κειμένο της κατάληψης ενάντια στο σύγχρονο απαρτχάιντ

το απαρτχάιντ είναι εδώ!

«Φεύγοντας μακριά από το θάνατο, όμως αφήνοντας πίσω τη ζωή μας. Φεύγοντας από το παρελθόν μας, όμως αφήνοντας πίσω το μέλλον…Μπροστά μας όμως το μηδέν ούτε καν ο χρόνος. Τρέχοντας προς το άδειο, το κενό, χωρίς χρόνο. Κάπου μέσα στο μυαλό και την καρδιά, στο κρυμμένο βάθος της ψυχής μας, νιώσαμε πως η φυγή αυτή ήταν ακόμα πιο φρικιαστική απ’ το να μείνουμε εκεί που ζούσαμε. Από τώρα όπου κι αν πάμε θα είμαστε ξένοι, θα είμαστε φιλοξενούμενοι, θα είμαστε περιπλανώμενοι σε ξένο τόπο.»

Ρ.Χουσεϊνού.

Φεύγοντας από το Αγκντάμ, Αζερμπαϊντζάν, 5/1993

Η εφαρμογή του δόγματος της μηδενικής ανοχής εναντίον των μεταναστών και των προσφύγων, οι εξαγγελίες για τη δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης, οι καθημερινές εκκαθαριστικές επιχειρήσεις και η αστυνομοκρατία στο κέντρο και τις συνοικίες της Αθήνας, το αδιάκοπο σαφάρι στα νερά του Αιγαίου και τα χερσαία σύνορα της χώρας, οι θάνατοι, τα βασανιστήρια, οι βιασμοί, οι ξυλοδαρμοί, οι εγκλεισμοί και οι απελάσεις των κολασμένων αυτού του κόσμου. H αδιάκοπη ρατσιστική προπαγάνδα των μμε, ο πλαστός διαχωρισμός ανάμεσα στους καλούς-παλιούς-«νόμιμους»-βαλκάνιους μετανάστες και τους κακούς-«παράνομους»-μουσουλμάνους πρόσφυγες. O μεταμοντέρνος φασισμός του Καρατζαφέρη και των μπουμπουκιών του, που τόση πέραση είχε στις πρόσφατες ευρωεκλογές, οι μισάνθρωποι νοικοκυραίοι ρατσιστές, οι λασπολόγοι συμπλεγματικοί έφεδροι και οι υστερικές κυράτσες του Αγ. Παντελεήμονα που, μαζί με τους παρακρατικούς νεοναζί της Χρυσής Αυγής και με την κάλυψη των μπάτσων, πραγματώνουν πολλές μικρές νύχτες των κρυστάλλων. Το κατηλειμμένο Εφετείο όπου έχουν βρει στέγη –υπό αντίξοες συνθήκες- πρόσφυγες και μετανάστες και το οποίο βρίσκεται στο διαρκές στόχαστρο των μπάτσων και των φασιστών. Το αίσχος της Πέτρου Ράλλη όπου εκατοντάδες πρόσφυγες -περιμένοντας στην ουρά για ένα άσυλο το οποίο ποτέ δε θα πάρουν- ξυλοκοπούνται και δολοφονούνται από τους ένστολους φρουρούς της ελληνικής δημοκρατίας. Οι παρακρατικές φασιστικές επιθέσεις εναντίον πακιστανών εργατών στη Νέα Ιωνία, τη Λαμπρινή, τον Περισσό, το Αιγάλεω, το Ρέντη και άλλες συνοικίες της πόλης, οι τσιφλικάδες φραουλοπαραγωγοί της Μανωλάδας Ηλείας, που προσομοιάζουν όλο και περισσότερο στην κου-κλουξ-κλαν και θεωρούν ότι τους ανήκει η ζωή και ο θάνατος των ασιατών δουλοπάροικών τους…

Αυτές είναι μόνο μερικές από τις ψηφίδες ενός μωσαϊκού που μαρτυράνε το αυτονόητο: το απαρτχάιντ είναι εδώ!

Το ελληνικό κράτος, σα φρουρός στο παραμεθόριο φυλάκιο της Ευρώπης-φρούριο αναλαμβάνει τη βρώμικη δουλειά, εναρμονιζόμενο με τους εταίρους του, χωρίς φυσικά να ξεχνάει να απαιτήσει περισσότερη υλικοτεχνική υποστήριξη, δηλαδή περισσότερα φράγκα. Στους καιρούς της κρίσης τα πλεονάζοντα φτηνά εργατικά χέρια δεν είναι πλέον απαραίτητα. Οι σημασίες των λέξεων παραποιούνται και έτσι οι κυνηγημένοι πρόσφυγες, οι υποτιμημένοι μετανάστες εργάτες βαφτίζονται λαθραίοι και εγκληματίες. Έτσι το ανθρωποκυνηγητό (έχοντας αποσπάσει την απαραίτητη κοινωνική συναίνεση) μπορεί να διεξάγεται φανερά και όχι μουλωχτά, φωναχτά και όχι συγκαλυμμένα. Τα θηράματα αυτού του ανθρωποκυνηγητού είναι κατά κύριο λόγο οι πρόσφυγές από την κεντρική Ασία, από το Αφγανιστάν, το Πακιστάν αλλά και από το Μπαγκλαντές, το Ιράκ και αλλού. Άνθρωποι που ξεριζώθηκαν από τον τόπο τους για να φύγουν μακριά από τους πολέμους που τους κήρυξε η πολιτισμένη Δύση και στους οποίους τα ελληνικά στρατεύματα είχαν και έχουν ενεργό συμμετοχή. Άνθρωποι που υφίστανται τις διάφορες απάνθρωπες όψεις τους πολέμου ακόμα και όταν φεύγουν μακριά από τον τόπο που γεννήθηκαν. Άραγε ποιος ξεχνάει τις απαγωγές πακιστανών και ποιος θυμάται τα βασανιστήρια αφγανών μέσα στο αστυνομικό τμήμα του Αγίου Παντελεήμονα;

Όμως όλα αυτά αποτελούν λεπτομέρειες: Για όλους τους πατριώτες που εκστασιάζονται με την «ανωτερότητα της φυλής» και ξεχνάνε τους πατεράδες τους, που τους φωνάζανε γκασταρμπάιντερ και τις γιαγιάδες τους, που τις φωνάζανε παστρικές. Για όλους τους δηλωμένους φασίστες, αλλά και για όλους τους ρατσιστές, που αγανακτούν όταν τους αποκαλείς με τ’ όνομα τους. Για όλα τ’ αφεντικά που ξέρουν να ξεζουμίζουν τους εργάτες μετανάστες χωρίς χαρτιά και μόλις γίνει η δουλειά φωνάζουνε τους μπάτσους για να τους δείξουν το δρόμο της απέλασης. Για όλους τους σπιτονοικοκύρηδες που ξέρουν να θησαυρίζουν νοικιάζοντας χρυσές τις τρώγλες τους, αλλά ξέρουν και ν’ αγανακτούν για τους «βρώμικους ξένους». Για όλους τους καταστηματάρχες που ξέρουν να ωρύονται στα κανάλια για την «αύξηση της εγκληματικότητας», αλλά εδώ και δεκαετίες ξέρουν να κάνουν τα κοτόπουλα μπροστά στις μπίζνες της νύχτας και της σωματεμπορίας. Για όλες τις τηλεορασόπληκτες μαντάμ που κοντεύουν να σαπίσουν μέσα στα διαμερίσματα τους, αλλά ξέρουν να τσιρίζουν μπροστά στις κάμερες για τις πλατείες που ανήκουν σ’ αυτές και τα ελληνάκια τους. Για όλους τους αξιοσέβαστους πατέρες και γιούς της αγίας ελληνικής οικογένειας που έχουν συνηθίσει να βιάζουν αιχμάλωτες μετανάστριες, αλλά ξέρουν να γρυλίζουν ότι οι «ξένοι μεταδίδουν ασθένειες» και φτάνουν να σφραγίζουν ακόμα και τις πόρτες των παιδικών χαρών.

Όλος αυτός ο θρασύδειλος συρφετός, όλο αυτό το χαφιεδότσουρμο - που ξέρει να παριστάνει το δυνατό μπροστά στους ανίσχυρους και στέκει δουλικά μπροστά στους αφέντες του- αποτελεί το σκληρό πυρήνα του εθνικού κορμού πάνω στον οποίο το ελληνικό κράτος στηρίζει και νομιμοποιεί τις επιδιώξεις και τους σχεδιασμούς του. Όλοι αυτοί οι αδίστακτοι αγανακτισμένοι πολίτες, όπως άλλωστε και η εξουσία στην οποία υποκλίνονται, έχουν τους λόγους τους ν’ ανησυχούν. Η εξέγερση του Δεκέμβρη (στην οποία συμμετείχαν πολλοί μετανάστες, κυρίως δεύτερης γενιάς), οι διήμερες ταραχές στις 21 και 22 Μάη στο κέντρο της Αθήνας, οι μικρές καθημερινές και αόρατες μάχες που δίνουν οι μετανάστες και οι πρόσφυγες - μάχες που μπορεί να φαντάζουν ότι έχουν σα στόχο την επιβίωση, αλλά πηγάζουν από την ακόρεστη δίψα για ζωή με αξιοπρέπεια- τους έχουν αποδείξει ότι πολλοί απ’ αυτούς τους ανθρώπους δεν ανέχονται πλέον να είναι κάτι ανάμεσα σε δούλους και αιχμάλωτους.

Αυτός ο πόλεμος δεν άρχισε σήμερα και δε θα τελειώσει αύριο. Όποιος σπέρνει τρόμο και εξαθλίωση θερίζει μίσος και οργή. Σ’ αυτόν το πόλεμο οι μετανάστες και οι πρόσφυγες δε θα είναι μόνοι τους. Γιατί σ’ αυτήν την πόλη και σ’ αυτές τις γειτονιές δεν κατοικούν μόνο οι θαυμαστές των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Γιατί σ’ αυτήν την πόλη και σ’ αυτές τις γειτονιές η μνήμη ενάντια στην επιλεκτική αμνησία, η αλληλεγγύη σαν ταξική επιλογή, η αυτοοργάνωση σα μέθοδος αγώνα και η σύγκρουση με την εξουσία και τους υποτακτικούς της σαν επιλογή ζωής συνεχίζει – ακόμα και υπό αντίξοες συνθήκες - ν’ αναπνέει και να ξεχωρίζει τους εχθρούς από τα αδέλφια της. Και θα συνεχίσει να ορθώνεται με οποιοδήποτε κόστος…

να τσακίσουμε το απαρτχάιντ!

διαδήλωση

τρίτη 7 ιούλη 2009

πλατεία ομονοίας, 7μ.μ.

villa amalias

αχαρνών& χέυδεν