“Δικό
μου είναι ό,τι χρησιμοποιώ και
μοιράζομαι” ανωνύμου
Ή αλλιώς, όλα είναι κλεμμένα, όλα μας ανήκουν.
Όλα για όλους.
Μιλάμε μέσα
από τα συνθήματά μας. Στα κείμενα, στους τείχους, στις πορείες. Και μιλάμε για
το εδώ και το τώρα, τις επιλογές μας,
τους στόχους μας, τις επιθυμίες μας. Μιλάμε για τη ζωή και για τον αγώνα.
Πράγματα που στα μυαλά μας είναι αλληλένδετα. Δεν υπάρχει ζωή δίχως αγώνα και
αγώνας δίχως ζωή. Πρέπει να γκρεμίζουμε και να χτίζουμε κάθε μέρα, σε κάθε μας
βήμα. Έχουμε να ξεριζώσουμε αιώνες καταπίεσης, να αποδομήσουμε και να διαλύσουμε
κάθε μορφή εξουσίας, να τα απελευθερώσουμε όλα. Όλοι μαζί. Δρόμος δύσκολος,
επικίνδυνος, ριψοκίνδυνος. Δρόμος που σε βάζει σε δοκιμασία με τον εαυτό σου
και με τους άλλους.
Με αυτά στο μυαλό, στις 16 Οκτώβρη 2010 καταλάβαμε,
με τη βοήθεια δεκάδων συντρόφων και συντροφισσών, το Μαραγκοπούλειο στην
Γούναρη 102 στην Πάτρα. Θέλοντας να στεγαστούμε πολιτικά σε ένα στέκι με τα
δικά μας χαρακτηριστικά και να δημιουργήσουμε κάτι καινούργιο πέρα από τη
διαρκή συμμετοχή μας στο Παράρτημα, τα βάλαμε κάτω, τα σκεφτήκαμε και επιλέξαμε
ότι η κατάληψη ήταν το ιδανικότερο και πληρέστερο από τα εργαλεία που είχαμε. Η
αρχική θέληση για τη δημιουργία ενός πολιτικού στεκιού και την κάλυψη αυτού του
κομματιού των αναγκαιοτήτων μας, ήρθε να συνδυαστεί με την καθημερινότητα της
κοινοτικής ζωής και της διαχείρισης ενός κατειλημμένου χώρου. Αυτά τα δύο είναι
αδιαίρετα, αλληλοσυμπληρούμενα και απαραίτητα ώστε να πορευόμαστε συνολικά στη
θεωρία και την πράξη, την αντίληψη και την αντιμετώπιση των συνθηκών. Δεν
βλέπαμε και δεν βλέπουμε τις καταλήψεις σαν παραχωρήσεις από το κράτος, ούτε
σαν ζώνες ειρήνευσης, σαν προσωπικές ή συλλογικές οάσεις μέσα στον καπιταλισμό.
Τέτοιες νοηματοδοτήσεις και πολιτικές πρακτικές εμφανίζονται όταν χάνουμε την
πυξίδα του τι κάνουμε, όταν υπαναχωρούμε τακτικά ή θεωρητικά.
Οι καταλήψεις είναι πειράματα και προβολές ενός κόσμου
για τον οποίο παλεύουμε στο σήμερα, είναι κέντρα αγώνα, είναι υπαρκτές
ανταγωνιστικές οντότητες μέσα στον καπιταλιστικό βούρκο, είναι αντιφασιστικά αναχώματα,
είναι εστίες κοινοτικής ζωής και αλληλοβοήθειας, είναι όλα αυτά που στο σήμερα
η κυριαρχία παλεύει να θάψει. Όλους τους
πειραματισμούς, τις επιλογές αγώνα, τις μοριακές αρνήσεις, τις συναντήσεις. Για
να μην παρεξηγηθούμε, όλα αυτά δεν πραγματώνονται εξαρχής επειδή μια κατάληψη
έχει μαγικές ιδιότητες, αλλά επειδή
είναι επιθετική επιλογή, φύσει και θέσει απέναντι στο οικοδόμημα του
σημερινού κόσμου. Από την αισθητική μέχρι τα πολιτικά προτάγματα και από την
καθημερινή ζωή μέχρι το πέλαγος των κοινωνικών σχέσεων.
Οι καταλήψεις από μια
αναρχική / αντιεξουσιαστική θέση
Ο αναρχικός / αντιεξουσιαστικός χώρος στην Ελλάδα
έχοντας εκ γενετής ένα πλήθος ετερόκλητων καταβολών και αναφορών, είχε το
εργαλείο της κατάληψης εξαρχής στη φαρέτρα του. Είτε ως εστίες αντικουλτούρας
και άρνησης του κυρίαρχου τρόπου ζωής, είτε ως τοπικά στέκια, ως μουσικές
εστίες, ως τόπους αυτομόρφωσης και κινηματικής έρευνας, η ιστορία τέτοιων
εγχειρημάτων έχει ένα μεγάλο πλούτο και σίγουρα συμπυκνώνουν κομβικά στοιχεία
της πολιτικής φυσιογνωμίας μας. Το τι επέλεγαν κάθε φορά οι καταληψίες να προσδώσουν
στο κτήριο ήταν σε διαλεκτική σχέση με τις επιθυμίες και τους στόχους τους.
Η βασική ανταγωνιστική θέση της κατάληψης απέναντι
στην ατομική ιδιοκτησία θέτει έναν προβληματισμό, μια ζωντανή κριτική μέσα στα
σπλάχνα της κοινωνίας, μιας κοινωνίας που μαθαίνει να ποδοπατά τη συλλογική ζωή
που παλιότερα επιβίωνε λόγω υλικών συνθηκών / αναγκαιοτήτων, μιας κοινωνίας που
οδηγείται στο να παραδοθεί στις αλυσίδες της. Βροντοφωνάζει μέσα στον κοινωνικό
ιστό πως υπάρχει και άλλος τρόπος όχι μόνο να παλέψουμε, μα να ζήσουμε.
Απέναντι στο κράτος και το κεφάλαιο. Θέτει υπό αμφισβήτηση την κυριαρχία του
καπιταλισμού πάνω στη ζωή μας, είναι το δοχείο μέσα στο οποίο η κριτική και η
θεωρία μπορούν να πάρουν σάρκα και οστά
μεταμορφούμενες σε καθημερινότητα, σε ζωντανό κύτταρο. Δημιουργούμε και
καταστρέφουμε είπαμε. Δημιουργούμε ξανά το ανοιχτό. Όχι μόνο υλικά. Την ίδια
την έννοια. Ανοιχτό, αδιαμεσολάβητο, ελεύθερο
για μας, μέσα στους χώρους που κινούμαστε, σημαίνει χωρίς περίεργα
βλέμματα, καταδίκες, νόμους, άδειες, νουθεσίες, κηρύγματα, επιβολές. Χωρίς αυτή
τη νόρμα της ατομικής φρενίτιδας γύρω από την επιβίωση. Επί της ουσίας, ανοιχτό
και αδιαμεσολάβητο σημαίνει πως ο οποιοσδήποτε είτε θέλει είτε έχει ανάγκη
μπορεί να διαβεί ένα κατώφλι και να συζητήσει, να λάβει και να δώσει βοήθεια,
να βρει καταφύγιο, να προσφέρει, να οργανωθεί.
Σε πολλούς αυτά μπορεί να φαντάζουν σαν μεγάλα
λόγια κάποιων αναρχικών που απλά κάνουν τη νεανική τους τρέλα. Για μας, οι χώροι μας είναι
κομμάτια του πώς έχουμε επιλέξει να ζούμε καθημερινά και να αγωνιζόμαστε. Στο επίπεδο λοιπόν του αγώνα, αν μπορούμε να
κάνουμε αυτόν το διαχωρισμό, η κατάληψη είναι μια ζωντανή εστία αντίστασης,
αυτοοργάνωσης, αλληλεγγύης, διάδοσης του αναρχικού / αντιεξουσιαστικού περιεχόμενου
του αγώνα. Ένα εφαλτήριο να έρθουμε κοντά με άλλους και να δημιουργήσουμε
ευρύτερες διαδικασίες αγώνα, να πλουτίσουμε το μυαλό και τη σκέψη μας, να
πραγματώσουμε τις επιθυμίες μας.
Ζούμε σε έναν κόσμο γεμάτο φτώχια, βαρβαρότητα,
δυστυχία, θάνατο και αποκλεισμούς. Οι χώροι που δημιουργούμε στέκονται σαν
τοίχος απέναντί τους. Σήμερα, με δημόσια κτήρια να σαπίζουν, άστεγους να πληθαίνουν,
μπάτσους να υπάρχουν σε κάθε πλατεία και γειτονιά, να κοστολογείται μέχρι και ο
αέρας που αναπνέουμε, σήμερα λοιπόν, μέσα σε αυτόν τον αφόρητο κόσμο μισθωτής
σκλαβιάς, διανοητικής φτώχειας και διαμεσολάβησης κάθε κοινωνικής σχέσης από το
εμπόρευμα, προτάσσουμε την κατάληψη. Γιατί δε θέλουμε να πληρώνουμε για κάθε
πτυχή της ζωής μας, ούτε ορίζουμε τη ζωή
μας μέσω των υλικών αγαθών. Οι καταλήψεις είναι σημεία αναφοράς μέσα
στις γειτονιές, μέσα στον μητροπολιτικό ιστό, δίνουν την ευκαιρία μιας
επιθετικής επιλογής απέναντι σε αυτό το κολοσσιαίο κράτος που ορθώνεται μπροστά
μας. Απέναντι στον φαινομενικά ατέλειωτο ιστό της φυσικής και μη εξουσίας, μέσα
από την κατάληψη επιλέγουμε να αρνηθούμε. Να αρνηθούμε να πάρουμε άδεια για να
ζήσουμε. Τώρα, που τα ψευτοδιλήμματα μιας «χρυσής εποχής» καταρρέουν και ο
παλιός κόσμος του εθνικισμού, του φασισμού μαζί με το διάχυτο φιλοτομαρισμό και
την εξατομίκευση συνθέτουν ένα ασφυκτικό νέο πλαίσιο που καλούμαστε να
υπακούσουμε, σήμερα που όσα βάρβαρα μοιάζανε να ανήκουν σε ένα παρελθόν της
δυνητικά προοδευμένης ανθρωπότητας ξαναβγαίνουν στη επιφάνεια, σήμερα που ο
κόσμος έχει πάρει φωτιά είναι που και για μας σαν ανθρώπους και κίνημα είναι η
στιγμή των βαθύτερων και ποιοτικότερων επιλογών.
Η κατάληψη σαν μέσο
πάλης
Άλλωστε,
πέρα από εμάς, ως αναρχικοί / αντιεξουσιαστές, η κατάληψη στο επίπεδο του
κοινωνικού - ταξικού πολέμου είναι πάντα ένα εργαλείο στα χέρια των
καταπιεσμένων. Σε ένα πόλεμο που ολοένα και εντείνεται, που δε βρίσκει τέλος ή
αρχή, παρά μονάχα σημεία ισορροπίας, οι καταλήψεις απελευθερώνουν το χωροχρόνο
από τη ροή του καπιταλισμού, διακόπτουν και προσβάλλουν ευθεία την κανονικότητά
του, αυτήν της ροής εμπορευμάτων και ανθρώπων, επιτίθενται πάνω στην
ιδιοκτησία.
Στο ελλαδικό κοινωνικό - πολιτικό περιβάλλον η
έννοια και η πρακτική του να καταλάβεις κάτι, είτε ως σταθερή κατάσταση είτε
συμβολικά στο επίπεδο της διαμαρτυρίας είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη μέσα στις κοινωνικές
ομάδες και αυτό την καθιστά και επικίνδυνη. Βέβαια, μια μορφή από μόνη της δεν
είναι τίποτα δίχως περιεχόμενο ή καλύτερα δεν παύει να είναι καταναλώσιμη. Πέρα
όμως από αυτό, που χρήζει προσοχής και συστηματικής δουλειάς από τους ίδιους
τους αγωνιζόμενους, η δυνατότητα επιλογής, διάχυσης και οικειοποίησης των
πρακτικών αγώνα δημιουργεί ρωγμές στην κυριαρχία. Άλλωστε έχουμε δει πώς
αντιμετωπίζονται πλέον σε μοριακό επίπεδο μια πληθώρα πρακτικών αγώνα. Όταν
έχουν εμφανιστεί δυναμικές όπως η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, όπου οι
κατειλημμένοι χώροι λειτούργησαν ως
κόμβοι στη διατήρηση, τον πολλαπλασιασμό
και το βάθεμά της, δε θα πρέπει να μας κάνει εντύπωση η πολλαπλότητα
και η ένταση της καταστολής και του κυριαρχικού λόγου.
Ζώντας μέσα στη διαρκή κατάσταση εξαίρεσης, με το
κράτος να επεκτείνει ολοένα και περισσότερο την παρουσία του, με το καθεστώς
μηδενικής ανοχής να έχει διακηρυχθεί και τους περισσεύοντες και επικίνδυνους να
πρέπει να πεταχτούν εκτός του κάδρου, η επίθεση στον αναρχικό χώρο και τις
δομές του, οι κατασταλτικές επεμβάσεις σε κινήσεις αλληλεγγύης ή σε
κινητοποιήσεις σωματείων, ιδιαίτερα όταν γίνονται σε σημαίνοντα κτήρια και
διοικητικά κέντρα θέλουν να προλάβουν τη δυνατότητα να πάμε εμείς οι
καταπιεσμένοι ένα βήμα παραπέρα μέχρι την αντεπίθεση. Μέχρι την πλατιά, κοινή
πεποίθηση πως η ιδιοκτησία του χώρου, του χρόνου, των εργαλείων, της ίδιας της
ζωής είναι η ουσία αυτού του κόσμου. Και πως η απαλλοτρίωσή τους από τον
καπιταλισμό ήταν, είναι και θα είναι κομμάτι της δικής μας ιστορίας. Η κατάληψη
είναι ένα βήμα, ένα εργαλείο προς την ολική απελευθέρωσή τους και την
καταστροφή του σημερινού κόσμου.
Για
το Μαραγκοπούλειο
Στο Μαραγκοπούλειο προσπαθήσαμε όλα τα παραπάνω να
τα έχουμε σαν αφετηρία αλλά και διαδρομή στην καθημερινή μας πρακτική. Τόσο για
την καθημερινότητα όσο και για τις κινηματικές επιλογές. Κατ’ αρχήν, ερχόμενοι
μετά το Δεκέμβρη του 2008, όντας ετερόκλητοι άνθρωποι, αλλά με αρκετά κοντινή
κουλτούρα και επιθυμίες, επιλέξαμε να προωθήσουμε την κατάληψη, μια αναρχική
κατάληψη και πολιτικό στέκι, που σαν επιπλέον στοιχείο θεωρούμε πως έδωσε και
δίνει στην κινηματική εμπειρία και παρακαταθήκη. Οργανώσαμε την κατάληψη ώστε
να μπορεί να είναι λειτουργική / ανοιχτή στο κοινωνικό πεδίο. Πήραμε ένα άδειο,
ρημαγμένο κτήριο, το επισκευάσαμε με κόπο και το ανοίξαμε στη γειτονιά και την
πόλη. Εκεί μέσα φιλοξενήσαμε σταθερά αυτοοργανωμένη βιβλιοθήκη, κινηματικό βιβλιοπωλείο,
χαριστικό / ανταλλακτικό παζάρι, συλλογική κουζίνα και ανοιχτό καφενείο όλα με
τη λογική της επανοικειοποίησης του χώρου, χωρίς τη διαμεσολάβηση κανενός,
χωρίς εισόδους και εμπόρευμα, χωρίς άδειες και συμβούλια διοίκησης. Η κατάληψη
ήταν πάντα ανοιχτή στη γειτονιά και τους ανθρώπους της, προωθώντας την
αυτοοργάνωση στην καθημερινότητα, βγάζοντας λόγο, κάνοντας μοιράσματα, όντας
κομμάτι της καθημερινής ζωής της. Ένας χώρος πέρα από ρατσισμό, σεξισμό, ιεραρχία,
πέρα από διαχωρισμούς.
Στο επίπεδο της δικής μας λειτουργίας ως πολιτική
ομάδα έγιναν στο Μαραγκοπούλειο δεκάδες εκδηλώσεις, προβολές, συζητήσεις και
συνελεύσεις προωθώντας τη θέση, τα προτάγματα και τη δράση μας είτε μόνοι είτε
με άλλους συντρόφους. Συμμετείχαμε στη λαϊκή συνέλευση της γειτονιάς μας,
μιλήσαμε και πράξαμε για την αλληλεγγύη στους μετανάστες, τον αγώνα των
κατοίκων της Χαλκιδικής, το κίνημα NO TAV στην Ιταλία, τον αγώνα στη
Χαλυβουργία, για συλληφθέντες συντρόφους και πολιτικούς κρατούμενους, ενάντια
στο φασισμό, το ρατσισμό, την ομοφοβία, το σεξισμό, κάναμε προβολές, συζητήσαμε
και διερευνήσαμε την παρέμβασή μας και
τις απαντήσεις μέσα στους αγώνες, τις απεργίες, απέναντι στην καταστολή και την
επίθεση πάνω στις ζωές μας. Η κατάληψη ήταν μια εστία του κοινωνικού - ταξικού
πολέμου. Και ως τέτοια στοχοποιήθηκε από το κράτος και τους φασίστες, όντας σε
ένα έδαφος ανταγωνιστικό. Οι δύο εκκενώσεις της κατάληψης και οι συγκρούσεις
τόσο με μπάτσους όσο και με φασίστες γύρω από την κατάληψη είναι ενδεικτικές.
Η πρώτη εκκένωση του Μαραγκοπουλείου έγινε στις 28
Δεκέμβρη του 2010 με 9 συλληφθέντες συντρόφους (που ακόμη εκκρεμεί δικαστήριο
εις βάρος τους) και ανακαταλήφθηκε μετά από 3 ημέρες, την παραμονή της πρωτοχρονιάς.
Στην τελευταία επιχείρηση εκκένωσης, τα ξημερώματα της 5ης Αυγούστου
συνελήφθησαν 5 σύντροφοι που κατηγορούνται για απείθεια, ρευματοκλοπή,
διατάραξη οικιακής ειρήνης, οπλοκατοχή και διακεκριμένες φθορές και δικάζονται
την Τετάρτη 22/1/2014. Η κατάληψη, όπως και το Παράρτημα και το στέκι ΤΕΙ που
εκκενώθηκαν σε αυτήν την επιχείρηση, σφραγίστηκε μέσα και έξω με τούβλα και
τσιμέντο, σε ένα ξεκάθαρο συμβολισμό της εποχής που ζούμε και των κυριαρχικών
επιλογών. Ακόμη, απέναντι στους φασίστες, τουλάχιστον δύο φορές έγιναν μεγάλες
συγκρούσεις μπροστά και γύρω από την κατάληψη, με τους φασίστες να θέλουν να
κινηθούν απειλητικά απέναντί της. Και στις δύο περιπτώσεις η συνδρομή των
μπάτσων ήταν καταλυτική καθώς τους προστάτευαν και τους συνέδραμαν, ρίχνοντας
χημικά μέσα και γύρω από το Μαραγκοπούλειο, απωθώντας τους αντιφασίστες,
αφήνοντας στους φασίστες ανοιχτό το πεδίο να επιτεθούν παράλληλα με αυτούς στην
κατάληψη, εγκλωβίζοντας κόσμο μέσα στο Μαραγκοπούλειο και συλλαμβάνοντας
συντρόφους.
Η πίεση στην κατάληψη ήταν πάντα διαρκής μέχρι και
με επερωτήσεις στη βουλή, δημοσιεύματα στον τοπικό τύπο, ανακοινώσεις από τους
χρυσαυγίτες. Εμείς από τη μεριά μας, μέσα σε αυτές τις καταστάσεις, προωθήσαμε
τον αναρχικό / αντιεξουσιαστικό λόγο και
αγώνα, απαντώντας στα ζητήματα που έμπαιναν στο δημόσιο λόγο για την κατάληψη,
προστατεύοντας τις επιλογές μας και τα προτάγματά μας, αντιλαμβανόμενοι το βάρος
της εποχής που ζούμε. Για 2,5 χρόνια δράσαμε μέσα στη γειτονιά, συναντηθήκαμε,
παλέψαμε, συγκρουστήκαμε, προωθήσαμε καινούρια σημεία στο λόγο και τη δράση,
ζήσαμε συλλογικά, παρεμβήκαμε στους αγώνες, φτιάξαμε, υλικά και μη, ένα
ανταγωνιστικό σημείο μέσα στην επιβαλλόμενη κοινωνική έρημο. Οι μάχες που δόθηκαν μας έφεραν αντιμέτωπους με
μια νέα εποχή στην οποία καλούμαστε να σηκώσουμε κι άλλο τον πήχη του αγώνα.
Η επίθεση στις
καταλήψεις – ο ρόλος τους στις σημερινές συνθήκες
Η μεταδεκεμβριανή
επίθεση της κυριαρχίας έβαλε εξαρχής στο στόχαστρο τις καταλήψεις, τους αυτοδιαχειριζόμενους
χώρους, τις κοινωνικές δομές που χρόνια ολόκληρα χτίζονταν και που τώρα
περισσότερο από ποτέ καλούνται να
υπερασπιστούν τον εαυτό τους, το περιεχόμενό τους, να πολλαπλασιαστούν, να
βρουν τη σύνδεσή τους και τη λειτουργία
τους μέσα στη ραχοκοκαλιά του κινήματος. Η επίθεση πάνω στις ζωές μας πρέπει να περάσει και πάνω από το τσάκισμα των
αντιστάσεων. Και για να είμαστε ξεκάθαροι, για μας αυτό δεν είναι ένα κενό επιχείρημα ή μια διαπίστωση. Αντιστάσεις
εννοούμε τη ριζοσπαστική δράση και λόγο. Στόχος σε πρώτο βαθμό είναι εκείνοι οι
χώροι και άνθρωποι που κινούνται σε αυτήν την κατεύθυνση. Εδώ στο ελλαδικό
παράδειγμα, από μεριάς αναρχικού /
αντιεξουσιαστικού χώρου, το αδιαμεσολάβητο, αυτοοργανωμένο και δυναμικό
συστατικό του αγώνα είναι πολύ πλούσιο
και γι’ αυτό πρέπει και να τσακιστεί. Με λίγα λόγια (και αυτό ισχύει και για
μας) πρέπει να αναστοχαζόμαστε και να
ενδυναμώνουμε τα μέσα πάλης και τα περιεχόμενα στην κατεύθυνση της όξυνσης
της πάλης απέναντι σε κράτος και
κεφάλαιο. Ακόμη, να διατηρούμε το ακέραιο του χαρακτήρα μας μέσα στους αγώνες είτε
είναι μαζικοί και κοινωνικοί είτε προκύπτουν από εμάς. Τα αναχώματα μπαίνουν
κατά αυτόν τον τρόπο και όχι αφήνοντας
έδαφος στην αποπολιτικοποίηση, την εκτόνωση και τον αχταρμά των επιχειρημάτων
και δράσεων στον οποίο οδηγείται η
κοινωνική δυναμική. Αυτό το αναφέρουμε για να μιλήσουμε εκ νέου για την
κατάληψη στο τώρα και μέσα στις παρούσες
κοινωνικές συνθήκες.
Σήμερα λοιπόν, όσο ποτέ
άλλοτε, καλούμαστε να προωθήσουμε τη ριζοσπαστική, επαναστατική δράση. Η κατάληψη απαλλοτριώνει από τον εχθρό και αυτό
πρέπει να γίνει πλατιά, μαζική πρακτική. Όχι για την ατομική καβάτζα μα ξεκάθαρα ως στοιχείο επιθετικής
στάσης απέναντι στη λεηλασία των ανθρώπων και του περιβάλλοντος. Από την καθημερινή αναπαραγωγή
μας, να περάσουμε στην απαλλοτρίωση των βασικών αγαθών επιβίωσης, κτηρίων για στέγαση, χρόνου για
ψυχαγωγία. Το ρεύμα, το νερό, η τροφή, η στέγη εκλείπουν καθημερινά και είναι
εκκωφαντική αυτή η σιωπή που απειλεί να περιβάλλει τον καθημερινό θάνατο
χιλιάδων ανθρώπων.
Να καταλάβουμε τα πάντα.
Να τα λειτουργήσουμε εμείς, όλοι, σύμφωνα με τις ανάγκες μας, σύμφωνα με έναν κόσμο που προωθεί το σεβασμό και την
αλληλεγγύη, απέναντι σε αυτό το θανατηφόρο κοινωνικό σύστημα που λέγεται καπιταλισμός. Να φτιάξουμε παλιά
κτήρια, να πάρουμε νοσοκομεία, να δημιουργήσουμε κοινωνικές - ταξικές δομές
συμμετοχής και βοήθειας. Χωρίς ειδικούς, αλλά με γνώστες. Χωρίς ιεραρχία, αλλά
με σχέδιο. Χωρίς εξουσία, αλλά με
συμφωνία. Αυτός ο κόσμος μας καλεί να ζήσουμε τη ζωή μέσα στο βούρκο της
φτώχειας, των ψυχολογικών προβλημάτων,
της ανέχειας, του ρατσισμού, του φασισμού, της μισαλλοδοξίας. Είναι ένας
κόσμος γεμάτος θρησκείες και δόγματα,
ένας κόσμος ανελεύθερος. Καλούμαστε να τον ξηλώσουμε, τόσο από μέσα μας όσο και από γύρω μας. Να καταλάβουμε λοιπόν
τα πάντα, μιας και όλα μας ανήκουν. Μιας και η μόνη μας ελπίδα, δύναμη και ορμή είναι τα δικά μας μυαλά και
τα δικά μας σώματα.
Πέρασμα, συλλογικό
εγχείρημα λόγου και δράσης
perasma.espiv.net
κείμενο τηςvilla amalias (7/8/2013) για τις εκκενώσεις των κατηλήψεων στην Πάτρα
Μέσα στην επίθεση που τους επιτρέπει η σημερινή κοινωνική αφασία στριμώχνουν τη γάτα στη γωνία…
Τη Δευτέρα 5 Αυγούστου 2013 αυτή η κοινωνία ξύπνησε φτωχότερη. Το κράτος συνεχίζει την κατασταλτική του επίθεση ενάντια σε χώρους απελευθερωμένους από τον κόσμο του αγώνα, αυτήν τη φορά στην Πάτρα.
Τη Δευτέρα 5 Αυγούστου 2013 τα όργανα του κράτους εισέβαλαν συντονισμένα στις καταλήψεις Μαραγκοπουλείου, Παραρτήματος και ΤΕΙ Πατρών (Νικολάου Γύζη 33), τις εκκένωσαν και συνέλαβαν 5 άτομα, που βρίσκονταν εντός του Μαραγκοπουλείου, ενώ προσήγαγαν αρκετούς ακόμη αλληλέγγυους, που προσέγγιζαν τις καταλήψεις. Εν συνεχεία προχώρησαν άμεσα στο χτίσιμο και σφράγισμα των κτηρίων.
Και οι 3 καταλήψεις βρέθηκαν στο στόχαστρο, λόγω συγκεκριμένων κοινών χαρακτηριστικών: αυτοοργανωμένη και αντιιεραρχική δομή, αυτοδιαχείρηση λειτουργιών, αντιεξουσιαστική λογική, έντονη αντιφασιστική παρουσία, δράση για την ανατροπή του υπάρχοντος και του σάπιου συστήματος. Και οι 3 καταλήψεις, ως κομμάτι του κοινωνικού ιστού της Πάτρας, αποτελούσαν ριζώματα αντίστασης απέναντι στην επίθεση της εξουσίας στους από κάτω αυτού του κόσμου. Ειδικότερα, και χωρίς διάθεση απόδοσης υπεραξίας του Παραρτήματος, μιας και οι άνθρωποι που πέρασαν και λειτουργούσαν εντός του ανήκουν και στα άλλα δυο εγχειρήματα, το Παράρτημα υπήρξε σημείο αφετηρίας, δράσης και αγώνα ενδεικτικά για το νοέμβρη του 73, για τη δολοφονία Καλτεζά, για τη δολοφονία Τεμπονέρα, για το κλείσιμο των εργοστασίων τη δεκαετία του 90, για την απεργία πείνας των 7 συλληφθέντων της Θεσ/νίκης το 2003, για το Δεκέμβρη του 2008, ενώ φιλοξένησε και το 1ο πανελλήνιο συνέδριο αναρχικών το 1986. Έτσι το σφράγισμα των καταλήψεων Παραρτήματος, του Μαραγκοπουλείου και του ΤΕΙ (Ν.Γύζη) αποτελεί κομμάτι της συνεχούς προσπάθειας του κράτους να σβήσει τις μνήμες και τα σημεία αναφοράς του αγώνα, με σκοπό να δημιουργήσει για ακόμη μία φορά το καλούπι εκείνο, που θα χρειαστεί για να μπει και αυτή η κοινωνία στο γύψο.
Δε χρειάζονται πλέον επικοινωνιακά προσχήματα, τύπου επανάκτησης κτηρίων από τους «ιδιοκτήτες» τους και δήθεν ανώνυμων καταγγελιών, για να προχωρήσει ο σχεδιασμός του ελληνικού φασιστικού κράτους στις εκκενώσεις χώρων, που στεγάζουν εγχειρήματα με σαφή αντιθετικά και εχθρικά χαρακτηριστικά προς αυτό και τα λοιπά φασιστοειδή. Το πρόσχημα, για το φιλοθεάμον και υποψήφιο κοινό ψηφοφόρων, έχει δημιουργηθεί από δήθεν τρεμάμενες φωνές αγανακτισμένων κατοίκων, από φασιστικές φαμφάρες, εντός και εκτός της βουλής, από τα παπαγαλάκια των μμε που υπερασπίζονται τα συμφέροντα τους και προπαγανδίζουν τη ρητορική του κράτους για τους «κακούς και μπάχαλους αναρχικούς», που θα καταστρέψουν τους πάντες και τα πάντα στο πέρασμά τους και από τις εξαγγελίες της κυβέρνησης για καταπολέμηση των «άκρων».
θα πρέπει να είναι ξεκάθαρο σε όλους μας ότι η αιτία της καταστολής όλων αυτών των εγχειρημάτων, είναι η πάταξη του αντίπαλου δέους σε κράτος, παρακράτος και φασίστες. Η φίμωση εκείνων των φωνών που ζητούν να μην αφεθούμε και να βυθιστούμε στην αφασία και στη συναίνεση, που προσπαθεί να μας επιβληθεί, να μην υποταχτούμε σε κεφάλαιο και κράτος, να μην τους αφήσουμε να προχωρήσουν αλώβητοι στον πόλεμο που μας κήρυξαν, να μην ξεπουληθούμε για ένα πινάκιο φακής, αλλά όλοι μαζί να παλέψουμε κοινωνικο-ταξικά και να δημιουργήσουμε έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας.
Δεν πρέπει να υπάρξει καμία κοινωνική συναίνεση και αποδοχή της καταστολής σε κανένα πεδίο. Γιατί όπως έχουν γράψει και οι πατρινοί παλαιότερα:
ωρέ μινάρα εσύ είσαι ο στόχος.
Και έτσι είναι. Στα εργασιακά κάτεργα και την καταπάτηση εργασιακών κεκτημένων, στην οικονομική απομύζηση, στις επιτάξεις, στις απολύσεις, στη βίαιη καταστολή κινητοποιήσεων, στην ανεργία, στο ρατσισμό και τον κοινωνικό κανιβαλισμό, στην απαγορευτική πρόσβαση σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, εμείς είμαστε ο στόχος. Και η ερώτηση αναπόφευκτα είναι μία: ποιος είναι πραγματικά ο εχθρός για την κοινωνία;
Από το αποτέλεσμα μιας μάχης δε μπορεί να προβλεφτεί
και να σηματοδοτηθεί το τέλος ενός πολέμου.
Οι ιδέες μας δε μπορούν να τσιμεντωθούν και να σφραγιστούν.
Ο αγώνας μας και η δράση μας δεν πρόκειται να σταματήσει.
Η αλληλεγγύη και η παρουσία μας είναι δεδομένη και αδιαμφισβήτητη.
ΟΙ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ
ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ
…Η γάτα οφείλει να μαζέψει τις δυνάμεις της και να τους βγάλει τα μάτια.
