιναν πολιτική πεποίθηση και στάση ζωής, αρχές και χαρακτηριστικά που μας συνοδεύουν αδιαπραγμάτευτα έως σήμερα. Το PortoPatrasso από το 2001 έθεσε στο εσωτερικό του τις αρχές του αντιεμπορικού, αντιιεραρχικού και αντί ΜΜΕ προτάσσοντας μια διαφορετική κουλτούρα, και διαχωρίζοντας τη θέση του από την κυρίαρχη κουλτούρα της τέχνης, του star system και τον λογικών του καλλιτέχνη-ακροατή, ειδικού και μη... Υπήρξε συνειδητή και πολιτική η απόφαση να αποποιηθούμε και να ταχθούμε ανταγωνιστικά ως προς αυτούς τους όρους και λογικές, έχοντας σαν πάγια θέση μας, το ότι η έκφρασηδεν είναι προνόμιο των λίγων, ειδικών, ταλαντούχων αλλά δικαίωμα και ανάγκη όλων. 

Η απόφαση μας να δραστηριοποιηθούμε στο Παράρτημα, είναι απόρια των αντίστοιχων λογικών και αρχών που είχαν ξεκινήσει να ισχύουν για τον περισσότερο κόσμο που το χρησιμοποιούσε καθώς επίσης επειδή αναγνωρίσαμε το συγκεκριμένο εγχείρημα, ως κομμάτι του γενικότερου ριζοσπαστικού κινήματος που ριζώνει συνειδητά όλο και περισσότερο στο χώρο, με ολοένα σαφή κοινωνικά και πολιτικά χαρακτηριστικά.Και για να μην ξεχνιόμαστε. Εσείς οι διάφοροι καλοθελητές των διαφόρων πολιτιστικών συλλόγων, που εποφθαλμιάτε το Παράρτημα για τα ετήσια πανηγυράκια σας, τα εθιμοτυπικά σας happenings, να ξέρετε ότι για εμάς δεν είστε τίποτα άλλο από κομμάτι του πάζλ, που συνθέτει το «δημοκρατικό» προσωπείο της κρατικής, καπιταλιστικής επέλασης. Οπότε θα κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας, έτσι ώστε οι απελευθερωμένοι χώροι να μην έρθουν σε εσάς, ούτε στα ποιό τρελά σας όνειρα... 

Η μέχρι στιγμής εκτενέστερη αναφορά μας στο Παράρτημα (έτσι για να εξηγούμαστε), δεν γίνεται επειδή το κράτος και τα όλων των ειδών τσιράκια του επέλεξαν να επιτεθούν στο συγκεκριμένο αυτοδιαχειριζόμενο χώρο, έγινε γιατί αυτός ήταν ο χώρος στον οποίο στεγαστήκαμε. Εκτός από την συναισθηματική φόρτιση που μπορεί να επέφερε η εκκένωση αυτή, η αλήθεια είναι ότι δεν νιώθουμε ηττημένοι. Ίσα ίσα πιο αποφασισμένοι από ποτέ, να διεκδικήσουμε και να ξαναπάρουμε αυτά που μας ανήκουν. Γιατί εμείς δεν είμαστε μόνο στο Παράρτημα. Δεν βρισκόμαστε μόνο στο Στέκι στα ΤΕΙ, στο Μαραγκοπούλειο, στη Βίλλα Αμαλίας, στη Σκαραμαγκά, στη Δελτα, στις ραδιοφωνικές συχνότητες μέσα από τις οποίες επικοινωνούσαμε τις ανάγκες και αρνήσεις μας. Βρισκόμαστε σε όλα τα αυτοδιαχειριζόμενα, αντιεξουσιαστικά, αναρχικά, ριζοσπαστικά εγχειρήματα, στο πλάι των από κάτω αυτού του κόσμου, δίπλα στους καταπιεσμένους και ενάντια σε κάθε εξουσία και κυριαρχία, ενάντια στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό και την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Δεν έχουμε κανένα φετίχ με τα ντουβάρια και την ύλη. Δεν είμαστε η φυσική μας υπόσταση αλλά η πολιτική μας φύση. Και γι’αυτό δε θα χαριστούμε σε κανέναν και δε θα σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε, δε θέλουμε χάδια και δε θα χαϊδέψουμε κανέναν. Οι σχέσεις που χτίσαμε και θα συνεχίζουμε να χτίζουμε, είναι συντροφικές, κοινοτικές, συλλογικές, φιλικές, βασισμένες σε ειλικρίνεια, κατανόηση, σεβασμό, αλληλεγγύη και ελευθερία. Και με όπλο αυτές τις σχέσεις θα συνεχίζουμε να παλεύουμε. Θα ξαναμπούμε στα άδεια κτίρια, θα βρεθούμε μπροστά σε κάθε καταπιεστή. Θα ξαναζωντανέψουμε τις νύχτες με την μουσική μας και θα στοιχειώνουμε για πάντα τα συντηρητικά τους όνειρα. Γιατί έτσι πρέπει, για ένα κόσμο βασισμένο στην ελευθερία, την ισότητα, την αξιοπρέπεια και την αλληλεγγύη.

Για πάντα αμετανόητοι, καταληψίες, πολιτιστικοί τρομοκράτες  

Porto Patrasso

Μέσα στην επίθεση που τους επιτρέπει η σημερινή κοινωνική αφασία στριμώχνουν τη γάτα στη γωνία…

Τη Δευτέρα 5 Αυγούστου 2013 αυτή η κοινωνία ξύπνησε φτωχότερη. Το κράτος συνεχίζει  την κατασταλτική του επίθεση ενάντια σε χώρους απελευθερωμένους από τον κόσμο του αγώνα, αυτήν τη φορά στην Πάτρα.

Τη Δευτέρα 5 Αυγούστου 2013 τα όργανα του κράτους εισέβαλαν συντονισμένα στις καταλήψεις Μαραγκοπουλείου, Παραρτήματος και ΤΕΙ Πατρών (Νικολάου Γύζη 33), τις εκκένωσαν και συνέλαβαν 5 άτομα, που βρίσκονταν εντός του Μαραγκοπουλείου, ενώ προσήγαγαν αρκετούς ακόμη αλληλέγγυους, που προσέγγιζαν τις καταλήψεις. Εν συνεχεία προχώρησαν άμεσα στο χτίσιμο και σφράγισμα των κτηρίων.

Και οι 3 καταλήψεις βρέθηκαν στο στόχαστρο, λόγω συγκεκριμένων κοινών χαρακτηριστικών: αυτοοργανωμένη και αντιιεραρχική δομή, αυτοδιαχείρηση λειτουργιών, αντιεξουσιαστική λογική, έντονη αντιφασιστική παρουσία, δράση για την ανατροπή του υπάρχοντος και του σάπιου συστήματος. Και οι 3 καταλήψεις, ως κομμάτι του κοινωνικού ιστού της Πάτρας, αποτελούσαν ριζώματα αντίστασης απέναντι στην επίθεση της εξουσίας στους από κάτω αυτού του κόσμου.  Ειδικότερα, και χωρίς διάθεση απόδοσης υπεραξίας του Παραρτήματος, μιας και οι άνθρωποι που πέρασαν και λειτουργούσαν εντός του ανήκουν και στα άλλα δυο εγχειρήματα, το Παράρτημα υπήρξε σημείο αφετηρίας, δράσης και αγώνα ενδεικτικά για το νοέμβρη του 73, για τη δολοφονία Καλτεζά, για τη δολοφονία Τεμπονέρα, για το κλείσιμο των εργοστασίων τη δεκαετία του 90, για την απεργία πείνας των 7 συλληφθέντων της Θεσ/νίκης το 2003, για το Δεκέμβρη του 2008, ενώ φιλοξένησε και το 1^ο πανελλήνιο συνέδριο αναρχικών το 1986. Έτσι το σφράγισμα των καταλήψεων  Παραρτήματος, του Μαραγκοπουλείου και του ΤΕΙ (Ν.Γύζη) αποτελεί κομμάτι της συνεχούς προσπάθειας του κράτους να σβήσει τις μνήμες και τα σημεία αναφοράς του αγώνα, με σκοπό να δημιουργήσει για ακόμη μία φορά το καλούπι εκείνο, που θα χρειαστεί για να μπει και αυτή η κοινωνία στο γύψο.   

Δε χρειάζονται πλέον επικοινωνιακά προσχήματα, τύπου επανάκτησης κτηρίων από τους «ιδιοκτήτες» τους και δήθεν ανώνυμων καταγγελιών, για να προχωρήσει ο σχεδιασμός του ελληνικού φασιστικού κράτους στις εκκενώσεις χώρων, που στεγάζουν εγχειρήματα με σαφή αντιθετικά και εχθρικά χαρακτηριστικά προς αυτό και τα λοιπά φασιστοειδή. Το πρόσχημα, για το φιλοθεάμον και υποψήφιο κοινό ψηφοφόρων, έχει δημιουργηθεί από δήθεν τρεμάμενες φωνές αγανακτισμένων κατοίκων, από φασιστικές φαμφάρες, εντός και εκτός της βουλής, από τα παπαγαλάκια των μμε που υπερασπίζονται τα συμφέροντα τους και προπαγανδίζουν τη ρητορική του κράτους για τους «κακούς και μπάχαλους αναρχικούς», που θα καταστρέψουν τους πάντες και τα πάντα στο πέρασμά τους και από τις εξαγγελίες της κυβέρνησης για καταπολέμηση των «άκρων».

θα πρέπει να είναι ξεκάθαρο σε όλους μας ότι η αιτία της καταστολής όλων αυτών των εγχειρημάτων, είναι η πάταξη του αντίπαλου δέους σε κράτος, παρακράτος και φασίστες. Η φίμωση εκείνων των φωνών που ζητούν να μην αφεθούμε και να βυθιστούμε στην αφασία και στη συναίνεση, που προσπαθεί να μας επιβληθεί, να μην υποταχτούμε σε κεφάλαιο και κράτος, να μην τους αφήσουμε να προχωρήσουν αλώβητοι στον πόλεμο που μας κήρυξαν, να μην ξεπουληθούμε για ένα πινάκιο φακής, αλλά όλοι μαζί να παλέψουμε κοινωνικο-ταξικά και να δημιουργήσουμε έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας. 

Δεν πρέπει να υπάρξει καμία κοινωνική συναίνεση και αποδοχή της καταστολής σε κανένα πεδίο. Γιατί όπως έχουν γράψει και οι πατρινοί παλαιότερα:

ωρέ μινάρα εσύ είσαι ο στόχος.

Και έτσι είναι. Στα εργασιακά κάτεργα και την καταπάτηση εργασιακών κεκτημένων, στην οικονομική απομύζηση, στις  επιτάξεις, στις απολύσεις, στη βίαιη καταστολή κινητοποιήσεων, στην ανεργία, στο ρατσισμό και τον κοινωνικό κανιβαλισμό, στην απαγορευτική πρόσβαση σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, εμείς είμαστε ο στόχος. Και η ερώτηση αναπόφευκτα είναι μία: ποιος είναι πραγματικά ο εχθρός για την κοινωνία;

Από το αποτέλεσμα μιας μάχης δε μπορεί να προβλεφτεί 

και να σηματοδοτηθεί το τέλος ενός πολέμου.

Οι ιδέες μας δε μπορούν να τσιμεντωθούν και να σφραγιστούν.

Ο αγώνας μας και η δράση μας δεν πρόκειται να σταματήσει.

Η αλληλεγγύη και η παρουσία μας είναι δεδομένη και αδιαμφισβήτητη.

ΟΙ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

…Η γάτα οφείλει να μαζέψει τις δυνάμεις της και να τους βγάλει τα μάτια.

villa amalias 7/8/2013

Ανακοίνωση του Ράδιο Κατάληψη για τις εκκενώσεις στην Πάτρα

Ούτε φοβόμαστε, ούτε κλαίμε. Τίποτα δεν τελείωσε.

Την Δευτέρα 5 Αυγούστου στις 6.30 το πρωί το κράτος επέλεξε να επιτεθεί σε τρεις κατηλειμένους χώρους στην Πάτρα. Την κατάληψη Παραρτήματος, την κατάληψη Μαραγκοπούλειο και το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι των Τ.Ε.Ι (κατάληψη Ν.Γύζη). Αρχικά διμοιρίες με τη συνδρομή της πυροσβεστικής εισβάλουν στη κατάληψη του Μαραγκοπουλείου (στην οποία στεγάζεται το «συλλογικό εγχείρημα λόγου και δράσης Πέρασμα» και ταυτόχρονα λειτουργεί και σαν κατάληψη στέγης) και συλλαμβάνουν πέντε συντρόφους που βρίσκονται στο χώρο τη στιγμή εκείνη. Λίγη ώρα αργότερα μηχανανές δίας και μια διμοιρία εγκλωβίζουν και προσαγάγουν έντεκα συντρόφους που κατευθύνονταν στην κατάληψη. Σχεδόν ταυτόχρονα διαφόρων ειδών αστυνομικές δυνάμεις εισβάλουν και στις άλλες δύο καταλήψεις. Και στους τρεις χώρους οι μπάτσοι σε πλήρη συνεργασία με δημοτικούς υπαλλήλους αρχίζουν αρχικά να καταστρέφουν και να κατάσχουν πράγματα και στη συνέχεια να χτίζουν τα παράθυρα και να σφραγίζουν τις πόρτες των κτιρίων.

      

Αυτή η μέρα για μας δεν αποτέλεσε έκπληξη. Η Πάτρα είναι η τρίτη μεγαλύτερη πόλη της ελλάδας σε πληθυσμό, και αφού έχει ενεργό αντιεξουσιαστικό κίνημα,  ήταν αναμενόμενο να μπει στο στόχαστρο. Έτσι κι αλλιώς οι καταλήψεις στην Πάτρα ήταν στο στόχαστρο της καταστολής είτε με άθλια δημοσιεύματα στα MME, είτε με εξαγγελίες του δήμου, είτε με «επερωτήσεις» βουλευτών. Και όλα αυτά εντάθηκαν μετά τις εισβολές στις καταλήψεις της Αθήνας, αφού κάθε νέα εισβολή δημιουργούσε νέα σενάρια σε κάθε λογής λασπολόγους. Βέβαια, ουδέποτε νιώσαμε ασφαλείς στην «αγκαλιά» της αστικής δημοκρατίας, πολύ απλά γιατί αυτή στηρίζεται σε εξουσιαστικές δομές που εμείς ούτως ή άλλως εχθρευόμαστε.

 

Απ’ την πλευρά της η κεντροαριστερή δημοτική αρχή το μόνο που κάνει είναι να επιβεβαιώνει τον ρόλο της σαν παρακλάδι του εξουσιαστικού μηχανισμού κάνοντας ασκήσεις νομιμότητας και νομιμοφροσύνης, προσπαθώντας να μείνει ζωντανή σ’ αυτό το παιχνίδι εξουσίας εις βάρος των ζωών μας. Γιατί οι καταλήψεις είτε είναι το Παράρτημα, είτε το Μαραγκοπούλειο, είτε το στέκι στο ΤΕΙ,  δεν είναι ούτε αποθήκες, ούτε το χόμπι μας, ούτε η καβάντζα μας. Είναι κομμάτι της ζωής μας. Είναι ο τρόπος που επιλέγουμε να οργανώσουμε την καθημερινότητα μας. Η συμμετοχή μας στις καταλήψεις είναι μία θέση μάχης που επιλέγουμε να πάρουμε στον κοινωνικό ταξικό πόλεμο που μαίνεται.

 

Οι εξαγγελίες περί «αξιοποίησης» που γνωρίζουμε έτσι κι αλλιώς ότι δεν είναι τίποτα παρά παραμύθια, μας αφήνουν παγερά αδιάφορους. Γιατί εμείς έχουμε επιλέξει να θεωρούμε κάτι αξιοποιήσιμο όταν ορίζουμε εμείς οι ίδιοι τον τρόπο  και τον χρόνο που θα το χρησιμοποιήσουμε, είτε για στέγη, είτε για συναυλίες, είτε για συνελεύσεις, είτε για «ορμητήριο», είτε για καφενείο, είτε για ραδιοφωνικό σταθμό. Αυτά και άλλα τόσα και άλλα τόσα είναι οι αυτοοργανωμένοι χώροι.

 

Όσο για τους μπάτσους που θριαμβολογούν ότι «σήμερα τελείωσαν τα στέκια και οι καταλήψεις στην Πάτρα» να σημειώσουμε κάτι το οποίο έτσι κι αλλιώς δεν μπορούν με το αδρανοποιημένο, δουλοπρεπές  μυαλό τους να αντιληφθούν. Δεν μπορείτε να νικήσετε αυτό που δεν μπορείτε να καταλάβετε.

 

Ούτε φοβόμαστε, ούτε κλαίμε. Τίποτα δεν τελείωσε.

 

Καμία δίωξη στους πέντε συντρόφους της Κατάληψης Μαραγκοπούλειο

Δέκα-εκατό-χιλιάδες καταλήψεις

Ενάντια σ’ έναν κόσμο οργανωμένης σήψης

 

 

Ράδιο Κατάληψη 93,7 fm  

radiokatalipsi.espiv.net

Η απελευθερωμένη συχνότητα της πόλης

 

 

Υ.Γ. Τα ψέματα και η λάσπη για τους χώρους μας δεν έχουν όρια. Τα ρημαγμένα δωμάτια και τα σπασμένα έπιπλα που άφησαν οι μπάτσοι και τα τσουτσέκια του δήμου πίσω τους και τολμάνε να τα δημοσιεύουν δεν είναι τίποτα άλλο από ένα μηντιακό παιχνίδι εντυπώσεων. Οι σημαίες και  οι μάσκες μας είναι τα ελάχιστα μέσα αυτοπροστασίας απέναντι στην όλο και πιο ολοκληρωτική και βίαιη καταστολή που δεχόμαστε. Τέλος τα μηχανήματα του ράδιο κατάληψη 93,7fm είναι στην κατοχή μας και ΔΕΝ κατασχέθηκαν όπως ανακοίνωσαν οι μπάτσοι. Από σήμερα το μεσημέρι θα αρχίσουν εκπομπές μέσω internet.Θα ακολουθήσει σχετική ανακοίνωση     

radiokatalipsi.espiv.net