Στις 20/12/12 εκκενώθηκε από την αστυνομία η κατάληψη Villa Amalias
Επί 23 χρόνια το κτήριο στη συμβολή των οδών Αχαρνών και Χέυδεν, στέγασε αρκετούς ανθρώπους, την ουτοπία, τη δημιουργικότητα, το μεράκι πολλών ακόμα. Υπήρξε μέσα στα χρόνια, σημείο συνάντησης για πολυάριθμους νέους από την πόλη, την επαρχία, συντρόφους από όλο τον κόσμο. Για όσους τη ζήσαμε λίγο περισσότερο, ήταν και οι αστυνομικές εισβολές, οι δίκες, οι εμπρησμοί, οι ατέλειωτες εργασίες συντήρησης και αποκατάστασης του κτηρίου, τα θεατρικά, τα πάρτι και οι punk συναυλίες, οι περιφρουρήσεις και το ξύλο στους φασίστες.
Στα χρόνια της ταξικής επίθεσης που λέμε κρίση, επικράτησε στην πολιτική ένας κανιβαλισμός , με κοινωνικές ομάδες να στοχοποιούνται διαδοχικά. Τη μία οι τυροπιτάδες που δεν κόβανε αποδείξεις, ήταν υπαίτιοι για το δημόσιο χρέος και όχι οι εφοπλιστές και η εκκλησία που απαλλάσσονται από φόρους. Την άλλη οι μετανάστες και οι οροθετικές ήταν υγειονομική βόμβα και όχι το κλείσιμο των νοσοκομείων, οι ελλείψεις προσωπικού και φαρμάκων. Τα εργατικά δικαιώματα και κατακτήσεις χαρακτηρίστηκαν καταχρηστικά και περικόπτονται συστηματικά. Η επίθεση στα χαμηλά εισοδήματα, έφερε πολύ κόσμο στα όρια της απόγνωσης. Η λαϊκή δυσαρέσκεια, όποτε εκφράστηκε μαζικά, χτυπήθηκε ανελέητα. Ο κόσμος οδηγήθηκε στην ανάθεση, διαψεύστηκε, απογοητεύτηκε και τώρα τα υπομένει όλα αδιαμαρτύρητα.
Όταν τη διαχείριση αυτής της πολιτικής ανέλαβε το τσούρμο των ακροδεξιών του Σαμαρά, ψαρεύοντας ψήφους από δεξιότερα, ήρθε και η σειρά των καταλήψεων.
Οι καταλήψεις είναι επιθέσεις του κόσμου του αγώνα που εδαφικοποιούνται. Είναι οργανωμένες συλλογικά, δοκιμάζουν ιδέες, ανάγκες και επιθυμίες στην πράξη. Περιγελούν την πρέπουσα ηθική, κοινωνούν αντίθετες στις κυρίαρχες, αξίες, περιφρονούν την αγία ιδιοκτησία . Είναι λογικό να βρίσκονται στο στόχαστρο κράτους και παρακράτους. Στην ακροδεξιά ρητορική η Villa Amalias αποτελούσε, όπως είπε κι ο υπουργός, το αρχηγείο της ανομίας. Εκκενώθηκε με τη μέθοδο της ανώνυμης καταγγελίας, παρόλο που τα ευρήματα της αστυνομικής έρευνας ήταν γελοία (άδεια μπουκάλια μπύρας και δυο λίτρα πετρέλαιο θέρμανσης). Για τους δημοσιογράφους όμως, ετοιμαζόμασταν, σα το χριστό στο γάμο, να ετοιμάσουμε εκατοντάδες μολότωφ και να κάψουμε την Αθήνα, ήμασταν πρεζόνια και άλλα γραφικά. Η αλληλεγγύη αντιστάθηκε στη γελοιότητα, με ποικίλες παρεμβάσεις εντός και εκτός της χώρας.
Σε αυτό το κλίμα 92 σύντροφοι/ισσες, από καταλήψεις, συλλογικότητες και άτομα, στις 9-1-13, μπήκαμε για τελευταία φορά στο σπίτι. Περάσαμε την ισχυρή αστυνομική δύναμη που φρουρούσε το κτήριο χωρίς να ανοίξει μύτη. Ζήσαμε ένα υπέροχο ξημέρωμα, με τους μπάτσους να λυσσάνε στις κλειδωμένες πόρτες κι εμάς να γελάμε με το χουνέρι που τους κάναμε. Το ίδιο έγινε και έξω. Τα παπαγαλάκια των πρωινάδικων μας έβριζαν, αλλά πολλοί τηλεθεατές έσκασαν ένα χαμόγελο. Μετά από τόση υποτίμηση και βία που είχαμε όλοι υποστεί, κάποιοι καταφέραμε να τους την κάνουμε . Πολλοί μεγαλόσχημοι ξύπνησαν στραβά εκείνο το πρωί και για επίδειξη δύναμης, εκκένωσαν μαζί με τη βίλα, την κατάληψη Σκαραμαγκά και την κατάληψη αλληλεγγύης στα γραφεία της κυβερνώσας δημάρ. Το κίνημα της αλληλεγγύης, με όλα αυτά δυνάμωσε και οργάνωσε μια πρωτοφανή σε όγκο και παλμό πορεία, από την οποία δυστυχώς απουσιάσαμε, μια και ήμασταν ακόμα κρατούμενοι. Μείναμε με ένα χαμόγελο και δυο χαμένες καταλήψεις του κέντρου.
Οδηγηθήκαμε στη δικαιοσύνη που συντονισμένη στην περιρρέουσα κυβερνητική ατμόσφαιρα, μας απέδωσε κατηγορίες. Με την ασάφεια την ανομίας, δηλαδή όσων αμφισβητούν το νόμο χωρίς απαραίτητα να τον παραβαίνουν, που δικαιολόγησε την πρώτη εκκένωση, κατηγορηθήκαμε για διατάραξη κοινής ειρήνης και απείθεια. Αν δικονομικά δε στέκουν, δεν έχει και πολλή σημασία. Άλλωστε είναι επιδίωξή μας να διαταράσσουμε την ειρήνη, όταν επιβάλλεται με την απειλή της κρατικής βίας και είναι στη φύση μας η απείθεια. Από τότε παραμένουμε δέσμιοι περιοριστικών όρων, παράτυπα μετά την κατάργηση του κουκουλονόμου και την μετατροπή του κακουργήματος σε πλημμέλημα. Στις 16- 6-16 δικαζόμαστε στα δικαστήρια της οδού Ευελπίδων.
Είναι πολλά αυτά που έχουμε χάσει τα τελευταία χρόνια, με την επέλαση του κεφαλαίου. Ενέργειες σαν αυτή της 9-1-13, είναι μια στάλα άμμος στα γρανάζια, στιγμές που δίνουν αισιοδοξία, μέχρι να κάνουμε τους κόπους και να βρούμε τους τρόπους για την ταξική αντεπίθεση. Τότε όλο και κάποιοι θα βρουν κέφι, δύναμη και υπομονή να ξαναστήσουν ένα <μεγάλο σπίτι>.
Villa Amalias
----------------------------------------------------------
Οι καταλήψεις είναι οδοφράγματα απέναντι στον πολιτισμό της εξουσίας, της εκμετάλλευσης και την επέλαση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού.
Είναι ορμητήρια αγώνα και εργαστήρια αυτοοργάνωσης, πολιτικής ζύμωσης και αλληλοβοήθειας. Αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι των κοινωνικών και ταξικών αγώνων και είναι σημεία επικοινωνίας για τους αντιστεκόμενους και τους καταπιεσμένους. Η κατάληψη villa amalias στα 23 χρόνια του ταξιδιού της αποτέλεσε σημείο αναφοράς για το αντιφασιστικό/αναρχικό/αντιεξουσιαστικό κίνημα.
Το Δεκέμβρη του 2012 στο πλαίσιο ενός ακροδεξιού και αντιεξεγερτικού παραληρήματος το κράτος στοχοποιεί τις καταλήψεις ως εστίες ανομίας και εκκενώνει κάποιες από αυτές. Στις 20/12 το κράτος προχωράει στην εκκένωση της κατάληψης Villa Amalias. Στις 9/1/13 το πρωί 92 σύντροφοι και συντρόφισσες κινούμενοι συλλογικά και αποφασιστικά ανακαταλάβαμε το κτίριο της villas, στέλνοντας ένα μήνυμα αντίστασης και αλληλεγγύης, απέναντι στην επέλαση της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Μετά από μερικές ώρες ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας εισβάλλουν στο κτήριο και συλλαμβάνουν τους 93 αγωνιστές-στριες
Στις 16 Ιούνη δικαζόμαστε για την κίνηση της ανακατάληψης της villa amalias και δηλώνουμε οτι διαταράξαμε την πολεμική ειρήνη του καθεστώτος και παραμείναμε απείθαρχοι/-ες απέναντι στη συνθήκη έκτακτης ανάγκης και τις εξουσιαστικές επιταγές για εξατομίκευση και υποταγή.
Στο έγκλημα του αγώνα για ένα κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης, ελευθερίαςδηλώνουμε συνειδητά συνένοχοι/-ες
ΔΙΚΗ: Πέμπτη 16 Ιουνίου 2016, 9πμ Δικαστήρια Ευελπίδων, κτήριο 8
Σύντροφοι-συντρόφισσες που συμμετείχαμε στην ανακατάληψη της Villa Amalias
-----------------------------------------
Αλληλεγγύη στους 92 διωκόμενους συντρόφους/ισσες για την ανακατάληψη της Villa Amalias
- Δίκη: 16 Ιουνίου 2016, 9 π.μ., δικαστήρια Ευελπίδων -
«Η διαρκώς κλιμακούμενη επίθεση των κυρίαρχων πάνω στα στοιχειώδη δικαιώματα και τους όρους ζωής των από κάτω της κοινωνίας συνοδεύεται από την αντίστοιχη όξυνση και κλιμάκωση της κρατικής και παρακρατικής καταστολής των αντιστάσεων. Και ιδιαίτερα εκείνων των αντιστάσεων που δεν ελέγχονται και δεν περιορίζονται από τους θεσμούς, τους φορείς και τους παράγοντες του συστήματος, αλλά εκδηλώνονται ακηδεμόνευτα, επιχειρώντας το πέρασμα από την αυθόρμητη διαμαρτυρία και αγανάκτηση των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων ανθρώπων στη συνειδητή εξέγερση και την κοινωνική επανάσταση ως μοναδική απάντηση-διέξοδο στην κρίση του συστήματος και την επίθεση της άρχουσας τάξης. Οι καταλήψεις και γενικότερα οι αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι είναι συγκεκριμένο κομμάτι αυτής της συνειδητής και αυτοοργανωμένης αντίστασης, και έχουν διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη και την εξέλιξη των ευρύτερων κοινωνικών αγώνων τις τελευταίες δεκαετίες. Για αυτό και βρίσκονταν πάντα στο στόχαστρο της κρατικής καταστολής και των παρακρατικών συμμοριών». ΛΚ 37, Γενάρης 2012
«Η προσπάθεια για να τσακίσουν με τη βία, το φόβο και το ψέμα τις εστίες αγώνα που αποτελούν οι καταλήψεις απέτυχε οικτρά. Η ανακατάληψη της φρουρούμενης από τα ΜΑΤ Villa Amalias σήμερα το πρωί στις 7.30 από δεκάδες αγωνιστές και αγωνίστριες, κατεξευτέλισε την κρατική καταστολή. Τα αδέρφια μας που ανακατέλαβαν τη Villa Amalias και κατέλαβαν τα κεντρικά γραφεία της ΔΗΜΑΡ έστειλαν ηχηρά μηνύματα σε πολλές κατευθύνσεις: στο κράτος ότι ματαιοπονεί αν ελπίζει ότι θα υποτάξει τις κοινωνικές αντιστάσεις και σε όλους τους αγωνιζόμενους ανθρώπους, εργαζόμενους, άνεργους, νεολαίους ότι τίποτα δεν είναι μη αντιμετωπίσιμο εκεί που υπάρχει το δίκιο και η βούληση του αγώνα και ότι ο εχθρός, όσο ισχυρός και αν φαίνεται, δεν είναι ανίκητος».ΛΚ37, 9 Γενάρη 2013
Οι καταλήψεις, ως αναπόσπαστο κομμάτι των αυτοοργανωμένων κοινωνικών και ταξικών αγώνων αλλά και ως ορατά σημεία αναφοράς του αναχικού/αντιεξουσιαστικού κινήματος, αποτέλεσαν έναν από τους κυριότερους στόχους της αντιεξεγερτικής εκστρατείας του κράτους. Η παραγγελία που εξέδωσε μετά την κοινωνική εξέγερση του Δεκέμβρη του '08 ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Γ. Σανιδάς για την καταστολή και εκκένωση των κατειλημμένων χώρων πανελλαδικά εξέφραζε τον πυρήνα της κρατικής πολιτικής με στόχο την εξουδετέρωση των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων, ως βασική προτεραιότητα για την ανεμπόδιστη συνέχιση και επίταση της κρατικής και καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης.
Αυτή είναι η ευρύτερη συνθήκη μέσα στην οποία χτυπιούνται και εκκενώνονται από κατασταλτικές δυνάμεις από το καλοκαίρι του 2011 κατειλημμένοι χώροι αγώνα σε όλη την επικράτεια. Το χειμώνα του 2012-13 το κράτος κλιμάκωσε την επίθεσή του με τις εισβολές και εκκενώσεις της κατάληψης Villa Amalias το Δεκέμβρη του 2012 και της κατάληψης Πατησίων & Σκαραμαγκά το Γενάρη του 2013, ενώ στις 15 Γενάρη του 2013 ειδικές κατασταλτικές μονάδες εισβάλουν στην κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37.
Απέναντι σε αυτή την γιγαντιαία αστυνομική και κατασταλτική επιχείρηση αναπτύχθηκε ένα πλήθος πρωτοβουλιών και κινήσεων αντίστασης και αλληλεγγύης στις καταλήψεις από πολιτικές, ταξικές, κοινωνικές αυτοοργανωμένες δομές και συλλογικότητες. Κορυφαία στιγμή αυτών των κινητοποιήσεων αποτέλεσε η πορεία αλληλεγγύης στις καταλήψεις στις 12 Γενάρη του 2013, όπου συμμετείχαν περισσότεροι από δέκα χιλιάδες διαδηλωτές, η οποία ανάδειξε πως η κινηματική συνάντηση και σύνδεση των αντιστάσεων μπορούν να δημιουργήσουν ένα πλατύ μέτωπο αγώνα απέναντι στους κρατικούς σχεδιασμούς. Η απόλυτα επιτυχημένη αιφνιδιαστική κίνηση ανακατάληψης της φρουρούμενης από τα ΜΑΤ Villa Amalias το πρωί της 9ης Γενάρη από 93 συντρόφους και συντρόφισσες έστειλε ένα ηχηρό μήνυμα. Η μαχητική αυτή πρωτοβουλία έκανε ξεκάθαρο στο κράτος πως οι καταλήψεις δεν παραδίνονται, και ταυτόχρονα ενέπνευσε και ενθάρρυνε τους αντιστεκόμενους.
Η δίκη των 92 διωκόμενων συντρόφων/ισσών για την ανακατάληψη της Villa Amalias, που έχει οριστεί για της 16 Ιουνίου 2016, αποτελεί ένα ακόμα πεδίο αγώνα για την πολιτική και κοινωνική υπεράσπιση των καταλήψεων και συνολικά των αυοοτοργανωμένων κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων που συνεχίζουν να βρίσκονται στο στόχαστρο της κρατικής και παρακρατικής τρομοκρατίας. Άλλωστε, οι πάγιες στοχεύσεις του κράτους και των αφεντικών απέναντι συνολικά στους αγωνιζόμενους συναντιούνται σήμερα με τις επιλογές μιας κυβέρνησης που παρουσιάζεται ως «δικαίωση» αγώνων που προηγήθηκαν, επιχειρώντας την εξουδετέρωση των αντιστάσεων μέσα από την καπήλευση, την αφομοίωση και την ενσωμάτωσή τους, καθώς και με την εχθρότητά της απέναντι σε όσους εξακολουθούν να αγωνίζονται από τα κάτω ενάντια στη λεηλασία της ζωής τους.
Η δίκη για την ανακατάληψη της Villa Amalias αποτελεί επίσης σημείο της αντιπαράθεσης με το ειδικό κατασταλτικό οπλοστάσιο του κράτους. Κατά τη διάρκεια της απεργίας πείνας των πολιτικών κρατούμενων την άνοιξη του 2015 ενάντια σε αυτό το κατασταλτικό οπλοστάσιο, πολλοί από τους συντρόφους/ισσες που διώκονται και για την ανακατάληψη της Villa Amalias προχώρησαν σε δημόσιες δηλώσεις πολιτικής ανυπακοής ενάντια στον κουκουλονόμο και στο ειδικό καθεστώς ομηρίας στο οποίο βρίσκονται εξαιτίας της παραπομπής τους για κακούργημα με βάση τον νόμο «για την τέλεση πράξεων με καλυμμένα χαρακτηριστικά», αρνούμενοι να δηλώνουν παρουσία στα αστυνομικά τμήματα, όπως ορίζει ο περιοριστικός όρος που τους έχει επιβληθεί αντί της προφυλάκισής τους. Όσον αφορά τον κουκουλονόμο, καταργήθηκαν οι περισσότερες διατάξεις του, πράγμα που κερδήθηκε χάρη στον αγώνα μέσα και έξω από τις φυλακές, μέρος του οποίου αποτελεί και η κίνηση πολιτικής ανυπακοής. Ωστόσο, οι περιοριστικοί όροι που έχουν επιβληθεί σε όσους διώχθηκαν με τον καταργημένο πλέον κουκουλονόμο εξακολουθούν να ισχύουν όσο παραμένουν υπόδικοι, με αποτέλεσμα να παρατείνεται και να λειτουργεί εκβιαστικά πάνω τους αυτή η εκδικητική και ιδιότυπη μορφή ομηρίας.
Από την πλευρά μας, ως καταληψίες της Λέλας Καραγιάννη 37, συνεχίζουμε να υπερασπιζόμαστε τις αυτοοργανωμένες κινηματικές δομές ενάντια στις επιθέσεις του κράτους, των φασιστών και των μαφιών, έχοντας την αντίληψη πως όταν ένας χώρος αγώνα χτυπιέται τότε πλήττονται συνολικά οι αντιστάσεις των από τα κάτω και πως η υπεράσπιση των χώρων μας είναι αναπόσπαστο κομμάτι των ευρύτερων πολιτικών, κοινωνικών και ταξικών αγώνων που αναπτύσσονται ενάντια στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα. Εκφράζουμε την αμέριστη αλληλεγγύη μας στους 92 διωκόμενους συντρόφους/ισσες για την ανακατάληψη της Villa Amalias, όπως και σε όλες τις καταλήψεις, τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους και τους αυτοοργανωμένους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες.
ΜΑΧΗΤΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ
– ΤΑΞΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
Σύντροφοι από την ΛΚ37 που συμμετείχαν στην ανακατάληψη της Villa Amalias
Κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37
8 Ιούνη '16
